#شعر_عاشورایی #حضرت_رقیه_سلام_الله_علیها خوش آمدی و شدی شمع محفلم، بابا! مگو چرا شده ویرانه منزلم؟ بابا! تو آفتاب منی و ز ابر خون، هر بار نگاه می کنی و می بری دلم، بابا خرابه ساکت و تاریک بود و من، خاموش تو آمدی و شدی شمع محفلم، بابا درست شکل تو بود آن سری که می دیدم به روی نی ، همه جا در مقابلم، بابا مگر که عمّه به تو گفته … از چه خیره شدی به پای خسته و زخم پر آبله م، بابا! نشد که از تو کنم مخفی و تو فهمیدی چه غصّه ها که نهان است در دلم، بابا زمین که خوردم ، هر بار تازیانه زجر چه نقش ها زده بر زخم تاولم، بابا بهانه تو گرفتم ، طعام آوردند! مگر کنند دمی از تو غافلم، بابا اگر چه کودکم ، اما تو هیچ غصّه مخور که در تحمل اندوه، کاملم بابا! به روی دامن خود باز هم مرا بنشان بگو: رقیه! گل ناز و خوشگلم! بابا مرا نگاه مکن اینچنین و حرف بزن سکوت تلخ تو گردید قاتلم، بابا سید مهدی حسینی رکن آبادی (سروده سال ١٣٨١)