🌸 مداومت بر «لا اله الا الله» 🔸️امام صادق علیه ‎السلام در حالات پدرشان امام باقر‎علیه‎ السلام بیان کرده ‎اند که هر وقت پدرم را دیدم، یا مشغول عبادتى بود، یا پاسخ سؤال واجبى از مردم را می‎داد و یا زبانش به سقف دهان چسبیده بود و «لا اله ‎الا الله» می گفت. باید سعى کنیم شباهتى [به ایشان] داشته باشیم. مهم آن است که سعى کنیم هر اندازه مأثور است، در فرصت‎هایى که مزاحمتى با کارهاى ما ندارد ذکر «لا اله‎ الا الله» را به زبان بیاوریم. ۱۳۸۷/۰۴/۱۳ #امام_باقر ━━💠🍃🌸🍃💠━━━ 🌹 eitaa.com/tabyinir 🌹

خوشحالی خداوند از توبه بنده 🔸️ابوعبیده حذاء از امام باقر (علیه السلام) نقل می کند که: « سَمِعْتُ أَبا جَعْفَر‌ (علیه السلام) يَقُولُ: إِنَّ اللهَ تَعالى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُل أَضَلَّ راحِلَتَهُ وَ زادَهُ فی لَيْلَة ظَلْماءَ، فَوَجَدَها فَاللهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذلِكَ الرَّجُل بِراحِلَتِهِ حَینَ وَجَدَها.» 🔸️از امام باقر (علیه السلام) شنیدم که: «خوشحالى خداوند از توبه بنده اش، شدیدتر است از خوشحالى مردى که در شبى ظلمانى، زاد و راحله و آب و غذایش را گم مى ‌کند و سپس آنها را مى‌ یابد. همانا خوشحالى خداوند از توبه بنده اش، از خوشحالى آن مرد به هنگام یافتن زاد و راحله ‌اش شدیدتر است.» 🔸️آیا بنده گناه کار نباید در برابر چنین خدای مهربانى احساس شرم داشته باشد؟! آیا نباید فرصت را مغتنم شمارد و توبه کند؟ انسان اگر اکنون توبه نکند، از کجا مطمئن است که تا چه زمانى زنده مى‌ ماند؟ 🔸️بسیارى از افراد مشغول زندگى روزمره خود بودند؛ اما ناگاه مرگ به سراغ آنها آمد و بر اثر سکته یا حادثه دیگرى جان سپردند. ما حتى وقتى مشغول نماز هستیم، مطمئن نیستیم که تا پایان آن زنده بمانیم. 📚 به سوی تو، صفحه۹۴ #امام_باقر ━━💠🍃🌸🍃💠━━━ 🌹 eitaa.com/tabyinir 🌹

در دل جایی برای محبت غیر خدا نیست آیت الله مصباح یزدی ره: ▪️امام باقر (عليه‌السلام) فرمود: «خوشحالي خداوند از بازگشت بنده خطاركار به آغوش محبت ‎اش، بيش از شادي و شعف مسافر در راه مانده ‌اي است كه زاد و توشه ‌اش را گم كرده و از فرط گرسنگي و تشنگي مشرف به مرگ است؛ اما ناگهان چشم باز مي ‌كند و آب و آذوقه ‌اش را در كنارش مي ‌يابد.»(الکافی ۸/۴۳۵/۲) آيا خداوند نيازمند توبه بنده گناه ‎كار است؟ ▪️[همیشه] به عنوان يک اصل بايد به اين نكته توجه داشته باشيم كه همه کمالات خدا بي‌ نهايت است و هيچ حد و مرزي ندارد. اگر گفته شود اشتياق خداوند به توبه گناهکار بي ‌نهايت است، سخن گزافي نيست؛ چون از جانب خدا محدوديتي وجود ندارد. هر چه کمبود است، از جانب بنده است.. ▪️ما چنين خدايي داريم، خدايي که گناهکاران را تا اين حد دوست دارد. استفاده از اين مثال ‌ها و مفاهيم براي آن است كه گوشه ‌اي از عظمت لطف و رحمت خدا براي ما روشن شود؛ هر چند هيچ‌ يك از آنها حق مطلب را آن‌ گونه كه هست، ادا نمي ‌كند، چون اين عظمت در بيان نمي‌ گنجد. با توجه به اين که خداوند هيچ نيازي به بنده ندارد، جايي براي محبت ديگري در دلش باقي مي‌ ماند؟ ▪️امام باقر عليه‌السلام فرمود: خوشحالي خداوند از بازگشت بنده خطاركار به آغوش محبتش، بيش از شادي و شعف مسافر در راه مانده‌اي است كه زاد و توشه‌اش را گم كرده و از فرط گرسنگي و تشنگي مشرف به مرگ است؛ اما ناگهان چشم باز مي‌كند و آب و آذوقه‌اش را در كنارش مي‌يابد. آيا خدا نيازمند توبه بنده گنهكار است؟ ▪️تحليلي که در اين‌جا مي‌توان ارايه كرد اين است كه به عنوان يک اصل بايد به اين نكته توجه داشته باشيم كه همه کمالات خدا بي‌نهايت است و هيچ حد و مرزي ندارد؛ رحمت خداوند بي‌نهايت است؛ تا آنجا كه به فرموده خودش، اگر تمام نعمت‌هايي که در بهشت براي همه بندگان آفريده، را به يكايك بندگانش عنايت كند، سر سوزني از خرانه‌اش کم نمي‌شود، چون خزانه رحمتش بي‌نهايت است و هر چه از آن بردارند، کم نمي‌شود. اين کليد اصلي حل اين مسائل است. خداوند ذات خودش را بي‌نهايت دوست دارد چون کمالاتش بي‌نهايت است. او آثار خودش را هم دوست دارد زيرا پيش از اين گفتيم كه اين دو محبت‌ ازهم جدا نيست. هم‌چنان كه اگر ما کسي را دوست بداريم، آثار او را هم دوست داريم. ▪️آثار، با وجود اين‌كه خودشان محدودند، اما ارتباطشان با خدا نامحدود است و در توجه، لطف و رحمت او نسبت به آنها از سوي خداوند قصوري نيست؛ البته آثار و مخلوقات ظرفيتشان محدود است. از همين‌رو، او مي‌تواند نعمت‌هاي بي‌نهايت بهشتي را به هر يك از انسان‌ها عنايت كند و از ملكش چيزي كم نشود؛ گرچه آدمي ظرفيت پذيرش چنين نعمت نامحدودي را ندارد. به همين صورت، اگر گفته شود اشتياق خداوند به توبه گناهکار بي‌نهايت است، سخن گزافي نيست؛ چون از جانب خدا محدوديتي وجود ندارد. هر چه کمبود است، از جانب بنده است. ▪️ما چنين خدايي داريم؛ خدايي که گناهکاران را تا اين حد دوست دارد و از توبه و بازگشتشان بيش از شادي آن مسافر زاد و توشه از دست‌داده‌اي كه آب و آذوقه‌اش را بيابد، خوشحال مي‌شود. استفاده از اين مثال‌ها و مفاهيم براي آن است كه گوشه‌اي از عظمت لطف و رحمت خدا براي ما روشن شود؛ هر چند هيچ‌يك از آنها حق مطلب را آن‌گونه كه هست، ادا نمي‌كند؛ چون اين عظمت در بيان نمي‌گنجد. اگر كسي تصور ناقصي هم از اين عظمت پيدا كند، به‌ويژه با توجه به اين که خداوند هيچ نيازي به بنده ندارد، جايي براي محبت ديگري در دلش باقي مي‌ماند؟ ۱۳۹۳/۰۵/۰۱ #امام_باقر 🏴 http://eitaa.com/tabyinir 🏴