داستان جدایی ما از #اولیاء خدا و محرومیت هایمان خیلی شبیه داستان من و عبدالکریم است. آن وقت ها که از حضرات می خواهیم ما را به مقاماتی برسانند، علمی شبیه خودشان به ما عنایت کنند، همراه خودشان تا بالاترین نقطه #بهشت ببرند، در صحرای محشر کنارشان باشیم، نمی فهمیم چه میخواهیم، نمی فهمیم این درخواست ها بدون آمادگی یعنی هلاکت ما، یعنی متلاشی شدن همه وجود ما، نمی دانیم در این مسیر بغل کردنی در کار نیست، خودم باید راه بروم و طی مسیر کنم، امام فقط راه را نشان می دهد و کمک کارم میشود نه اینکه به جای من #حرکت کند. #خدا را شکر به حرف ما گوش نمی کنند و به زور رشد و حرکتمان نمی دهند و الا صدای خورد شدن استخوان هایمان گوش فلک را پر می کرد. یادت باشد: #محرومیت ما، از آماده نبودن خودمان است و الا فیض و #کرامت از طرف امام تمام است. ظرف من جا ندارد که همه آن چه او میخواهد بدهد را در خودش جا بدهد و الا او بخلی ندارد، اگر بدهد زیر بارش له می شوم .... اگر همراهی امام را میخواهیم باید خیلی قبل تر روی خودمان کار کرده باشیم و آمادگی ها را ایجاد کرده باشیم تا امام بتواند ما را با خودش تا بهشت ببرد، درست مثل پیرمردی که همنشینی #پیامبر را در بهشت خواست و حضرت قبول کردند اما به شرط اینکه با #سجده های طولانی خودش یاری کند. پ.ن: بریم روی خودمون کار کنیم که از امام جا نمونیم و الا ناچار میشیم خداحافظی کنیم مثل خداحافظی من از عبدالکریم خیلی ها در زمان خلافت #علی ع با او خداحافظی کردند چون نمی توانستند همراه او حرکت کنند.