امروز قرعه‌کشی اهدای کتاب داریم. #داستان_بریده‌_بریده #داستان_فاطمه 🌺🌸☄🔥📚📙📚📙📗 @talabehtehrani

به لطف خدا قرعه‌کشی ۱۵ مرداد ۱۴۰۳ برای اهدای کتاب #داستان_بریده‌_بریده و کتاب #داستان_فاطمه سلام‌الله‌علیها انجام پذیرفت. امروز یک هدیه داشتیم. قرعه به نام سرکار خانم سلیمه علی‌نیا از تهران افتاد. مبارک این بزرگوار باشد. 🌺🌸 از همهٔ عزیزانم تشکر می‌کنم. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ قرعه‌کشی بعدی ۱ شهریور ۱۴۰۳ ان‌شاءالله. #قرعه‌کشی @talabehtehrani

سرگذشت قرآن قسمت دوم نام ۱ کتاب خدا که در ماه رمضان نازل شده قرآن نام داره. خداوند بارها در همین قرآن برای معرفی کتابش از کلمۀ قرآن استفاده کرده. جالبه که حتی به این اسم، سوگند هم خورده و مثلا فرموده: به قرآن قسم! البته به‌وقتش دربارۀ اینکه قرآن در ماه رمضان نازل شده و نازل‌شدن یعنی چی، حرف‌ می‌زنم. فعلا زوده که وارد این صحبت‌ها بشم. در ضمن، امام‌ زین‌العابدین در یکی از دعاهای صحیفۀ سجادیه صراحتا به خدا عرض می‌کنه: کتاب نازل‌شده به پیغمبر رو قرآن نامیدی! به دنبال این بودم تا شاید برای قرآن نام دیگه‌ای هم پیدا کنم که به چندتا اسم برخوردم. مثلا مرحوم طبرسی، داخل کتاب مجمع‌البیان چهارتا اسم برای قرآن گفته. فرقان، کتاب، ذکر و قرآن. دیگرانی هم اسم‌هایی تا چهل و سه اسم برای قرآن شُمردن. اما من فکر می‌کنم این‌ها، اسم قرآن نیستن. به‌نظر میاد بیشتر شبیهِ شرح‌حال برای این کتاب الهی باشن. مانند فرقان به معنای جداکننده و قدرت تشخیص. در یکی از فرمایشات اهلبیت خوندم که برای این به قرآن می‌گن فرقان چون آيه‏‌ها و سوره‏‌هاش پراكنده نازل شدن، اما کتاب‌های دیگه مانند صُحُف ابراهیم و تورات موسی و انجيل عیسی و زَبور داوود، یکجا به صورت مجموعه‏‌اى از لوح و وَرَق نازل شدند. با این حساب، به چندتا از اوصاف قرآن اشاره‌ای گذرا می‌کنم و رد می‌شم. كلام‌اللَّه (سخن خدا)، كلماتُه (سخنان خدا)، ذِكر (ياد)، ذو الذكر (يادآور)، ذكرى‏ (يادآورى)، تذكره (يادكردن)، كتاب، كتاب خدا، كتاب مُبين (روشنگر)، مُصحَف‏. الصحيفة الثانيّة السجّاديّة: ص ۱۲۹ (دعاء عيد الفطر)، الكافي: ج ۲ ص ۶۳۰ ح ۱۱ ج ۸ ص ۳۸۹ ح ۵۸۹. ادامه دارد...

کتاب #داستان_فاطمه بااحترام به سرکار خانم سلیمه علی‌نیا تقدیم گردید. مبارکشان باشد. 🌺🌸🌹🌻🌷🌼 @talabehtehrani

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی ز تو دارم این غمِ خوش به جهان از این چه خوش‌تر تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی 🚩⛅️🚩⛅️🌺🥀🌿🌴 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هوشنگ ابتهاج @talabehtehrani

سرگذشت قرآن قسمت سوم نام ۲ تصمیم داشتم دربارۀ نام و اوصاف قرآن به همین مقدار بسنده کنم اما راستش، حیفم اومد. اولش فکر کردم شاید کافی باشه. اما وقتی جلوتر رفتم و مطالب نویی پیدا کردم با خودم گفتم: فلانی! حالا که به چیزهای خوبی رسیدی چرا خسیسی می‌کنی؟ چرا گفتنی‌هایی رو که مطمئنا برای خیلی‌ها تازگی داره سخاوتمندانه در اختیارشون نمی‌گذاری؟! خدا می‌دونه، صحبت کِنِسی و خسیسی و اینطور حرف‌ها نیست. من نگران بودم نکنه خدای‌نکرده این چیزها که برای خودم جاذبه دارن برای خیلی‌ها حوصله‌سربَر باشن. اما بالاخره به این جمع‌بندی رسیدم در این رابطه کمی بیشتر بنویسم. این‌شدکه سراغ فیش‌ها و دست‌نوشته‌ها رفتم. همینجا بگم، اینکه می‌بینیم برای قرآن اسم‌ها و اوصاف زیادی گفته‌شده، نعوذبالله به معنای این نیست که خدا می‌خواسته زبونم‌لال با کلمات، بازی کنه. نه! به هیچ‌وجه. اصلا هیچ‌کدوم از این نام‏‌ها و اوصاف، هم‌معنا نيستند. خدا می‌خواسته با هر اسم، جلوه‏‌اى از حقایق اين كتاب رو به نمايش بگذاره. به عبارت ساده‌تر از اونجایی که این کتاب برای تربیت و هدایت ما آدم‌ها اومده، تک‌تک این اسم‌ها و اوصاف در امتداد این هدف مهم، حرفِ جداگانه‌ای برای گفتن دارن. دقیقا به همین خاطر هست که از روز تولد قرآن تا همین الان خیلی از مفسّران و قرآن‏‌پژوهان دست‌به‌کار شدند و صدها کتاب و مقاله در این رابطه نوشتند. البته مَن، بعدها کاملا شرح می‌دم که اصولاً مُفَسِّر قرآن به کی می‌گن و این آقایون چی کار می‌کنن. اما فعلا به همین مقدار اکتفا می‌کنم که بلدچی‌های قرآن در نوشته‌هاشون اسم‌های زیادی برای این کتاب گفتن. از جملهٔ اون‌ها آقای ابو الفتوح رازى، مفسّر صاحب‌نامی که در حرم حضرت عبدالعظیم آرمیده، قرن‌ها پیش در کتاب تفسیرش حدود ۴۳ نام برای قرآن نوشته، یا مثلا قرآن‌پژوهِ پُرآوازه آقای فخر رازى که بچهٔ شهرری و از قضا خیلی هم درس‌خون و باسواد بوده ۳۲ نام برای قرآن ذکر کرده. آقای قاضى ابوالمعالى شيذله بغدادی هم با ذکر ۵۵ نام برای قرآن، رکورد تازه‌ای زده. اما در یکی از نوشته‌های بدرالدين زركشى دیدم که از ابوالحسن حرانى ياد كرده و نوشته که حرانی، بيش از نود نام براى قرآن برشمرده. اینطور که من متوجه شدم آقای حرانی رکوردار این موضوع هستن. ابن‌عربىِ معروف هم نام‏‌هاى زیادى براى قرآن شمرده اما به گَرد حرانی نمی‌رسه! این‌ها رو نوشتم تا کمی با تاریخچۀ نام‌گذاری قرآن آشنا بشیم. البته خیلی‌ها مثل طبرسی و شیخ طوسی و طبری هم معتقدند که قرآن، چهارتا اسم بيشتر نداره که عبارتند از: کتاب، فرقان، ذكر و قرآن. آقای آلوسى، قرآن‌پژوه اهل سنت تنها دو نام قرآن و فرقان رو می‌پذيره و آقای محمد بن عبدالرحيم نهاوندى تصريح می‌كنه که همهٔ نام‌ها به‌جز واژهٔ قرآن همگی وصف قرآن هستن نه نام این کتاب. اجازه بدین یه مثال ساده بزنم تا معلوم بشه چرا در مورد تعداد اسامی و اوصاف قرآن بین آقایون علما اینقدر اختلاف‌نظر و بگومگو وجود داره. مثلاً بعضی‌ها گفتند كلمهٔ «كريم» که در آيهٔ «إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ» اومده از نام‏‌هاى قرآنه، اما پرواضحه که این کلمه، صفت برای قرآنه و نمی‌شه به حساب نام قرآن زد. خلاصه اینکه خیلی‌ها بین اسم و صفت فرق نگذاشتن و این موجب شده ده‌ها اسم برای قرآن بسازن. فکر کنم همین مقدار کافی باشه. تفسير ملاصدرا: ج ۶ ص ۲۳، التبيان فى تفسير القرآن: ج ۱ ص ۱۷، تفسير الطبرى: ج ۱ ص ۶۴، روض الجنان: ج ۱ ص ۷، تفسير الفخر الرازى: ج ۲ ص ۱۴ - ۱۸، البرهان فى علوم القرآن: ج ۱ ص ۲۷۶ - ۲۸۲، رحمة من الرحمن: ج ۱ ص ۸ و ۱۰، التسهيل: ج ۱ ص ۵، شرح ابن‏ عقيل: ج ۱ ص ۱۱۸ - ۱۲۵. ادامه دارد...

هدیهٔ کتاب #داستان_فاطمه سلام‌الله‌علیها بااحترام برای سرکار خانم سلیمه علی‌نیا از تهران ارسال گردید. مبارکشان باشد. 🌺🌸🌹🌻🌷🌼 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ @talabehtehrani

♨️بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو... 🤲 یااباعبدالله... 🏴🚩⛅️🏴🚩⛅️💔💔 @talabehtehrani

سرگذشت قرآن قسمت چهارم نام ۳ حالا می‌خوام به نام‌هایی بپردازم که مفسّرین در اسم‌بودن اون‌ها هم‌داستانن. به جرأت می‌شه گفت که "قرآن" مشهورترين نام كتابِ نازل‌شده به حضرت محمده. اين كلمه هفتاد بار در قرآن اومده. البته از این هفتاد دفعه، دو بارش توی آيات ۱۷ و ۱۸ سورۀ قيامت و دو بارش هم در آيه ۷۸ سورۀ اسرا اومده که در این چهارجا به معنای کتاب قرآن نيست. من فعلا نمی‌خوام به این موضوع بپردازم که منظور خدا در این چهار مورد چیه، الان اونی که برام مُهمّه ریشهٔ لغوی واژهٔ قرآن و بعد از اون، معنای کلمهٔ قرآنه. از روی ناچاری مجبورم یه‌خُرده با زبون عالمانِ علم صرف و نحو حرف بزنم. چیزی که خودم دوست ندارم. اما ظاهرا گاهی چاره‌ای ازش نیست. سعی می‌کنم به‌جای قلمبه‌سلمبه نوشتن، ساده و روان بنویسم. اینجور که من متوجه شدم دربارۀ ريشهٔ کلمهٔ قرآن، اختلاف‌نظر چندانی بین قرآنی‌ها وجود نداره. اما در معناى کلمۀ «قرآن» جار و جنجال‌ و یقه‌گیری‌هایی شده. گاهی حرف‌هایی زدن که حوصلۀ آدم از خوندنش سر می‌ره. من به هیچ‌وجه قصد ندارم به این قیل و قال‌ها وارد بشم. نه خودم حوصله‌ش رو دارم، نه شما حوصلۀ شنیدن این دعواهای ولو علمی رو دارید. من دربارهٔ ریشهٔ کلمهٔ قرآن به این بسنده می‌کنم که بیشتر قرآن‌پژوهان شیعه و سنّی هم‌نظرن که قرآن، کلمه‌ای عربی، مشتق، مهموز از ریشۀ "ق ر ء" و مصدر به معنای وصفی هست كه به گونۀ "عَلَم منقول" تبديل به نام كتاب آسمانى حضرت محمد شده! این‌هایی که از روی ناچاری به کمک کلمات قلمبه‌سلمبه نوشتم دربارۀ ریشۀ کلمۀ قرآن بود. چند خطی هم دربارۀ معنای واژهٔ قرآن می‌نویسم. در اینجا دوتا دیدگاه اصلی وجود داره. عدّه‌ای می‌گن قرآن از "قرء" به معناى خواندن گرفته شده. بر این اساس معنای قرآن می‌شه خواندنی. اما دیدگاه دومی هم وجود داره که می‌گه: واژهٔ قرآن از همین ریشهٔ "قرء" منتها به معناى گردآوردن گرفته شده. طبق این نظر، معنای قرآن می‌شه گردآوری‌شده. دلیل این نگاه دوم اینه كه حروف و آيات و سوره‏‌ها يكجا در این کتاب آسمانی، جمع شدند. به این دو دیدگاه در جلد یکم کتاب "المحرر الوجيز" دست‌ پیدا کردم. این کتاب، نوشتۀ ابن‌عطيّه اندلسى در سدۀ ششم هجریه. حیفم اومد دربارۀ این اثر چیزی ننویسم. پس حوصله کنید تا یه‌مقدار در مورد ابن‌عطیه براتون بگم. نویسنده‌ای مالکی‌مذهب و از رجال سیاسی اندلس _اسپانیای فعلی_ در قرن ششم هجری. مهمترین اثر ابن‌عطیّه همین کتابه که از مهمترین نوشته‌های تفسیری تا سدۀ شش هجری به‌حساب میاد. برام بامزه بود وقتی متوجه شدم این کتاب، هووی تفسیر الکشّاف زمخشری بوده. ابن‌تیمیه که خیلی ازش بدم میاد و نمی‌خوام بهش فکر کنم _آخه قلمش همیشه به تکفیر و اهانت چرخیده_ تفسیر ابن‌عطیّه رو بیشتر از تفسیر زمخشری پیرو سنّت و به دور از بدعت دونسته. اما چون ابن‌عطیّه جای‌جای تفسیرش از تفسیر طبری نیشگونِ علمی گرفته و نقدش کرده، این کارش موجب رنجش ابن‌تیمیه شده! تا یادم نرفته بگم اون‌هایی که به علوم قرآنی علاقهٔ وافری دارن حتما حتما مقدمۀ همین کتابِ المحرر الوجیز رو بخونن، در نوع خودش از مهمترین آثار تالیف‌شده در علوم قرآنی به حساب میاد. خیلی چیزهای خوندنی توی این مقدمه وجود داره. حیف که اینجا نمی‌تونم به اون‌ها اشاره کنم. جالب‌تر اینکه ابن‌عطیّه عافیت‌طلب نبوده. ایشون علاوه بر درس و بحث، اهل جبهه‌رفتن هم بوده. در جنگ‌های صلیبی شرکت داشته. دربارۀ چیستی جنگ‌های صلیبی به همین بسنده ‌کنم که سلسله نبردهایی مذهبی طیّ سال‌های ۴۸۸ تا ۶۹۰ قمری درگرفته. این جنگ‌ها با آنتریک پاپ، توسط شاهان و نجبای اروپایی به منظور بازپسگیری سرزمین‌های مقدّس که دست مسلمون‌ها بوده به‌پا شدند. ابن‌عطیّه در چندتا از این جنگ‌ها شرکت داشته. در یکی از اون‌ها راه میوفته تا به شهر سَرَقطۀ اندلس که امروزه در اسپانیا بهش ساراگوسا گفته می‌شه، بره. می‌خواسته توی خطّ مقدّم جبهه باشه. اما نمی‌دونم چطور می‌شه که نمی‌تونه و به ناچار از شهر بَلَنْسیه‌ که امروزه بهش والنسیا گفته می‌شه جریان جنگ رو دنبال می‌کنه. ابن‌عطیّه از فرصت جبهه‌رفتن برای درس‌خوندن هم استفاده کرده. به گونه‌ای که در همین شهر بَلَنْسیه‌، کتاب مشهور فقهیِ الموطأ نوشتۀ مالک رو نزد ابوبحر اسدی، درس گرفته. داستان‌های هیجان‌انگیز زیادی از رشادت‌های ابن‌عطیّه در جنگ‌های صلیبی وجود داره که من در اینجا فرصت ندارم به اون‌ها اشاره کنم. از بحث دور شدم. اصلا نمی‌دونم چرا این‌ها رو نوشتم!! شاید یه‌جور قدرشناسی از این قرآن‌شناس نامی بود. به‌هرحال، ابن‌عطیّه در کتاب تفسیرش به دو دیدگاه در معناى کلمۀ قرآن که من عقب‌تر نوشتم و نام صاحبان این دو نظریه و استدلال‌هاشون اشاره کرده. تفسير الطبرى: ج ۱ ص ۶۴، المحرر الوجيز: ج ۱ ص ۵۶، روض الجنان: ج ۱ ص ۸، تفسير الفخر الرازى: ج ۲ ص ۲۱۳، التبيان فى تفسير القرآن: ج ۱ ص ۱۷ - ۱۸. ادامه دارد...

استاد شهید مرتضی مطهری: یک شخص مادی که منکر خدا بود این داستان را در کتاب داستان راستان خوانده بود و اشکش جاری شده بود..‌‌. @talabehtehrani