✳ چرا آخرتی نمی‌شوید؟! 🔻 در کتاب شریف #قرآن می‌فرماید: هر کسی از #معاد روی برگرداند، به #دنیا بیشتر می‌چسبد. عکس نقیض آن می‌شود: اگر می‌خواهیم از دنیا یک مقدار دست بشوییم، باید اعتقاد به معاد در ما محکم‌تر شود. 🔸 آخوند #ملاصدرا در اسرارالآیات یک حرف خیلی عالی دارد؛ می‌فرماید: «اگر کسی می‌خواهد از دنیا خارج بشود، باید دنیا را بشناسد. و اگر می‌خواهد به آخرت وارد بشود، باید دنیا را بشناسد.» این تعبیر، دقیق است. بعد ذیل آیه‌ی «وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَى فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ» (واقعه، ۶۲) توضیح می‌دهد؛ شما نشأة اولی را شناختید، پس چرا پند نمی‌گیرید؟ یعنی چرا آخرتی نمی‌شوید؟ ذکر، آخرتی‌شدن است. «فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ» ذاکر بودن (در این‌جا) یعنی آخرتی‌شدن. پس هرچقدر انسان با دنیا بیشتر آشنا شود -نه‌اینکه وارد دنیا بشود- و درست آن را بشناسد، ورود به آخرت قطعی‌تر می‌شود. از سوی دیگر هرچقدر اعتقاد به آخرت قوی‌تر بشود، خروج از دنیا محقق‌تر و راحت‌تر شده است. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 صفحات ۴۹ و ۵۰

✳️ 🔻 به ما سفارش کرده‌اند که #سختی‌ها را برای دیگران #کمال و بالارفتن درجات و برای خود، #حطّ_سیئات ببینید. یعنی احساس کنید که خداوند تبارک و تعالی با این سختی می‌خواهد ما را #طاهر کند. فلذا باید #شاکر باشیم و بگوییم خدایا اگر آن کار بدی را که من کردم پیدا کنم که چه گناهی بوده، حتماً و به‌طور ویژه از آن #توبه می‌کنم و جبران هم می‌کنم. پس باید #ابتلائات را برای خود، ریختن سیئات ببینیم و برای دیگران، ارتقای درجه. این نگاهی است که دین به ما یاد می‌دهد. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 ص ۱۱۹

✳️ تو با کسی محشوری که دوستش می‌داری! 🔻 یکی از حالات نفْس انسان، #حب و #بغضی است که باید آن را در مسیر حق به کار گیرد و نتیجه‌ی آن را در لحظه‌ی #احتضار، #برزخ، #قیامت و درنهایت، #بهشت و #جهنم خالد، مشاهده کند. چه زیباست کلام موجز و پرمغز امیرمؤمنان علیه‌السلام خطاب به حارث همدانی که فرمودند: «یَا حَارِثُ قَصِیرَةً مِنْ طَوِیلَةٍ أَنْتَ مَعَ مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لَکَ مَا اکْتَسَبْتَ» ای حارث! آنچه گفتم بپذیر که اندکى است از بسیار (و نمونه‌‏اى است از خروار)، تو با کسى محشورى که دوستش می‌دارى، و براى تو است تمام اعمالى که خود کسب کرده‌‏اى. قرآن کریم نیز می‌فرماید: «يَوْمَ نَدْعُو كُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ» (روزی که ما هر گروهی از مردم را با پیشوایشان می‌خوانیم) (اسراء، ۷۱). 🔸 و چه خوفناک و چه شورانگیز است این جمله‌ی بزرگان که می‌فرمودند: «#ابدیت در راه است!» خوفناک است در جایی که ابدیت انسان گره بخورد با خویشتنی تباه‌شده، و شیاطین و محبوبانی که وصفشان «بِئْسَ الْقَرِين»ُ است. شورانگیز است در جایی که ابدیت انسان گره بخورد با نفسی ارتقایافته در پرتو #حیات_طیبه، و معیّت با محبوبانی که اولیای طاهرین‌اند و وصفشان «وَحَسُنَ أُولَٰئِكَ رَفِيقًا» است. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 ص ۴۴

✳️ چرا راضی به حیات دنیا می‌شویم؟! 🔻 کسی که از «معاد» و ذکر آن غافل شد، از «حقیقت» غافل شده است. وقتی از حقیقت غافل شد، به این شخص «غافل» اطلاق می‌شود و او «اهل دنیا» شده است: «رَضُوا بِالحَياةِ الدُّنْيا». ‼️ این که راضی به حیات دنیا می‌شوند، عُقلایی هم هست؛ کسی که برای خود یک حقیقتی بعد از این دنیا قائل نیست، قطعاً بقای خود را در همین جا می‌بیند. پس تمام قوای خود را برای این‌جا سرمایه‌گذاری می‌کند؛ یعنی تمام قوایی را که خداوند داده است برای اینکه بتواند تمام مراحل کمال را تا ابدیت طی بکند، تمام این قوای نامحدود را در شصت، هفتاد، هشتاد سال عمر دنیا سرمایه‌گذاری می‌کند. لذا «رَضُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا» واقعاً به حیات دنیا اعتقاد و رضایت پیدا می‌کند. این «رضایت» یک اعتقاد قلبی است. البته این هم مراتب دارد و متناسب با مراتب رضایت به دنیا معلوم می‌شود که چقدر منکر معاد است. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 ص ۵۱

✳️ ادعا باید در مرتبهٔ عمل بروزوظهور داشته باشد 🔻 مرحوم «آیت‌الله بهجت» می‌فرمودند: «اگر در زندگیِ روزانه دیدید کسی که ادعا می‌کند «امام زمانی» است، با کسی که ادعای امام زمانی ندارد و یا اصلا «امام زمان» علیه السلام را قبول ندارد، زندگی آن‌ها از صبح تا شب به یک شکل است، معلوم می‌شود که این هم ادعایی بیش نیست.» این فرمایش ایشان خیلی حرف زیبایی است. 🔸 اگر کسی ادعایی دارد، باید در مرتبهٔ «عمل» او بروزوظهور داشته باشد. کسی که می‌گوید من اهل کتاب هستم و خداوند را قبول دارم، «آخرت» هم برای من است، با کسی که مشرک است، هر دو می‌خواهند هزار سال در این دنیا بمانند و یا با «دنیا» یک طور برخورد دارند، معلوم می‌شود که «دین» او و این فرد مشرک یکی است. 👤 #استاد_محمدرضا_عابدینی 📚 از کتاب #تا_ابد_زندگی | ج ۱ 📖 ص ۱۳۰