«احساس بیهودگی می‌کردم و اگر بخواهم رک حرف بزنم حالم از همه‌چیز به هم می‌خورد. نه من قرار بود به جایی برسم و نه کل دنیا. همه‌ی ما فقط ول می‌گشتیم و منتظر مرگ بودیم.» -تَناسُخ!

خندیدم،باخنده هایم لبخند زد؛پس به خندیدن ادامه دادم.. -تَناسُخ!

- تو را دوست داشتم، چنان که گویی تو آخرین عزیز من بر رویِ زمینی، و تو رنجم دادی، چنان که گویی من آخرین دشمن تو بر روی زمینم . -تَناسُخ!

- میگویند وقتی یک آدم میخواهد بمیرد زندگیش میاید جلوی چشمانش گر این گونه باشد فقط تو را در روز مرگم خواهم دید،آری با همین چشم های به خون نشسته ام فقط تو را می‌بینم.. -تَناسُخ!

- بعد از تو ، هزاران آدمِ بِه از تو ، آمدند و ماندنی تر از تو بودند . زندگی را میشد با وجودشان ساخت ، قلب های ترک خورده را جوش می‌دادند برهم؛ محبت را سرشار می‌نمودند و ملالِ از مهر ابدی‌شان میشدی ، اما نِگارِ زیبایَم . . غریبه آشنایَم . . محبوبِ بی وَفایَم . . آشکار و نَهانَم . . چه بگویَم از دل ، روح و جانَم؟ خون و سلول هایَم ؟ تورا می‌خواهند ، دار و ندارَم . . آرام ندارند . . بدی هایَت را می‌خواهند . . تورا میخواهند . . ( : -تَناسُخ!

- برای خانه‌ی اَبری‌ام، او خیالِ روزهایِ روشنی است . . -تَناسُخ!

- تحمل این همه غم؟ اون هم برای یه مشت دل‌ و روده و پوست و استخونی که اسمش رو گذاشتن آدم! -تَناسُخ!

- هیچ‌چیزی به اندازه‌ی انسان‌های غمگینی که علی‌رغم غم‌هایشان هنوز لبخند می‌زنند و اُمید را از لابه‌لایِ زندگی بیرون می‌کشند ، زیبا نیست! -تَناسُخ!

- من بشدت اعتقاد دارم که آدما میتونن با یه حرکت ، خودشونو واسه همیشه ، از چشمت بندازن ... -تَناسُخ!

- آشِنایِ‌من،من‌غریبم‌بی‌تو! با صدایِ شادمهر . . ( :