🔷 وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ فضل بن شاذان گفت: شنیدم از #امام_رضا علیه‌السلام که: آنگاه که خداوند به ازای #ذبح_اسماعیل، قوچی را برای ذبح فرستاد، #ابراهیم_خلیل خدا غمین شد که کاش می‌شد #فرزند‌ش را به دست خود ذبح کند تا مصیبتی که به جانش می‌نشیند، #مصیبت پدری باشد که عزیزترین فرزندش را به دست خود در راه خدا ذبح کرده، تا از این سان بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت‌ها را به دست آورد. هنگام، وحی پروردگار آمد که از خلیل پرسید: ای ابراهیم، محبوب‌ترین آفریده‌ی من در نظر تو کیست؟ خلیل گفت: هیچ مخلوقی پیش من محبوب‌تر از حبیب تو #محمد نیست. خداوند فرمود: او را بیشتر دوست داری یا خودت را؟ خلیل گفت: او پیش من از خودم محبوب‌تر است. خداوند فرمود: فرزند او را بیشتر دوست داری یا فرزند خود را؟ خلیل گفت: فرزند او را بیشتر دوست دارم. خداوند فرمود: ذبح فرزند او به دست دشمنان و از روی ستم، بیشتر دلت را می‌سوزاند یا ذبح فرزند خودت به دست خودت در اطاعت من؟ خلیل گفت: پروردگارا! بلکه ذبح او به دست دشمنان بیشتر دلم را می‌سوزاند. پس خداوند فرمود: ای ابراهیم! پس جمعیتی که خود را از امّت محمد می‌شمارند، فرزند او #حسین را ... [بهل که #روضه_مکشوف است]. ابراهیم ناله برآورد و فریادی از دل و جان به درد آمده برکشید و بسیار گریست و بر این گریه چنان ماند تا که وحی از جانب خداوند رسید که: «ای ابراهیم! شیون تو بر فرزندت اسماعیل را آنگاه که به دست خود ذبحش می‌کردی، فدا کردم به شیونی که تو بر حسین و مقتلش کردی. بدین‌سان بالاترین درجات اهل ثواب در مصیبت‌ها را به تو دادم. آنگاه امام رضا علیه السلام فرمود: این است فرموده خداوند عزیز و جلیل که: «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ». 📚الخصال، ج۱، ص۵۸ و ۵۹ 🆔 @ss_alavi_ir