📚حضرت آیت الله حاج شیخ حسنعلی نجابت شیرازی(ره) ، شرح مناجات شعبانیه کتاب انوار هدایت ...کیف آیَسُ چطور من خدایا مأیوس بشوم در حالتی که در این نشئه زندگی فعلی غیر از نظر صحیح و کارهایی که مورد ترقّی من هست با من معامله نکردی، مرا در فشار نگذاشتی، مرا در کودنی نگذاشتی، مرا در جهالت صِرف نگذاشتی، زیر بغلم را گرفتی از طفولیّتم تا الان که سنّ من به اینجا رسیده هرچه به من عطا کردی و هرچه برای من خواستی همه‌اش خوب بوده. تو در دنیا متصدّی من بودی به نحو احسن و به نحو جمیل و من از تو پروردگارا در این دنیا غیر از خوبی ندیدم، چطور آدم از چنین منعمی که غیر از خوبی در این نشئه نشان به من نداده بیاید امیدش را در نشئه دوم بردارد بگوید فردا چه می‌شود؟ اینجا دار کسب است ولی اینجا غیر از خیر برای من هیچ‌چیزی نخواستی؛ هرچه تو خواستی برای من تعالی و ترقّی بوده، هرچه خواستی برای من آبروی مرا حفظ فرمودی، هرچه خواستی برای من سعادت من را تأمین می‌فرمودی. اینجا که اینجور است نشئه دوم خدا استغفرالله عوض می‌شود؟! غیر از خوبی هیچ‌چیزی ندادی بیرون، حالا خودبخود دیوانه شده‌ام برگردم امیدم را از تو بردارم؟! کَیفَ آیَسُ مِنْ حُسنِ نَظَرِكَ، برای من بعد از مرگم و حال آنکه تو در این نشئه غیر از جمال به من نشان ندادی آن هم جمالت را نشان دادی و مرا جمیل فرمودی، مرا با جمال فرمودی، مرا باشرف فرمودی، بوی نشئه دوم را به من رساندی، مزه آن را به کامم چشاندی، ذوق به من دادی، حالا در نشئه دوم که همه از همه‌کار منعزل‌اند و فعّالیت منحصر به ساحت قدس ربوبی و آنجا پروردگار جلیل جزا می‌دهد، آنجا می‌آید شپش‌کشی کند؟ استغفرالله اگر تو فلان‌کار کردی صفرت بدهم، اگر... مرجع و ملاذ کریم است یعنی چه؟ یعنی مفت به آدم می‌دهد؛ مفت مفت مفت.

📚حضرت آیت الله حاج شیخ حسنعلی نجابت شیرازی(ره) ، شرح مناجات شعبانیه کتاب انوار هدایت "الهی تَوَلَّ مِنْ اَمری ما انتَ اهلُهُ " رجوع کن پروردگارا به من به فضلت نه به عدلت، اگر بخواهی رجوع کنی و به عدالت رفتار کنی خبری نیست ولیکن تو بزرگی و تو مفت و مجّان به خلقت عطا می‌کنی، به من هم مفت و مجّان بده، من عملم قیمتی ندارد، عقلم قیمتی ندارد، نفسم قیمتی ندارد؛ ولی قیمت مال لقاء تو است، مال عنایت تو است؛ تفضّل بفرما، عنایت بفرما خدایا به من، نظر خاصّت را از من برندار. ....الهی تو بزرگتر روح من بشو و هرچه تو می‌خواهی به من بده، تو متولّی بشو روح من را، امر من یعنی روح من، یعنی جان من را تو بزرگ‌ترش بشو. ...." وَ عُدْ عَلَیَّ بِفَضْلِکَ " ؛ به چی نظر کنی؟ به بنده گنه‌کار نافهم فرورفته در معصیت، فرورفته در نادانی، نادانی سر تا پای ما را گرفته خدایا، آدم نادانی که سرتا پایش را گرفته تو به او فضل بفرما؛ و فضل بفرما یعنی چه؟ یعنی خدایا اعمال ما لایق تو نیست، اعمال ما نزد تو قیمتی ندارد، نه تنها اعمال ما بلکه اعمال بشر نزد تو قیمتی ندارد، هرچه قیمت است مال تو هست، تو به فضل خودت به آدم گنه‌کاری که فرورفته در جهل، چطور استحقاق دارد و با حالت زار می‌گوید خدایا نظر خاص به من بفرما و تو می‌فرمایی، با من هم همین جور معامله کن. " قَد غَمَرَهُ جَهلُهُ " نادانی این شخص را برده در آخرین مرتبه تاریکی، پرده جهل این شخص قوی شده، خدا را نمی‌شناسد، پیغمبر را نمی‌شناسد، احکام شریعت را به جا نمی‌آورد، لکن تو به او فضل می‌کنی، مرا هم همینجور فرض کن خدایا با من فضلی بفرما آنچنان فضلی که به یک آدم سرتا پا هُرهُری تفضّل می‌کنی، خدایا به من هم همین‌طور تفضّل بفرما.