فی طریق القدس ..

سَوفَ تَأتي زَينَبٌ يَا كَربَلَاء فَـ مِن الآن استَعِدّي لِلبَلَاء بِضعُ أيَّامٍ وَ تَأتيكِ الظُّعون يَا تُرى في أيّ حَالٍ يَرجِعون؟ بِضعُ أيَّامٍ وَ يَزداد العَويل وَ تَرينَ الظَّعنَ مِن دونِ كَفيل بِثَرَاكِ أدمُع الثَّكلى تَسيل وَ سَبَايا الآلِ يُعييهَا البُكَاء بِضعُ أيَّامٍ وَ بِنتُ الخَيرَتين تَغسِلُ القَبرَ بِدَمعِ المُقلَتَين وَ تُنَادي نورَ عَيني يَا حُسَين يَوم عَاشورا عَلَا هذا النِّدَاء بِضعُ أيَّامٍ عَلى نَهرِ الفُرَات صَوتُ يَا عَمّاهُ يُبكي الكَائِنات قُم لَنَا وَ اجلي هُمومَ النَّائِبَات يَا أبَا الفَضلِ وَ يَا رَمزَ الوَفَاء .

بهترین مشغولیات من، دغدغه‌های توست ..

یه شعر بسیار قوی ..

شما را نمی دانم اما من احساس زنده بودن می‌کنم وقتی واژه های‌ش را آهسته با نفس هایم لمس میکنم ..

این همان اشتیاق من است که حس هایم را به آغوش می‌گیرد ، این همان اطمینانی است که به من امنیت می‌دهد ..

کربلا ..

حسین مدرسه‌ی تربیت است ..

وقتی اندام‌های روح تمامِ حس‌های اطمینان را لمس می‌کند، با تمام اجزای قلب و‌ صورت و‌ رگ‌های در وجودم پلک‌ و هاله‌ی چشم‌های‌م آن را نشان می‌دهم.. این خاصیت حضور است که در جسم و‌ رفتار خودش را نشان می دهد .. چه شعر قوی ..