دل عزیزم "خود" هر کس، حدّ هستی اوست که نداری و نیستی‌اش را آشکار می‌کند. درون این مرز را رحمت هستی فرا گرفته و بیرون آن رنج نیستی و درد نداری است؛ "فضُرب بینهم بسُور له باب باطنه فیه الرحمة و ظاهره من قِبَله العذاب". به خود تکیه مکن که این تکیه‌گاه بس پوشالی است. می‌کوش که پیوسته از خودی خالی و از نور خدا پر باشی. نور خدا همان فرامین اوست که در قالب واجب و مستحب در بُنیه تو اشراق می‌شود. حدود وجودت را می‌گستراند و تو را بازتر و گسترده‌تر می‌گرداند. به فراخور هر حال و شایسته هر شأن، فرامینی هست که می‌توانی به آنها منور گردی. از حرام و مکروه دوری کن که این‌دو خواهش نفس تواند. با آنها تاریک شوی و به چاه تباهی در افتی. نواهی، حدود وجودت را تنگ کرده و گوهر جانت را می‌فشارند. در همه شئون به فرمان حق باش، تا از هوا خالی و جولان‌گاه فرامین "هو" باشی. اگر چنین بودی بشارت باد تو را که به دروازه فناء گام نهاده‌ای. #ر_س #فرامین_الهی #دروازه_فنا https://eitaa.com/sooyesama