وقتی روانی:

یه وقتایی واقعا از فضای مجازی بدم میاد چون آدما از هم دور تر و دورتر میشن و اصلا شبیه اونی که تو واقعیتن نیستن و برام ترسناک میشن و از اونطرف هم دلم براشون تنگ میشه و میخوام از تنها راهی که دارم هم استفاده کنم و باهاشون حرف بزنم

منو میگه:

دیگه چیو میخواستم بگم؟ لطفا لطفا به کسی راجع به نقص های ظاهریش نگید باور کنید خودش میدونه اگرم نمیدونه که بذارید با خیال راحت زندگیشو کنه؛ باشه میدونم واقعا بد میخندم و لبخندم هم خیلی قشنگ نیست ولی این فقط باعث میشه دیگه جرئت نداشته باشم لبخند بزنم یا بخندم و چیزی به شما اضافه نمیشه.

عه آنلاینی که

به پای چپ‌ت

نه روح‌مه داره تلاش میکنه برای زندگی!

من زیادی احساساتیم و کاریش نمیشه کرد خودمم مشکلی باهاش ندارم و مشکلم اینه فکر میکنم بقیه هم قراره مثل من باشن کاش میتونستم به بقیه بگم چقدر بهم حس خوبی میدن و چقدر فوق العادن کاش کلماتشو داشتم یا حتی جرئتشو. شاید هم مسخره شدن میترسم.

بازم ارادتش نسبت به من فقط خجالت میکشه پیوی بگه

شاید چون امروز روز بدی نبوده انقدر جوگیر شدم ولی بیخیال خود تخریبی توروخدا یه ذره خودتونو دوست اشته باشین و با خودتون مهربون باشین واقعا برام مهمین. هرکس یه جور عجیبی برام ارزشمنده و این واقعا غیرقابل توصیفه. عجیبه دارم به اینکه قضاوت شم یا بهم بخندین توجه نمیکنم!

زهرمار😂

میخوام یه حرکتی بزنم شاید خیلیا این اکانتمو نداشته باشن یا داشته باشن مهم نیست میرم و این پیامرو براشون میفرستم و تا ببینمشون پشت فضای مجازی و اکانتم قایم میشم شاید یه ذره جرئت پیدا کردم