|یا رفیق من لا رفیق له♡ " قسمـ بهـ ماهـ های سرجدا" #هلال_چهارم [هم قافله با عشق و جنون کم هنری نیست] *** اولین تصویری که در قاب چشمانم ثبت می‌شود، چهره خاکی و همیشه خندان نوید است. با خوشحالي می‌گوید‌: _ دمت گرم بابا! می‌دونستم تنهامون نمیذاری! دستم را می‌گیرد و کمک می‌کند بنشینم. گلویم از تشنگی می‌سوزد. نوید می‌خندد: _ مطمئن بودم تو یکی شهید نمیشی! از حرفش نمی‌دانم اخم بکنم یا بخندم. میپرسم: _ احمد کجاست؟ _ اون جلو. دعوا شده. _ دعوا؟! دسته جعبه چوپی را می‌گیرد و دنبال خودش روی خاک می‌کشد: _ از اول جنگ، این اولین باره توی روز باهاشون درگیر شدیم. پاشو بیا. دیگه گیرت نمیاد ها! این دفعه میتونی همه لحظات جنگ رو تو روشنایی کامل ببینی. اسلحه ام را برمیدارم و به کمکش، از روی زمین بلند می‌شوم. سرم گیج می‌رود اما سعی می کنم قبل از اینکه نوید زیاد دور شود، بهش برسم. ‌ دسته دیگر جعبه را می‌گیرم و همراه نوید به سرعت به سمت بچه ها حرکت می‌کنیم. در یک حرکت ناگهانی نوید می‌ایستد. نمی‌توانم همزمان با او ترمز بگیرم و جعبه را محکم میکوبم به پایش. حتی سرش را هم برنمی‌گرداند. فقط می‌گوید: _ اونجا رو یادته؟ نگاه میکنم. یادم هست. اجازه نمی‌دهد چيزی بگویم؛ می‌گوید: _ دقیقا همونجا وایستاده بود. داشت آرپی‌جی میزد. دوباره راه می‌افتیم. نوید که انگار یاد خاطره شیرینی‌ افتاده باشد، با لذت سرش را تکان می‌دهد و لبخند می‌زند: _ کجای دنیا فرمانده لشکر خط مقدم وامیسته آرپی‌جی میگیره دستش و میجنگه؟ دیگر تعداد گلوله هایی که کنار مان منفجر می‌شنود، آنقدر زیاد شده که هر دو قدم یک بار باید خیز برویم. احمد ما را می‌بیند و به سمتمان میدود. جعبه را از دست نوید می‌گیرد و جایش یک آرپی‌جی دستش می‌دهد. روی شانه اش می‌زند و می‌گوید: _ بدو نوید! با این بچه ها برو. باید آتیششون رو ساکت کنین. بچه ها زمین گیر شدن. دوتا گلوله آرپی‌جی هم می‌دهد دست من: _ با نوید برو! برو کمکش. از اینکه کنار نوید هستم احساس خوبی دارم. تا زانو داخل آب رفته‌ایم. نوید پناه می‌گیرد و گلوله را داخل لوله اسلحه می‌چرخاند: _ وقتی نبودی اینا بلندگو گذاشته بودن با صدای بلند ما رو تهدید میکردن. _ واقعا؟ _ نکته جالبش اونجا بود که میگفتن اگه تسلیم نشین اینجا رو شخم میزنیم! اون لحظه خیلی یاد تو بودم. حرفی که صبح زدی... صدای آخ کوتاهی بلند می‌شود و پشت بندش صدای افتادن جسم سنگینی داخل آب. خودم را جلو می‌کشم. با دیدن پیکر روی آب شوکه می‌شوم. تیر مستقیم وسط پیشانی اش خورده. آرام زیر بازوهایش را می‌گیرم و به گوشه ای می‌کِشمش. نوید خون روی پیشانی شهید که حالا از کنار ابرویش جاری شده و روی صورت و موهایش پخش می‌شود را نگاه می‌کند. زیرلب زمزمه می‌کند: _ تک تیرانداز دارن... آرپی‌جی را روی شانه اش محکم می‌کند، رو می‌کند به من و می‌گوید: _ صدام باید اینو بفهمه که وقتی رهبرمون میگه جزایر باید حفظ بشن، اگه کل شخم زنا و بذرپاشا و دروگرهاش رو هم که جلومون ردیف کنه، ما این جزیره ها رو حفظ میکنیم! با استرس می‌گویم: _ یه وقت شهید نشی! مثل سعید بذاری بری. نوید با شیطنت می‌خندد: _ نترس. بادمجون بم آفت نداره! یا علی می‌گوید و لبه سنگر می‌ایستد‌. فریاد میزنم: _ بجنب نوید! بدو! انگشتش را روی ماشه فشار می‌دهد و آرپی‌جی با صدای سهمگینی شلیک می‌شود. نوید پرت می‌شود پایین. با خوشحالی به سمتش میدوم تا کمک کنم بلند شود. سرش خم شده و از کنار گردنش خون فواره می‌زند. بدنم یخ می‌زند. تنها چیزی که به مغزم می‌رسد این است که چفیه ام را بردارم و روی زخمش فشار دهم. نوید نفس هم که می‌کشد، خون از گردنش فوران می‌کند. لب و دهانش هم پر از خون شده. آرام بلندش میکنم و به دیواره سنگر تکیه می‌دهد. هنوز می‌خندد. به بازویش می‌زنم و می‌گویم: _ خودت گفتی بادمجون بم آفت نداره! چشمانش می‌خندند و از لبش خون می‌چکد. دهانش را باز و بسته می‌کند تا چیزی بگوید. سرم را نزدیک تر می‌برم. بریده بریده می‌گوید: _ از... هر... هزارتا... بادمجونِ... بم... یکیشون...خخخـ... خب... آآآ....آفففت...میگیـ...ره! ادامه دارد... #ماه_مجنون🌙❣️ 🔺@tabeen113