🏴 #ادب_عاشقی در خیمه #محرم
#منزل_چهارم
▪️ اینکه چگونه میتوان مجالس اهلبیت(ع) را توسعه داد، مسئلهای است که جای کار دارد و خوب است برای آن مدلسازی و برنامهریزی کرد. از جمله راههای این مدلسازی، توجه به الگوها و روشهای تربیتی است که در سیرۀ انبیا و اهلبیت(ع) قابل دستیابی است.
▪️ برای نمونه، سیرۀ تربیتی حضرت عیسی(ع) در این زمینه خیلی قابل استفاده است. وقتی حضرت عیسی(ع) مشاهده کرد که مؤمنان زیاد شدند، اما کسانی که ایمان آوردهاند، انحرافاتی دارند و از جهت عملي، سبک زندگي و رفتار مؤمنانه نداشته و بلکه آداب و رسوم اهل کفر را دارند، برای مقابله با این مسئله، تدبیری اندیشید که خداوند در سورۀ آلعمران آورده است: «فَلَمَّا أَحَسَّ عِيسَی مِنْهُمُ الْكُفْرَ قَالَ مَنْ أَنصَارِي إِلَى اللَّهِ» ؛ وقتی دایرۀ مؤمنانِ به عیسی(ع) کوچک بود و افراد محدود بودند، دین را در ارتباط با حضرت عیسی(ع) کاملاً عینی و عملی از خود حضرت عیسی(ع) دریافت میکردند و میفهمیدند، اما وقتی تعداد افراد ایمانآورنده زیاد شدند، دیگر امکان نداشت حضرت عیسی(ع) با همۀ اینها زندگی و حشر و نشر داشته باشد.
▪️ در این دوران، معارف دین به گوش کسانی که تازه ایمان میآوردند، میرسید و سخنان حضرت عیسی(ع) را عمدتاً با واسطه میشنیدند و از آنجا که ارتباط مستقیم با حضرت عیسی(ع) کم شده بود و دينداري را نميتوانستند در وجود عيسي(ع) مشاهده کنند، لذا اگرچه اعتقاد ديني داشتند، اما رفتارشان مؤمنانه نبود. لذا عیسی(ع) تصمیم گرفت عدهای را دور خودش جمع کند تا اینها کانونهای متراکم دینداری باشند؛ یعنی عیسیگونه شوند و شب و روز در خدمت عیسی(ع) بودند. آنها در حلقهای خصوصی، شب و روز با حضرت عیسی(ع) بودند. حضرت عیسی(ع) رفتار دیندارانه را اینگونه در وجود آنها ایجاد کرد. عیسی(ع) برای تربیت آنها صرفاً موعظه و سخنرانی نکرد، بلکه دینداری را در وجود خودش به آنها نشان داد و آنها در مقام تربیت و در عمل، دینداران مستحکمی شدند.
▪️ در روایت آمده است : عیسی(ع) و حواریون به سفر رفتند. آنان در جایی توقف کردند تا استراحت کنند. عیسی(ع) به آنها فرمود: «يَا مَعْشَرَ الْحَوَارِيِّينَ لِي إِلَيْكُمْ حَاجَةٌ اقْضُوهَا لِي»؛ ای جمعیت حواریون! من از شما تقاضایی دارم. آنها هم که فکر میکردند قرار است به عیسی(ع) خدمتی کنند، گفتند: یا روحالله! هرچه باشد در خدمت هستیم. مگر میشود شما چیزی بخواهید و ما اجابت نکنیم؟! «فَقَامَ فَغَسَلَ أَقْدَامَهُم»؛ حضرت رفتند ـ به قول امروز ما ـ آفتابه و لگنی آوردند و پای حواریون را شستند. چون سفرهای آن روزگار عموماً با پای پیاده بود و مسیر خاکی و کفشها هم ساده بود، معمولاً پای مسافران غبارآلود، خسته و گاهی زخمی میشد. لذا یکی از پذیراییهای مهمّ میزبانها از مهمانهای مسافر این بود که اگر خادمی داشتند، دستور میداد که پای مهمانها را بشوید تا خستگی آنها کاسته شود و پای آنها هم تمیز گردد.
▪️ادامه دارد..
🖇 برگرفته از کتاب "#ادب_عاشقی" #استاد_عابدینی، تحقیق و نگارش علی جعفری هُرستانی
#سلوک_تشکیلاتی
📎 @solooktashkilati