غزه داره تموم می‌شه، و این جمله به‌تنهایی خیلی حرفه. اون همه آدم رو کشتن. نه به جوونش رحم کردن نه به پیرش. نه به زن‌هاش رحم کردن نه به بچه‌هاش. نه به آدم سالمش‌ و نه به آدم مریضش. توی قرن بیست و یک که ادعای‌ روشن‌فکری از سر و روی همه می‌ریزه و مدعی‌ترین مردم در بحث روشن‌فکری روی زمین زندگی می‌کنن رسماً نسل‌کشی کردن و صدای هیچکس در نیومد. رسماً با دیکتاتوری هزاران نفر رو بدون روتوش کشتن. و واکنش‌ مردمِ آریایی و عرب نپرستِ ما به آهنگای گلزار از جنایت‌هایی که توی نوار باریک غزه علیه این همه زن و بچه اتفاق می‌افته بیشتر بود. حتی هنوز هم هستند کسانی که زیر صفحه‌های منتسب به اسرائیل توییت می‌زنن نتانیاهو متشکریم، و حتی احمق‌هایی که منتظرن بنیامین جان بیاد و ایران رو آزاد کنه. چه‌خبر از کسایی که دینشون انسانیت بود؟ کجای ماجرا ایستادن؟ چی شد پس؟

میخواهم درد را نشان تان بدهم .. میخواهم ببینید که دختری در طفولیت ، که تنها پناهش باید مادرش باشد ، میان کوچه پس کوچه های آوار شده ، با تموم وجود خدایش را صدا میزند ؛ دیگر مادر و پدر برایش معنایی ندارد .. او فقط ترسیده ، و میخواهد در بغل کسی آرام گیرد .. چقدر زیباست ؛ انگار آرامشی خوفناك و متبلور از امید ، دربِ دلش را برای دخترك آراسته .. او جاده‌ی پر پیچ و خم آرزو هایش را ، در یك کلمه دنبال میکند ؛ [ یا الله ] . کلمه‌ای که دخترك در این سن شناخت و هزاران هزار انسانِ بالغ حتی به حقانیتش هم ایمان نیاوردند ؛ بارانِ نگاهِ دخترك دلش را رنگین کمانی میکند ، و ظرف دلش را از سرور لبریز .. آنجاست که ایزد منان ، با کمانِ رهایی‌اش ، اهریمن یأس را از پا در می‌آورد .. اما دیگر دیر است ؛ دخترك در میان آوار ها ناپدید شد .. حال دیگر ، نوای [ یا الله ] شنیده نمی‌شود ؛ دخترك بهشتی شد .. و غزه ، دیگر کودك ندارد ؛ #غزة_تحت_القصف #فور

یا علی ؛ آخر از زمزمه‌ی نامِ تو ، جان خواهم داد .. ؛