🔰صدرا، ما و معاصراندیشی ✍️ میلاد نوری 🔸 می‌دانیم که #صدرالمتألهین شیرازی کوشید نظام فلسفی‌اش، معروف به #حکمت_متعالیه را چنان استوار سازد، که مجمع گفتگویی میانِ فیلسوف و عارف و متکلم و فقیه باشد؛ او خواست تا در ساختار اندیشگانی‌ خود، برای مسائل زمانه‌اش راهی بیابد و دردی از فکرِ سرگردان معاصرین‌اش دوا نماید، و برای این منظور، از هیچ منبع فکری چشم نپوشید. 🔹بنابراین، دو ویژگی در وی جمع بوده است: نخست، توجه به تمام منابع معرفتی که در دسترس‌اش بود؛ و دوم، توجه به چیزی که در فضای فکری پیرامونش می‌گذشت. بیش از یک و نیم قرن است که «ما» میراث‌داران صدرالمتألهین، با فلسفه غرب آشنا شده‌ایم؛ در این دوران، مقابله با فلسفۀ غرب و نفی تمدنی آن، مهم‌ترین شُعار بیشتر متفکران عالم اسلام و عمده‌ای از پیروانِ #نظام_فلسفۀ_صدرایی بوده است، حال‌آن‌که شئون زندگی هر روز بیش‌تر از‌ پیش به فلسفۀ مدرن و دست‌آوردهای آن آغشته شده است. 🔸دراین‌میان، هیچ نشانی از آن دو ویژگی در «ما» میراث‌بران نیست. توجه به حقیقت موجود در هر منبعِ معرفتی، و عنایت به زمانه و مسائل آن، طریق صدرالمتألهین بوده است. نادیده‌انگاشتن این دو ویژگی، نادیده‌انگاشتن روح «معاصرت»، نفیِ کلی حکمت، و بی‌اعتنایی به سیرۀ اصیل او است؛ با وجود این، بدون تخلّق به این دو ویژگی، چگونه می‌توان از بزرگداشت صدرالمتألهین سخن گفت؟ ⚜️ @taammolat74