مراقبه ،تفکر و حضور قلب :  دلی کز معرفت نور و صفا دید   به هر چیزی که دید اوّل خدا دید عمده و اصل در مراقبه، مراقبة قلب است. همة اعضا و جوارح تابع آنند و مشکل اکثر اهل سلوک در همین است. چه آنکه تفرقه، خطورات و یورش اغیار و احجاب، موجب به وحشت انداختن سالک میشود و با عدم استقامت،‌لرزش و ارتداد و یا رکود دامن گیر سالک میشود. پس همّت در خلوت و جلوت از ذکر و فکر حتماً باید با دائم الحضور بودن همراه باشد. شخصی به سیدالعارفین، مرحوم سید علی آقا قاضی (رحمت الله علیه) عرض کرد مرا نصیحتی کنید. ایشان فرمود:« دائماً در حضور خدا باشید.». سالک باید با اسلحة مراقبه، اغیار را دفع، نقوش نفسانی و خواطر مشوّش را رد نماید. به تحصیل فضایل و اکتساب طاعات بکوشد و اشتغال به ذکر و فکر کند تا طریق الی الحق برایش منوّر شود و به تجلیّات نایل آید. چون قلب صفا پیدا کند، انوار تجلیّات و حقایق بر او وارد شود یعنی با مکاشفه و معاینه ببیند آنچه دیگران از دیدن آن به کلّی محرومند. البته هر کسی به حسب استعداد ذاتی و تحصیل ریاضت و مجاهدت قلبش نورانیّت پیدا میکند. شاید سالکی بعد از پنج سال دربهای حقایق بر او باز شود و دیگری پنجاه سال زحمت بکشد و بعدها برایش منکشف شود. ریاضت ها به توان، همّت و استقامت سالک و دستور استادی حاذق و راه رفته نیاز دارند. یکی با بیداریِ سحر، دیگری به ذکر، کسی با تفکّر، عدّه ای با جمع بین اینها و دستهای به جذبه انشراح قلب، برایشان پیدا میشود. « الطّرقُ الی الله بعدد انفاس الخلایق». چه آنکه مسیرها به سوی خدا یک جور و یک نوع و مساوی نیستند. مراقبه سالکین #مراقبه #تفکر #حضور_قلب @sserfani

عشق و عرفان (قسمت دویست وهشتاد و یکم) راههای عملی کسب عشق و محبت الهی عامل سی و یکم  : ذکر و یاد حق نقش ذکر درپدید آمدن حالات عرفانی حالت ششم : انس به خدا مرحله مقدماتی بندگی ،انجام واجبات و ترک گناهان است . با انجام مراقبه بصورت مستمر و دائم الذکر بودن ، سالک به وادی اخلاص میرسد و از آنجا می باید با سعی و ریاضت تمام ،در خود اخلاص را پیاده نماید و همه بت های ظاهری و باطنی و اغیار را از دل بیرون کند. در صورتیکه سالک در این میدان نیز پیروز شود به وادی بعدی که" انس با پروردگار" است می رسد . اين مرحله از «مراقبه» به اين صورت است كه به وسيله ذکر و تمرين، توجه قلبى به خداوند را در خود ايجاد كند و آن را به حد ملكه برساند. اگر اين ملكه را در خود به وجود آورد، كم‌كم حالتى برايش ايجاد مى‌شود كه گويا خدا را مى‌بيند. پس از آن به تدريج به جايى مى‌رسد كه نه‌تنها خداوند را بر اعمال خود ناظر مى‌بيند بلكه دريچه‌اى به سوى قلبش باز مى‌شود و از طريق دل با خدا سخن مى‌گويد. همه ما احتمالا كم و بيش اين حالت را، هرچند به صورتى كوتاه و گذرا، درك كرده‌ايم. شايد براى همه ما اين حالت پيش آمده باشد كه در هنگام خواندن دعا يا نماز، گاهى حالت توجه و انسى به ما دست مى‌دهد كه براى يك لحظه احساس مى‌كنيم كه خدا را در مقابل خود مى‌بينيم و مستقيم و بى‌پرده با او سخن مى‌گوييم. مراقبه اوليا و انبيا با ايجاد حالت انس و پس از آن، شدت يافتن محبت و اشتياق، كم‌كم حجاب‌هاى ميان انسان و خداوند يك به يك از بين مى‌روند. از اين پس انسان با شوق و لذتى خاص به خداوند توجه پيدا مى‌كند و از اين‌كه حضور او را احساس مى‌كند مسرور مى‌گردد و اگر لحظه‌اى از خدا غافل شود مانند آن است كه از معشوقش جدا گرديده است. در چنين حال و مرتبه‌اى، جدايى براى سالك بسيار سنگين و غير قابل تحمل مى‌شود و اساساً غفلت از خداى متعال را براى خود گناه مى‌داند و براى آن استغفار مى‌كند. آرى، استغفار اولياى خدا و كسانى نظير پيامبر(صلى الله عليه وآله) و حضرات ائمه معصومين(عليهم السلام) استغفار از گناه نيست، حتى استغفار از مكروهات هم نيست، بلكه استغفار آنان به اين جهت است كه احساس مى‌كنند با آن‌كه در حضور خداى متعال هستند آن مرتبه از توجه را كه بايد و شايد، به مقام ربوبى نداشته‌اند. اولياى خدا اين ضعف توجّه را بزرگ‌ترين گناه مى‌دانند. گرچه انسان به مقتضاى بعد مادى و زندگى در اين دنيا، خواه ناخواه مجبور است مقدارى از توجه خود را به امور مادى و غير خدا معطوف نمايد؛ ولى اولياى الهى از همين مقدار عدم توجه به خدا نيز احساس گناه و شرمندگى مى‌كنند. آنان هيچ‌گاه توجهشان به طور كامل به غير خداى متعال معطوف نمى‌شود؛ ولى همين توجه جزئى به غير را نيز براى خود گناه تلقى مى‌كنند و ناراحت‌اند از اين‌كه چرا نبايد تمام توجهشان متمركز در مقام ربوبى و ذات اقدس اله باشد. ادامه دارد... #عشق_و_عرفان #ذکر_و_یاد_خدا @sserfani

درجات و اهداف سلوک: اول درجه از سير به عوام تعلق دارد كه اين گروه شامل عموم مردم است كه معمولا از سير خود اطلاعي ندارند و نسبت به آن بي‌خبر هستند و حتي ممكن است آن را انكار كنند. درجه دوم از سير كه اختصاص به خواص از مردم دارد، آنها خود آگاهانه اين سير را انتخاب مي‌كنند و حتي براي آن قواعد و اصول نيز بنا مي‌كنند. اما نكته‌اي كه قابل تعمق و تأمل است اين است كه روندگان سير كمال نفس همه به الي الله ختم نمي‌شوند، كه اين وابسته به دو دليل است، يكي نيت و علت حركت آنها و دوم هدف و مقصد آنها است. همه اين گروهها در حال انجام امور باطني هستند و تهذيب نفس را پيش مي‌گيرند و نام آن را هم سير و سلوك يا سفر باطني و يا تجربه شخصي مي‌گذارند. اما نكته مهم اين است كه نتيجه اين سير براي همه يكسان نيست. نتيجه حركت معنوي براي هر دسته و گروهي فرق دارد، عده‌اي به كرامات مي‌رسند و گروهي به معجزه نايل مي‌آيند و دسته‌اي به جادو و بعضي به خراق العادات و عده‌اي چشم برزخي آنها باز مي‌شود و از اين جمله كساني هستند كه ضمير خوان و آينه بين و آينده بين و... . اما براي سائرين الي الله نتيجه سير معنوي، اكتشاف و استشهاد و اشراق و ظهور انوار مقدس رباني است كه در قلب پاك آنها شكل مي‌گيرد و عرفان حق، مظهر آن است. سير عامه همراه با شرك خفي است و سير خواص توام با شرك اخفي است و خاصه الخاصه در مرز توحيد قرار دارند. منبع :مقامات معنوی _استاد محسن بینا #درجات_و_اهداف_سلوک @sserfani

با سلام مجموعه قسمت های عشق و عرفان رو در کانال زیر دنبال بفرمایید: @sserfan

با سلام مجموعه قسمت های عشق و عرفان رو در کانال زیر دنبال بفرمایید: @sserfan