⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه چهاردهم - صبحِ روزِ هفتم ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت اوّل ⬇️⬇️ از ابتدا تا دقیقه ۱۰ 🔸 در بحث پیرامون حدیث شریف امام رضا (ع) به مسأله‌ی بُکاء و گریه و رموز آن تا حدّی اشاره شد. 🔹 مهم‌ترین رمز گریه کردن، آن است که گریه، چشم برزخی انسان را باز می‌کند. چه اینکه بُکاء و گریه در پیشگاه الهی از باب خوف از حق متعال، خصیصه‌‌ی تمامی اولیاء الله، انبیاء، مُرسَلین و اوصیای آن‌هاست. 🔸 در طول تاریخ، نمونه‌های بارزی از بزرگانی که اهل بُکاء و گریه بودند، وجود دارد. یکی از آن‌ها حضرت آدم (ع) است که بعد از کشته شدن فرزندش هابیل، جزء بَکّائین قرار گرفتند و یا حضرت نوح (ع) که بسیار گریه می‌کردند. راجع به حضرت داوود (ع) نیز آمده که اهل بُکاء و گریه بودند تا جایی که از ایشان تعبیر به "أوّاه مُنِیب" می‌شد. 🔹 آنچه که راه ملکوت و ماوراء طبیعت را برای این بزرگواران باز کرد، گریه بود. چه بسا هنگامی که حضرت آدم (ع) برای فرزندش هابیل که توسط قابیل کشته شده بود، گریه می‌کرد، همین گریه باعث شد که ایشان به عالم ذرّ راه یابند. 🔸 عالم ذرّ، عالم برزخ نفوس انسانی است که شخص از طریق آن می‌تواند نسل و ذرّیّه‌‌ی خود را مشاهده کند و از احوال و اوضاع آن‌ها باخبر گردد. 🔹 از دیگر مواردی که گریه باعث شد چشم برزخی حضرت آدم (ع) باز شود، هنگامی بود که خداوند دستور خارج شدن از بهشت را به حضرت آدم و حوا صادر فرمود که حضرت آدم بعد از خروج از بهشت، به نعمت بُکاء و گریه در پیشگاه الهی متلبّس شد. 🔸 درست است که انسان کامل، مُعَلَّم به تمامی اَسماء الله است امّا مادامی که در عالم طبیعت با بدن عنصری تشریف دارند، احکام عالم طبیعت بر ایشان حکم‌فرماست. 🔹 از جمله‌‌ی این احکام، احکام اسم شریف "ظاهر" است و در صورتی باطن برای ایشان مکشوف خواهد شد که توجه به باطن کنند. 🔸 نکته‌ای که باید به آن توجه شود آن است که انسان کامل حتّی اگر به باطن توجه کنند و از غیب نیز باخبر گردند، باز در نشئه‌‌ی طبیعت، بر اساس اسم "ظاهر" عمل خواهند کرد زیرا دولتِ نشئه‌‌ی طبیعت، دولتِ اسم ظاهر است. 🔹 لذا حضرت آدم (ع) بعد از خروج از بهشت، به وِفق عالَم طبیعت، بسیار اندوهناک شدند و گریه‌ کردند که این گریه، برکات فراوانی برایشان داشت. از جمله این برکات، فرزنددار شدن و تکثیر نسل حضرت آدم و حضرت حوّا بود. 🔸 چه اینکه همین گریه موجب تلقّی کلمات الهی از سوی ایشان شد. "فَتَلَقّی آدَمُ مِن رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتَابَ عَلَیهِ" (بقره ــ ۳۷) 🔹 حضرت آدم (ع) با گریه توانستند کلمات سَبعه‌‌ی طیّبه را تلقّی کنند که این کلمات سَبعه‌ی طیّبه عبارت‌اند از اسامی شریف محمّد(ص)، علی(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع)، حسین(ع)، جعفر(ع) و موسی(ع) که جعفر، نام مبارک امام صادق(ع) و موسی، نام مبارک حضرت کاظم(ع) است. #محرم_1444 #جلسه_14_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه چهاردهم - صبحِ روزِ هفتم ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت دوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۱۰ تا دقیقه ۱۹ 🔸 در الهی‌نامه‌ی حضرت علّامه حسن‌زاده (ره) آمده است که: "الهی! گریه، زبان کودک بی‌زبان است، آنچه خواهد از گریه تحصیل می‌کند، از کودکی راه کسب را به ما یاد داده‌ای" انسان هرچه می‌خواهد، باید از گریه بگیرد مثل کودکی که هر آن‌چه می‌خواهد، از راه گریه تحصیل می‌کند. 🔹 حال از آن جایی که گریه در بین خانم‌ها بیشتر است، لذا آن‌ها در این جنبه موفق‌تر هستند. 🔸 در این باره مطلبی از حضرت امام زین العابدین (ع) نقل شده که ایشان فرمودند در شب عاشورا وقتی امام حسین (ع) ابیات زیر را می‌خواندند که "یا دَهْر! اُفٍّ لَکَ مِن خَلِیلِی کَم لَکَ بِالإشراقِ وَ الأصیِلِی" عمه جانم حضرت زینب (س) گریه‌شان را بیرون ریختند و آن را اظهار کردند امّا من گریه‌ام را فرو خوردم. 🔹 با اینکه حضرت کأنّه می‌خواستند بفرمایند که انسان باید سعی کند فقط در پیشگاه خداوند گریه خود را اظهار کند نه در پیشگاه مردم، امّا در عین حال فرمودند که گریه کردن، شأن زنان است. 🔸 بیان شد که برکات زیادی از طریق گریه، برای حضرت آدم (ع) حاصل شد. زمانی که فرزندشان هابیل، توسط قابیل کشته شد، ایشان به شدّت گریه کردند زیرا هابیل، وصیّ و جانشین حضرت آدم بود و با کشتن او نبوّت و امامت مُنقطع می‌شد. به همین دلیل حضرت آدم آنقدر گریه کردند تا خدای متعال به ایشان "شیث" را عطا فرمود. 🔹 از دیگر مواردی که حضرت آدم بسیار گریه کردند، زمانی بود که نسل و ذرّیّه خود را در عالم ذرّ مشاهده نمودند و دیدند که اکثر آن‌ها فقط سیر افقی دارند و صرفاً در تلاش برای کسب امور دنیایی‌اند. لذا بسیار ناراحت شدند و آنقدر گریه کردند که خدای متعال ذوات خمسه‌ی طیّبه را به ایشان نشان داد. 🔸 نکته‌ای که حائز اهمیّت است آن است که حضرت آدم "اَسماء عینیِ" خمسه‌ی طیّبه را مشاهده کردند نه اَسماء لفظی و مفهومی آن‌ها را. لذا امیدوار شدند و بذر امید در دل ایشان کاشته و نهادینه شد. 🔹 بکاء از خَشیّت الهی، برکات زیادی برای انسان می‌آوَرَد. حضرت آدم اوّلین بَکّاء نظام هستی بودند. چه اینکه حضرت نوح نیز جزء بَکّائین قرار داشتند. #محرم_1444 #جلسه_14_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌹🔸🌹🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه چهاردهم - صبحِ روزِ هفتم ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت سوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۱۹ تا دقیقه ۲۸ 🔸 حضرت نوح (ع)، در حدود دو هزار و سیصد سال زندگی کردند که نُهصد و پنجاه سال از عمر مبارکشان را پیغمبر بودند و دوران پیغمبری ایشان همواره با خون دل خوردن، گریه کردن و همّ و غم همراه بود علاوه از اینکه از ناحیه همسر و فرزندشان هم بسیار اذیت شدند تا جایی که وقتی جناب خاتم انبیاء، برخی از همسرانشان را به دلیل اعمال نامناسبشان بر خود تحریم می‌کنند، حق متعال، با یادآوری گرفتاری‌ها و سختی‌های حضرت نوح (ع)، پیغمبر اکرم (ص) را دلداری می‌دهد. 🔹 پسر حضرت نوح (ع) هم تا آخرین لحظه در برابر نصیحت‌های پدر مقاومت کرد و همراه ایشان سوار بر کشتی نشد و برای اینکه در امان بماند، به بالای کوهی پناه برد امّا آب، نوک قلّه را هم فرا گرفت و او را در خود غرق کرد که حضرت نوح (ع) در این ماجرا بسیار گریستند. 🔸 به زیر آب رفتن نوک قلّه‌‌ی کوه، نشان می‌دهد که وسعت و مقدار آب، بسیار زیاد بود چرا که توانست کوهی را در خود غرق کند. 🔹 دوران زندگی و پیغمبری حضرت نوح (ع) آن‌چنان با همّ و غمّ و گریه همراه بود که ایشان نیز همانند حضرت زکریّا و حضرت آدم (ع) جزء بَکّائین قرار گرفتند. 🔸 حضرت آدم (ع) که اوّلین بَکّاء بودند، بعد از تلقّی کلمات سَبعه‌‌ی طیّبه، هنگامی که می‌خواستند نام مبارک امام حسین (ع) را به زبان بیاورند، بغض گلوی ایشان را می‌گرفت در حالی که در نام بردن سایر اسامی، چنین حالی برایشان پیش نمی‌آمد. 🔹 تمام انبیاء (ع) هنگامی که امام حسین (ع) را یاد می‌کردند، بغض راه گلویشان را می‌بست و به گریه می‌افتادند که به تعبیری اصلاً امام حسین (ع) گلوگیر شده است. 🔸 اگر گریه، آن‌چنان راه گلو را ببندد که شخص، نتواند به راحتی آن را اظهار کند به نحوی که دچار سکسکه شود و احساس خفگی به او دست دهد، در این صورت گریه گلوگیر شده است که ظاهراً امام زین العابدین (ع) در شب عاشورا دچار چنین حادثه‌ای شدند. 🔹 گریه بر امام حسین (ع) هنگامی که گلوگیر شود و شخص را به جزع و فزع بیندازد، از جمله راه‌هایی است که ملکوت را به روی انسان باز می‌کند و برای او صعود برزخی می‌آورد. 🔸 لذا در حدیث چهارم از چهل حدیث کتاب نَفَس المهموم آمده است که امام صادق (ع) به مَسمع کُردین فرمودند: حالا که نمی‌توانی به زیارت قبر حسین (ع) بروی، آیا یاد می‌کنی آن‌چه با او کردند؟ او در پاسخ گفت: بله. امام فرمودند: آیا جزع می‌کنی؟ فرمود: ای واللهِ چنان گریه گلوی مرا می‌گیرد که کسانِ من، آثار آن را در من مشاهده می‌کنند و از طعام باز می‌ایستم و این اندوه در روی من ظاهر می‌شود. #محرم_1444 #جلسه_14_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه چهاردهم - صبحِ روزِ هفتم ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت چهارم ⬇️⬇️ از دقیقه ۲۸ تا آخر 🔸 تمام انبیاء و ائمه (ع) از ناحیه گریه و بکاء از خشیت الهی، به بسیاری از حقایق و اَسرار دست یافتند که به تعبیری هر چه گرفتند، از راه گریه گرفتند. 🔹 بسیاری از حوادث کربلا هم در حال گریه، بر خاتم انبیاء (ص) مکشوف شد. به عنوان مثال روزی امّ سلمه دیدند که جناب رسول الله (ص) بسیار گریه می‌کنند. زمانی که علّت را از ایشان جویا شدند، حضرت فرمودند: نوه‌ی من حسین را در کربلا می‌کُشند. بعد هم مقداری خاک را در شیشه‌ای ریختند و به امّ سلمه دادند و فرمودند: هر گاه این خاک قرمز شد و به صورت خون درآمد، بدان که حسین کشته شد. 🔸 از دیگر مصیبت‌های سنگین جناب رسول الله (ص) تهمتی بود که از سوی مخالفین به یکی از همسران ایشان زده شد. زمانی که ماریه قِبطیّه، فرزندی را به نام ابراهیم، برای جناب رسول الله (ص) به دنیا آوردند عدّه‌ای از مخالفین در مدینه شایعه کردند که همسر پیغمبر، این فرزند را از ناحیه مرد دیگری باردار شده است. 🔹 این ماجرا آن‌چنان برای پیغمبر سنگین بود که وقتی فرزند عزیز ایشان در سنین خردسالی از دنیا رفت، جناب رسول الله (ص) بسیار گریستند تا جایی که دیگران، حضرت را دلداری می‌دادند و می‌گفتند چرا این قدر گریه می‌کنید؟ 🔸 حضرت هم می‌فرمودند گریه‌ی من از سر دلسوزی و عاطفه پدری است وگرنه در برابر اراده‌ی حق متعال و تصمیم تکوینی الهی، تسلیم هستم و هرگز در مقابل عالم، چون و چرا نمی‌کنم. 🔹 لذا گریه‌ی پدر و مادر در فراق فرزند و یا به طور کلی گریه‌ برای از دست دادن عزیزی، امری کاملاً طبیعی و ضروری است که نباید جلوی آن را گرفت چرا که این گریه، راه ارتباطی شخص را با عزیز از دست رفته‌اش باز می‌کند. 🔸 حالا اگر مواردی هم پیش آمده است که مثلاً شخص میّت، از گریه‌ی عزیزانش ناراحت شده، معلوم است که گریه‌ی آن‌ها مبنای توحیدی ندارد و به نحوی از حق متعال و نظام تکوین گله‌مندند که موجب زجر میّت شده است و گرنه گریه، راه ارتباط است. 🔹 امام زین العابدین (ع) هنگامی که به تکّه‌ پاره‌‌های استخوان‌ پدر بزرگوارشان رسیدند و آن صحنه‌های فجیع و دردناک را مشاهده کردند، آن‌چنان غم و اندوه و گریه، وجود مبارکشان را فراگرفت که حضرت زینب (س) احساس خطر کردند و دیدند که اگر آقا جان به گریه خود ادامه دهند، قطعاً قالب تهی می‌کنند و از این نشئه منصرف می‌شوند. لذا خود را به سرعت به برادرزاده رساندند تا ایشان را به این سو انصراف دهند و به محضر آقا عرض کردند که داری با این نحوه گریه، از دست ما می‌روی و حال اینکه تو، بقیّه‌ی بزرگواران ما هستی و تنها چشم امید مایی. 🔸 راجع به جناب ابن عبّاس و امّ سلمه هم نقل شده است که در عصر عاشورا، جناب خاتم انبیاء را زیارت کردند در حالی که حضرت، سراپا غبارآلود و آشفته موی بودند و در شهادت فرزند عزیزشان امام حسین (ع) به شدّت گریه می‌کردند که از ناحیه همین گریه‌ها، برکات فراوانی نصیب حضرت شده است. 🔹 چه اینکه سایر انبیاء نیز از راه گریه و به خصوص گریه بر امام حسین (ع)، هر آن‌چه را که می‌خواستند، تحصیل می‌کردند. 🔸 درست است که امام حسین (ع) در زمان انبیای گذشته هنوز به نشئه‌‌ی طبیعت اِجلال نزول نفرمودند امّا به این معنا نیست که در نظام هستی موجود نیستند بلکه ایشان در عالم مِثال مُنفَصِلِ نزولی، عالمِ عقل و بالاتر، در ذات مقدّس الهی به صورت علمِ ذاتی، علم اَسمائی و علم شهودی حق متعال موجودند. والحمد لله ربّ العالمین #محرم_1444 #جلسه_14_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌹🔸🌹🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه پانزدهم - عصرِ روزِ هفتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت اوّل ⬇️⬇️ از ابتدا تا دقیقه ۱۵ 🔸 غم و اندوه، آه و ناله و اشک و گریه، کلیدهایی هستند که درهای ملکوت عالم را به روی انسان می‌گشایند منتها اشکی که از خَشیّت الهی باشد و یا در مصائب صاحبان عصمت ریخته شود چه اینکه خودِ این بزرگواران هم از همین راه توانستند به مقامات بلند انسانی دست یابند. 🔹 لذا هنگامی که مَسمع کُردین به امام صادق (ع) عرض کرد که در ذکر مصائب امام حسین (ع) و جزع بر ایشان، چنان گریه گلوی مرا می‌گیرد که کسانِ من آثار آن را در من مشاهده می‌کنند و از طعام باز می‌ایستم و اندوه در روی من ظاهر می‌شود، امام صادق (ع) به او فرمودند که تو، وقتِ مردن، پدران مرا نزد خود حاضر بینی که ملک الموت را درباره تو سفارش می‌کنند و او بر تو دلسوزتر و مهربان‌تر از مادرِ مهربان نسبت به فرزند باشد. 🔸 بر این اساس، تمامی برکات، در قبض است اگر چه که در فرهنگ و قاموس عامّه‌‌ی مردم، کسی که اهل قبض باشد، انسان افسرده‌ای است امّا باید دانست که قبض و ناراحتی برای صاحبان عصمت به خصوص امام حسین (ع)، رمز بازگشایی ملکوت عالم به روی انسان است. 🔹 حضرت آدم (ع) هم بعد از گریه‌ای طولانی، اَسامی سَبعه‌ی طیّبه را برای اوّلین بار تعلیم گرفتند که در واقع این اسامی، جزء تلقّیات آدمی است و حضرت آدم (ع) با این اَسماء مبارک، توبه نمودند و به حق متعال رجوع کردند و خداوند هم به سوی ایشان بازگشت که "فَتَلَقَّی آدَمُ مِن رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیه اِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ"(بقره/۳۸) 🔸 اسامی سَبعه‌ی طیّبه عبارتند از اَسماء شریف محمّد، علی، فاطمه، حسن، حسین، جعفر و موسی علیهم السّلام که جعفر، اسم شریف امام صادق (ع) و موسی هم اسم مبارک امام کاظم (ع) است. 🔹 اسامی مابقیِ اهل بیت (ع) هم به همین اَسماء شریف برمی‌گردد منتها اسم شریف حضرت بقیّةالله (عج) که همان اسم جناب خاتم انبیاست، تا زمان ظهور و قیامشان، به صورت حروف مقطّعه‌ی تلفّظ یافته‌ی (میم حا میم دال) است امّا بعد از ظهور، به صورت جمعی به لفظ شریف "محمّد" تعبیر می‌شود. 🔸 در روایتی از کتابُ الحجّة اصول کافی آمده است که وقتی حضرت بقیّةالله (عج) به دنیا آمدند، امام حسن عسکری (ع)، این فرزند عزیز را به صورت حروف تهجّی تلفظ یافته‌ی (میم حا میم دال) نام‌گذاری کردند که در بین تمام انبیاء و اوصیاء، تنها، اسم حضرت بقیّةالله (عج) از لحظه ولادت، به صورت حروف مقطّعه نام‌گذاری شد. #محرم_1444 #جلسه_15_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌹🔸🌹🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه پانزدهم - عصرِ روزِ هفتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت دوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۱۵ تا ۳۱ 🔸 حضرت آدم (ع) با گریه و بُکاء توانستند کلمات سَبعه‌ی طیّبه را تلقّی کنند و این الفاظ، برای اوّلین بار بر جان مبارک حضرت آدم (ع) نقش بست و بر زبان ایشان جاری شد البته انبیای دیگر نیز این اسامی مبارک را تلقّی فرمودند. 🔹 در حدیث بیست و سوم از چهل حدیث کتاب نفَس المَهموم آمده است که حضرت مهدی سلام الله علیه در پاسخ شخصی که از تأويلِ "کهیعص" سوال کرد، فرمودند: این حروف از اخبار غیب است که خداوند، بنده‌‌ی خود زکریّا را بر آن آگاه گردانید و حکایت آن را برای محمّد (ص) بیان فرمود. 🔸 این عبارت نشان می‌دهد که جناب رسول الله (ص) در هنگام نزول وحی قرآنی، ظاهر و باطن و تفسیر و تأویل آیات را هم تلقّی می‌کردند چه اینکه ائمه (ع) هم در تلقّی سُوَر و آیات قرآنیّه، این چنین بودند. 🔹 حضرت در ادامه‌‌ی حدیث فرمودند که جبرئیل بر زکریّا فرود آمد و نام پنج تن را به او تعلیم فرمود و هرگاه زکریّا، نام محمّد و علی و فاطمه و حسن علیهم السّلام را می‌برد، اندوه او برطرف می‌شد و غم او زائل می‌گشت و هر گاه نام حسین علیه السّلام را می‌برد، گریه گلوی او را می‌گرفت و نَفَسش به شماره می‌افتاد. 🔸 اگر حزن و اندوه شدّت یابد و گریه، آن‌چنان راه گلو را ببندد که شخص، نتواند به راحتی آن را اظهار کند و در نفس کشیدن، به زحمت افتد به نحوی که دچار سکسکه شود و احساس خفگی به او دست دهد، در این صورت، گریه گلوگیر شده است که ظاهراً امام زین العابدین (ع) در شب عاشورا دچار چنین حادثه‌ای شدند. 🔹 امام سجّاد (ع) فرمودند در شب عاشورا هنگامی که پدرم برای اصلاح شمشیر خود به خیمه جُوْن آمدند، اشعاری را قرائت فرمودند که با شنیدن آن‌ها، به گریه افتادم امّا گریه را در گلویم فرو بردم در حالی که عمّه‌‌ی ما زینب (س)، گریه‌اش را آشکار کرد. 🔸 لذا هنگامی که گریه‌‌ی حضرت زینب (س) بلند شد، امام حسین (ع) سریع خود را به خیمه امام زین العابدین (ع) رساندند و دیدند که خواهرشان از شدّت گریه از هوش رفتند. در این‌جا بود که امام، مقداری آب طلب کردند و به سر و صورت حضرت زینب (س) ریختند و ایشان را به هوش آوردند. 🔹 گریه بر امام حسین (ع) هنگامی که گلوگیر شود و نَفَس را به شماره اندازد، درهای ملکوت را به روی انسان می‌گشاید. #محرم_1444 #جلسه_15_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه پانزدهم - عصرِ روزِ هفتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت سوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۳۱ تا دقیقه ۴۶ 🔸 عصر روز یازدهم محرّم، دشمن، اهل‌بیت امام حسین (ع) را به سوی کوفه حرکت داد. بین خیمه‌گاه و قتلگاه و همچنین محلّ شهادت اصحاب امام حسین (ع) فاصله بود و اهل‌بیت به آن صورت از این سمت خبر نداشتند. 🔹 فقط حضرت زینب (س) گاهی بالای تپه‌ای که بین خیمه‌گاه و قتلگاه بود، می‌رفتند و از آنجا میدان رزم را مشاهده می‌کردند. 🔸 وقتی اهل‌بیت را به سمت قتلگاه آوردند و آن صحنه‌های بسیار دردناک را مشاهده کردند، نزدیک بود همگی جان دهند البته در اینجا بچّه‌ها را از مرکب‌ها پیاده نکردند و تنها چند نفر از جمله امام زین العابدین (ع)، حضرت زینب (س)، حضرت سکینه و حضرت اُمّ کلثوم پیاده شدند چون صحنه، بسیار فَجیع و غیر قابل تحمل بود. 🔹 از بدن مبارک امام حسین (ع)، چیزی باقی نگذاشته بودند و فقط تکّه پاره‌هایی از استخوان‌های مبارکشان به جا مانده بود. 🔸 یکی از اصحاب امام صادق (ع) در حدیثی فرمود یک سال با حضرت صادق (ع) به حج رفتیم. در راه برگشت، از ایشان پرسیدم آیا بدنی از جدّ شما حسین (ع) باقی مانده است؟ 🔹 اشک حضرت سرازیر شد و فرمودند سؤال‌های سنگینی می‌پرسی که جواب دادن به آن‌ها بسیار مشکل است بعد هم بحث را عوض کردند. 🔸 امام زین العابدین (ع) هنگامی که گودی قتلگاه و محلّ شهادت پدر بزرگوارشان را مشاهده کردند، گریه‌شان گلوگیر شد و حضرت زینب (س) دیدند که امام زین العابدین دارند جان می‌دهند. 🔹 لذا فوراً متوجه ایشان شدند و حضرت را از آن نشئه به این سو منصرف کردند وگرنه امام زین العابدین (ع) از این نشئه رخت برمی‌بستند و رشته‌‌ی امامت منقطع می‌شد. 🔸 به همین دلیل است که وقتی حضرت زکریّا، اسم مبارک حسین (ع) را می‌بردند، گریه‌شان گلوگیر می‌شد و نَفَس ایشان به شماره می‌افتاد. 🔹 در روایت آمده است که حضرت زکریّا روزی به محضر پروردگار عرض کرد "پروردگار من! چون است که وقتی نام چهار کَس از آن‌ها را می‌برم از اندوه، تسلیّت می‌یابم و هرگاه یاد حسین (ع) می‌کنم اشکم ریزان می‌شود و ناله‌ام بیرون می‌آید؟" 🔸 این نشان می‌دهد که از همان زمان‌ها سرازیر شدن اشک در سوگ امام حسین (ع) وجود داشت. حضرت آدم نیز بعد از تلقّی اَسماء سَبعه‌ی طیّبه، با گریه بر امام حسین (ع) به حقایق فراوانی دست یافت و به تعبیری مُعَلَّم به اَسماء الله شد. 🔹 در ادامه‌‌ی روایت بعد از اینکه حضرت زکریّا به محضر پروردگار عرض حال کرد، آمده است که "خداوند تبارک و تعالی او را خبر داد و فرمود: "کهیعص" پس کاف، نام کربلاست. هاء، هلاکت عترت است. یاء، یزید است که بر حسین (ع) ستم کرد. عین، عطش است و صاد، صبر و شکیبایی آن حضرت. 🔸 در واقع حضرت زکریّا به برکت گریه بر امام حسین (ع) توانستند کلمه "کهیعص" را تلقّی کنند. 🔹 ممکن است اِشکال شود که از زمان حضرت آدم، نوح، زکریّا و سایر انبیاء تا به زمان امام حسین (ع) چندین هزار سال فاصله است و امام حسین از جنبه‌‌ی زمانی، متأخّر از آن انبیا هستند. پس چگونه حضرت زکریّا و دیگر انبیاء، ایشان را می‌شناختند و بر او گریه می‌کردند؟ 🔸 در جواب باید گفت این تقدّم و تأخّری که در اِشکال مطرح می‌شود، تقدّم و تأخّر زمانی است که مربوط به بستر زمان است امّا بین حقایق کلمات نظام هستی، تقدّم و تأخّر ذاتی مطرح است نه زمانی. 🔹 جوانان عزیز! اگر سؤال و اشکالی برایتان مطرح می‌شود، نزد اهلش بروید و حرف بشنوید. متأسفانه یک سری مطالب عوامی در اذهان ماست که موجب طرح چنین اشکالاتی می‌شوند. 🔸 دروسی هم که می‌خوانیم ما را صرفاً با مطالبی در مرتبه‌‌ی مادّی آشنا می‌کنند نه در رتبه‌ی مثالی و عقلی. به همین دلیل است که اهل‌بیت فرمودند اَسرار ما را کتمان کنید که این، جهاد در راه ماست. #محرم_1444 #جلسه_15_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌹🔸🌹🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه پانزدهم - عصرِ روزِ هفتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت چهارم ⬇️⬇️ از دقیقه ۴۶ تا آخر 🔸 زمانی که حضرت زکریّا اَسرار و حقایق کلمه‌‌ی "کهیعص" را تلقّی کردند، در روایت دارد که ایشان "سه روز از مسجد خود جدا نگشت" مسجد در اینجا به معنی محلّ عبادت است. "و مردم را از داخل شدن بر خود منع فرمود و به گریه و ناله پرداخت و او را رَثا می‌گفت" یعنی برای ایشان مداحی می‌کرد و می‌فرمود 🔹 "خداوندا! آیا بهترین خلق خود را به مصیبت فرزند وی مبتلا می‌کنی؟ آیا چنین بلایی بر خانه او فرود می‌آوری؟ آیا علی و فاطمه را جامه‌‌ی سوگواری می‌پوشانی و اندوه آن را در منزل آن‌ها می‌آوری؟" 🔸 این نشان می‌دهد که خانه پیغمبر اکرم (ص) و حضرت علی (ع) و فاطمه زهرا (س) و امام حسن (ع)، خانه‌ عزاداری بر امام حسین (ع) است که هر کس در هر نقطه‌ای از عالم به یاد امام حسین (ع) بیفتد و برای ایشان گریه کند، همان‌جا خانه‌‌ی پیغمبر اکرم است، خانه‌‌ی امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا و امام حسن است و این بزرگواران در آنجا حاضرند چون در روایات آمده هر کس برای حسینِ ما گریه کند، نزد او می‌رویم. 🔹 انسان سعی کند گریه‌اش بر امام حسین (ع) فقط و فقط برای خودِ حضرت باشد نه اینکه گریه کند تا عقده‌ی دل خالی شود و یا گریه‌اش به خاطر مشکلاتی باشد که با آن‌ها مواجه‌ است و یا به خاطر از دست دادن عزیزی باشد و... 🔸 اگر انسان در سخت‌ترین شرایط زندگی، به یاد امام حسین (ع) بیفتد و فقط برای خودِ حضرت ناراحت شود و اشک بریزد، برکات زیادی برایش حاصل می‌شود و درها به روی او باز می‌گردد. 🔹 نیاز هم نیست که انسان حتماً به مسجد، تکیه و یا حسینیّه برود و اشک بریزد بلکه در هر کجا که هست، اگر به یاد امام حسین (ع) بیفتد و اشک بریزد، همان‌جا خانه پیغمبر و آل پیغمبر می‌شود و ملائکة الله نیز به آنجا می‌آیند. 🔸 حضرت زکریّا وقتی متوجه شدند که مصیبت امام حسین (ع) برای پیغمبر اکرم (ص) و اهل‌بیت علیهم السّلام تا چه اندازه مهم و با ارزش است، به محضر خداوند عرض کرد: "بارالها! مرا فرزندی روزی کن که در پیری، چشم من به وی روشن شود" این عبارت نشان می‌دهد که فرزند، یکی از مصادیق رزق است. 🔹 در ادامه حضرت زکریّا فرمود: "و چون روزی کردی، مفتون کن مرا به دوستی او" یعنی علاقه‌ام به آن فرزند را آن‌چنان شدید کن که مجنون و مفتون او شوم. 🔸 "آنگاه به مرگ او مرا اندوهناک ساز چنانکه محمّد (ص)، حبیب تو را به فرزندش اندوهناک ساختی" یعنی همان‌گونه که حبیب تو محمّد (ص) را به داغ فرزندش حسین (ع) مبتلا می‌کنی، مرا نیز به واسطه‌‌ی مرگ فرزندم اندوهناک کن. 🔹 در ادامه‌‌ی روایت آمده است "پس خداوند یحیی را به وی بخشید و به مصیبت او مبتلا گردانید و حمل یحیی، شش ماه بود چنانکه حمل حسین (ع) چنین بود" 🔸 حضرت یحیی نیز همچون امام حسین (ع) به شهادت رسید و سَر ایشان را هم مانند سَر مبارک امام حسین (ع) بریدند و در تشت طلا قرار دادند. دوران حمل حضرت یحیی نیز همچون امام حسین (ع) شش ماه بود. لذا امام حسین (ع) در مسیر کربلا بارها به یاد حضرت یحیی می‌افتادند. والحمد لله ربّ العالمین #محرم_1444 #جلسه_15_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه شانزدهم - شبِ هشتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت اوّل ⬇️⬇️ از ابتدا تا دقیقه ۱۵ 🔸 بکاء و گریه، چه از باب خشیّت الهی و چه بر مصیبت اباعبدالله و مصائب أم‌ّالمَصائب زینب کبری (س) و اهل‌بیت امام حسین (ع)، مفاتیحِ اَبواب غیبی نظام هستی است. 🔹 اشک و آه و سوز و گداز، مفاتیح قلوبِ قفل شده است که به واسطه‌‌ی آن‌ها، دل‌ها مفتوح می‌گردند و حقایق ملکوت عالم در منظر قلوبِ صاحبان بُکاء، مشهود واقع می‌شود. 🔸 هر آنچه که انبیا و اوصیای الهی به دست آوردند، از گریه و بُکاست. چه اینکه حضرت زکریا نیز از همین طریق، به سِرّ کریمه‌‌ی "کهیعص" و تأویل آن رسیدند. 🔹 نکته‌ای که حائز اهمیّت است آن است که بخش‌هایی از آیات قرآن کریم، بر انبیاء گذشته نیز نازل شده بود. البته آیه‌‌ی "بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم" را تمامی انبیاء در اوّلین تلقّیِ وَحیانی و تنزّلِ حقایق غیبی‌شان زیارت کرده بودند. 🔸 گرچه تعقّلات و تلقّیات شهودیِ هر نفس صاحب عصمت و غیر صاحب عصمتی، به مقدار سِعه‌ی وجودی خود مُتعقِّل و تلقّی کننده است که این، یک قاعده‌ی عقلی و شهودی است. 🔹 به تعبیری بر اساس اتّحاد عاقل و معقول و شاهد و مشهود، معقولِ هر عاقلی، به مقدار خود آن عاقل است چه اینکه مشهود هر شاهدی نیز در مکاشفات شهودیّه و وجودیّه، به اندازه‌ی خود مُکاشِف است که "إنَّ الأعطَيَات عَلى قَدرِ القَابِليّات" هر بخشش و اعطایی، به وفق قابلیّت و جدول وجودی شیء است. 🔸 "بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم ِ" هر یک از انبیاء نیز به وفق ظرفیّت وجودی خودشان است. البته "بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم" محمّدی (ص)، جامع تمامی بسمله‌های انبیاء گذشته است. به خصوص "بسم الله الرّحمن الرّحیم" سوره‌‌ی فاتحة‌الکتاب که علاوه بر اینکه جامع تمامی بسمله‌ها و کتب انبیاست، تمامی کلمات وجودی و حقایق قرآن نیز از ابتدا تا انتها در آن جمع است. 🔹 لذا بهتر است انسان ابتدای هر کاری که "بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم" می‌گوید، آن را به نیّت "بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم" سوره‌‌ی حمد بخواند. 🔸 غرض آن که تمامی آنچه که از انبیاء صادر شد، به مقدار ظرفیّت و سعه‌ی وجودی هر یک از آن بزرگواران بود. #محرم_1444 #جلسه_16_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه شانزدهم - شبِ هشتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت دوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۱۵ تا دقیقه ۲۷ 🔸 از آن جایی که حضرت زکریّا بچه‌دار نمی‌شدند و طالب فرزند بودند، لذا از خدای متعال استدعا کردند که تأویل کلمه‌‌ی "کهیعص" را به ایشان تعلیم دهند. 🔹 این که حضرت زکریّا برای فرزنددار شدن، تأویل کلمه‌‌ی "کهیعص" را از خداوند طلب می‌کند، نشان می‌دهد که این امر، از القائات سُبّوحی الهی بود که به جان ایشان اِلقاء شد. 🔸 حضرت زکریّا سِرّ کریمه‌ی "کهیعص" را به این صورت از حق متعال دریافت کرد که کاف، کربلاست. هاء، هلاکت عترت پیغمبر. یاء، یزید. عین، عطش و صاد، صبر و شکیبایی و تحمّل و فرسایش نیافتن است. 🔹 نکته‌ای که حائز اهمیّت است آن است که سوره‌هایی که با حروف مقطعه‌ شروع می‌شوند، "بسم الله الرّحمن الرّحیم" آن‌ها، یک آیه به حساب می‌آید و حروف مقطعه‌ی بعد از بسم الله صدر سوره نیز خود، یک آیه‌‌ی مستقل است. 🔸 لذا کلمه‌‌ی "کهیعص"، بر اساس همین اصل شیعی، یک آیه‌ی مستقل محسوب می‌شود. 🔹 امّا اهل سنّت فقط "بسم الله الرّحمن الرّحیم" سوره‌‌ی فاتحه را یک آیه‌ی مستقل به حساب می‌آورند و درباره سُوَری که حروف مقطعه دارند معتقدند "بسم الله الرّحمن الرّحیم" آن‌ها به تنهایی یک آیه محسوب نمی‌شود بلکه به همراه حروف مقطعه‌ی بعدش، یک آیه به حساب می‌آید. 🔸 امّا شیعه، "بسم الله الرّحمن الرّحیم" را یک آیه‌ی مستقل و حروف مقطعه‌ی بعد از آن را نیز به عنوان آیه‌ای جداگانه در نظر می‌گیرد. با این حال متأسفانه قرآن‌هایی که در سراسر کشور چاپ می‌شود، حروف مقطعه را یک آیه‌ی مستقل به حساب نمی‌آورند. 🔹 نکته دیگری که باید به آن توجّه کرد آن است که تأویل، تفسیرِ باطنی است نه تفسیرِ لفظی وگرنه در تفسیر لفظی کریمه‌‌ی "کهیعص"، هرگز نمی‌توان به این حقیقت رسید که کاف یعنی کربلا یا هاء یعنی هلاکت عترت پیغمبر و... چرا که این‌ها تأویل این آیه‌‌ی شریفه هستند که به تفسیر لفظ برنمی‌گردند. 🔸 لذا کسانی که به این‌گونه از روایات که دربردارنده تأویل آیات‌اند، می‌تازند، در واقع به زبان روایات و لِسان علوم اَرَثماطیقی و غریبه‌ی آیات قرآن آشنا نیستند. 🔹 مثلاً در هیچ یک از قَوامیس لغت و در هیچ جای ادبیات عرب نیامده که "فاطمة" از مادّه "فَطَرَ" مشتق شده است زیرا "فاطمة"، اسم فاعل از مادّه "فَطَمَ" است امّا وقتی به حدیثِ اِشتقاق نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که در این حدیث آمده "فاطمة" از "فاطِر" حق متعال مشتق شده است. 🔸 پس معلوم می‌شود که این اشتقاق، اشتقاق لفظی، مفهومی، حتّی لفظ‌‌ اللّفظ و بالاتر، اسم‌ الاِسم نیز نیست بلکه اشتقاق از متن تکوین و عالم است وگرنه معنا ندارد که خاتم انبیاء و ائمه اطهار که فصیح‌ترین و بلیغ‌ترین لغت عرب را بر زبان می‌راندند، ندانند که اسم "فاطمة" از مادّه "فَطَمَ" است و هیچ‌گاه از "فَطَرَ" مشتق نمی‌شود. #محرم_1444 #جلسه_16_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه شانزدهم - شبِ هشتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت سوم ⬇️⬇️ از دقیقه ۲۷ تا دقیقه ۴۱ 🔸 بعد از اینکه حضرت زکریّا مُتلمّذ به ذوات غیبیّه‌ی پنج تن گردید و مُعلَّم به خمسه‌ی طیّبه شد، هر گاه اسامی مبارک محمّد، علی، فاطمه و حسن علیهم السّلام را بر سِرّ و جان و زبانش می‌راند، اندوه او برطرف می‌شد و آرام می‌گرفت امّا هر گاه نام حسین (ع) را می‌برد، گریه گلوی او را می‌گرفت و نَفَسش به شماره می‌افتاد با اینکه از زمان حضرت زکریّا تا زمان خاتم انبیاء و اهل بیت (ع)، هزاران سال فاصله است. 🔹 هنگامی که حضرت زکریّا (ع)، علّت غم و اندوهش را در ذکر نام حسین (ع) از حق متعال جویا شد، به تأويل کریمه‌ی "کهیعص" متلبّس گردید که در حقیقت، تأويل، مطالعه‌‌‌ی متن وجود تکوینی اشیاست. 🔸 هر موجودی که در بستر زمان در نشئه‌‌ی طبیعت تنزّل می‌یابد، رقیقت است و اندازه و قَدَر معلومی دارد که "وَ اِن مِن شَیءٍ اِلّا عِندَنا خَزائِنُهُ وَ ما نُنَزِّلُهُ اِلّا بِقَدَرٍ مَعلومٍ" (حجر/۲۲) و هر چیزی که اندازه و قَدَر معلومی داشته باشد، محدود است و به شماره در می‌آید. 🔹 حقیقت تمام موجودات، اِنزالی است و همه، بر اساس کریمه‌ی "اِنّا لله"، از عالم غیب تنزّل می‌کنند و در نشئه طبیعت پیاده می‌شوند که به تعبیری، همه‌ی موجودات، از حقیقت به رقیقت تنزّل می‌یابند. 🔸 تأويل، مطالعه‌ی متن وجودی اشیاء و حقایق آن‌هاست یعنی در تأويل، رو به سوی حقایق اشیاء می‌آوریم نه رقائق آن‌ها در حالی که در تفسیر، به رقائق اشیاء رو می‌کنیم. 🔹 البته در تفسیر حروف مقطعه، معمولاً همان فرمایشات مربوط به تأويل را می‌آورند. مثلاً آن‌چه که در تفسیر کریمه‌ی "الم" بیان می‌شود که الف، الله است، لام، جبرئیل است و میم، محمّد (ص)، بر مبنای تأويل است نه تفسیر. 🔸 بسیاری از اشکالاتی که در زمینه‌های گوناگون مطرح می‌شود، زیر سر آن است که افراد، در رقائق اشیاء مانده‌اند و به فهم حقایق آن‌ها نرسیده‌اند و بدترین جهنّم هم، نادانی و عجز از معرفت حقایق و تأويل اشیاست. 🔹 حضرت زکریّا (ع) بعد از ادراک شهودی ذوات خمسه‌ی طیّبه، به محضر حق متعال عرض کرد: "بارالها! چون است که وقتی نام چهار کَس از آن‌ها را می‌برم، از اندوه تسلیت می‌یابم و هر گاه یاد حسین (ع) می‌کنم، اشکم ریزان می‌شود و ناله‌ام بیرون می‌آید؟" 🔸 حق متعال در پاسخ به جناب زکریّا (ع)، ایشان را از تأويل کریمه‌ی "کهیعص" آگاه گردانید که در حقیقت، حضرت زکریّا (ع) بعد از اِدراک خَمسه‌ی طیّبه و گریه‌ی بر امام حسین (ع)، تأويل این کریمه را تلقّی کردند. #محرم_1444 #جلسه_16_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) http://splus.ir/tahoorasafoorasaboora سروش 🌷🌸🌺🌸🌷

⭐️ قبساتی از افاضات استاد صمدی آملی (حفظه الله) ⭐️ ♦️ جلسه شانزدهم - شبِ هشتمِ ماه محرّم ۱۴۴۴ (ه.ق) ♦️ ۱۴ مرداد ۱۴۰۱ (ه.ش) ✳️ قسمت چهارم ⬇️⬇️ از دقیقه ۴۱ تا آخر 🔸 اجر شهادت امام حسین (ع) در کربلا، استمرار امامت در نسل ایشان از ناحیه‌‌ی امام زین العابدین (ع) تا وجود مقدّس حضرت بقیّةالله (عج) بود که اگر امامت مُنقطع می‌شد، ختمیّت جناب خاتم انبیاء (ص) نیز بی‌‌فایده بود. 🔹 درست است که جناب رسول الله (ص) در روز غدیر بر اساس آیه‌‌ی "یا أیُّهَا الرَّسولُ بَلِّغ ما اُنزِلَ اِلَیکَ مِن رَبِّکَ وَ اِن لَّم تَفعَل فَما بَلَّغتَ رِسالَتَهُ"(مائده/۶۸) علی (ع) را به عنوان وصیّ خود معرفی کردند امّا اگر امامت استمرار پیدا نمی‌کرد، اَسرار رسالت، امامت و ولایت جناب خاتم انبیاء (ص) به طور کلّی منقطع می‌شد. 🔸 حضرت زکریّا (ع) بعد از اینکه تأويل کریمه‌ی "کهیعص" را تلقّی کرد، به او تفهیم شد که جناب خاتم انبیاء که اولّین حقیقت از ذَوات خَمسه‌ی طیّبه هستند، به مصیبت سنگین فرزندشان حسین (ع) مبتلا می‌شوند. 🔹 یکی از سنگین‌ترین علوم، علمُ البَلایا و علمُ المَنایاست که بَلایا جمع بَلیّة و مَنایا جمع مُنیة است. 🔸 حضرت زهرا (س) در هنگام نزول صحیفه‌ی فاطمی، علمُ البلایا و علمُ المَنایای نسل فاطمی را به علم تکوینی و شهودی تلقّی کردند. این چه جان مبارکی بود که توانست علم به تمام بلایا و منایا داشته باشد و در عین حال تحمّل کند؟ چه اینکه تمام مراتب قرآن نیز در جان مبارک او لایح می‌شود. 🔹 لذا حضرت علّامه حسن‌زاده آملی (ره) می‌فرمودند برای کسی که بتواند تمام اَسرار قرآن را تلقّی کند و علم به تمام بَلایا و مَنایا داشته باشد، هجده سال زندگی کردن هم بسیار است چرا که تحمّل چنین حقایقی، بسیار سنگین است. 🔸 حضرت زکریّا (ع) بعد از اینکه به تأويل کریمه‌ی "کهیعص" متلبّس شدند، سه شبانه‌روز در مسجد و محلّ عبادت خود مَستکِنّ شدند و مردم را از داخل شدن بر خود منع فرمودند و به گریه و ناله پرداختند. 🔹 آنگاه به محضر حق متعال عرض کردند بارالها! به من فرزندی عطا کن که در پیری، چشم من به او روشن شود و چون روزی‌ام کردی، آن‌چنان محبّت او را در دلم زیاد کن که مَفتون و مجنون او شوم آنگاه به مرگ او مرا اندوهناک ساز چنانکه حبیبت محمّد (ص) را به فرزندش اندوهناک ساختی. 🔸 حق متعال نیز یحیی (ع) را در دوران پیری به او بخشید و او را به مصیبت فرزندش مبتلا کرد به گونه‌ای که حضرت یحیی (ع) را نیز همانند امام حسین (ع) سَر بریدند و سر مبارکش را در تشت طلا گذاشتند. 🔹 اقامه‌ی عزا در دهه‌ی اوّل محرّم اهمیّت بسیاری دارد تا آن‌جا که امام صادق (ع)، عزاداری این دهه‌ را احیا کردند و در منزل خود، مجالس روضه‌خوانی بر پا می‌کردند و شُعَرایی همچون ابی هارون مکفوف در محضر آقا، در رثای جدّ بزرگوارشان اشعاری را می‌خواندند و مداحی می‌کردند. 🔸 درست است که در چنین شب‌هایی در تکایا و مساجد، مجالس عزاداری برپاست امّا در هر زمان می‌توانید همه‌جا را عزاخانه‌ی حسین (ع) کنید و به یاد حضرت باشید که "کُلُّ یَومٍ عاشورا وَ کُلُّ اَرضٍ کَربلا". 🔹 هر که هستید و در هر شغلی که قرار دارید، هنگامی که به یاد امام حسین (ع) افتادید، عبارت "یا لَیتَنی کُنتُ مَعَکَ فَأفوزَ فَوزاً عَظیماً" را به زبان بیاورید و اگر هم این جمله‌ی عربی را نمی‌دانید، از عمق وجود، یک یا حسین بگویید که همان‌جا، بیت الله می‌شود، همان‌جا، بیت الرّسول و بیت تمام اهل بیت (ع) می‌شود. والحمد لله رب العالمین #محرم_1444 #جلسه_16_14_5_1401 💢 کانال (طهورا و صفورا و صبورا) https://eitaa.com/tahoorasafoorasaboora ایتا 🌷🌸🌺🌸🌷