eitaa logo
🇱🇧تَنْهٰاتَرینْ‌هٰا🇵🇸
138 دنبال‌کننده
1.8هزار عکس
811 ویدیو
122 فایل
انسان تنها موجودیست که تنها به دنیا آیَد، تنها زندگی کُند و تنها از دنیا رَوَد. در این میان، تَن ها فقط تنهاترش کُنند... . « #یک_محمد_غریبه » شخصی: @yekmohammadeqaribeh لینک ناشناس: https://daigo.ir/secret/7904779880
مشاهده در ایتا
دانلود
بدون اینکه بخواهم دلیل درد تو ام خدا کند که نباشی بجای من ، سخت است
برای او که مرا هیچوقت دوست نداشت چقدر شعر سرودن خدای من سخت است
برای تو که خدایی ، خدای من تو بگو که استجاب کدامین دعای من سخت است؟
به قول یارو گفتنی: شعری که به دل شما می نشیند، قبل از آن هزار بار شاعر خود را کشته است...
هوای گذشته همیشه در سینه‌ام جریان دارد... بعضی اوقات، بدجور جریان دارد و غرقش می شوم... هوای خانه‌ی قدیمی‌ای که داشتیم‌.‌.. هوای دهلیز ها، دالان ها، بوی نفتی که همیشه داخل انبار بود... هوای گاو هایی که همیشه ازشان می ترسیدم... هوای برف هایی که از روی پشت بام به حیاط خالی می کردیم و آنقدر برف جمع می شد که روی آن سُر می خوردیم و از بالکن به روی آن می پریدیم... هوای کوچه ها، بچه ها، گرگم به هوا بازی کردن ها، قایم باشک بازی کردن ها، فوتبال ها و جنگ ها و دعوا ها... چقدر دلم برای سالهای شلوغی که داشتیم تنگ شده است... سالهایی که همیشه سرمان شلوغ بود و شلوغ می کردیم... سرمان شلوغ بود از صمیمیت ها، بی غلّ و غش بودن ها و شلوغ می کردیم با سادگی ها، خندیدن ها... دلم جا مانده در یک گوشه‌ی کوچک از حیاطمان... همان گوشه‌ای که مادرم همیشه آنجا گل می کاشت... دلم بین دستان مادرم که همیشه بوی گل می داد جا مانده... دلم عجیب هوای گذشته را کرده است... دلم از به یاد آوردن گذشته می لرزد...
من به اندازه‌ی غم های دلم پیر شدم... از تظاهر به جوان بودن خود، سیر شدم...
امروز شنبه_ دوازدهم_ معشوقه_ صفر یک 🍁🫀🪵
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
وأنَّ الله سيُعوِّضنا عَمَّا مَرَرْنا بِه خدا آنچه را که به ما گذشت جبران خواهد کرد... @Tanhatarinhaa
حاوَل ان تُحب أحزانَك، لعلها ترحل‌ . كما رحل كل شئ أحببتَه '! تلاش کن اندوهت را دوست بداری؛ شاید برود. به‌ رسم تمام چیزهایی که دوست داشتی و رفتند.
تلخه... خیلی تلخه... شیرینه... عجیب هم شیرینه... تلخه، چون هر آن چیزی که در این دنیا از عمق جان دوست بداریم از دست خواهد رفت... شیرینه، چون اگر از این دیدگاه به غم ها نگاه کنیم، آن ها نیز خواهند رفت... اما این وسط، غم هایی هستند که ریشه به جانمان دوانده‌اند... نمی شود که رهایمان کنند... نمی خواهیم که رهایمان کنند... جانمان شده‌اند... همراهمان شده‌اند... به زندگیمان معنا بخشیده‌اند... چگونه رهایشان کنیم که بروند؟... چرا رهایشان کنیم که بروند؟... آری، هر چه غم از جنس پوچیست را ما به آغوش می کشیم تا تنهایمان بگذارند... ولی آنها را نه... نمی شود... مگر این که بخواهیم معنای زندگیمان را ذبح کنیم...