بیا برویم... بیا تا این دلتنگی دریا نشده و مارا در خود غرق نکرده برویم... دور شویم از اینجا و آدم هایش از اینجا و ماهی های غمگینش... بیا برویم و راهمان را از غم جدا کنیم... درد را بسوزانیم و خود را به دست باد بسپاریم. باد دست مارا بگیرد و به دیار هایی دور ببرد... بالای بالا پیش ابرها ببرد پیش کبوتر ها٫ پیش ماه ببرد... مارا از خودمان رها کرده و به سوی آفتاب ببرد! پناه

_ نیمه‌ی تاریک وجود

خوشحالی‌های عمیق و غم‌های به گوشت و استخون رسیده، تایپ نمی‌شن. جایی میونِ قلبمون موندگار میشن، تا همیشه!

طی روز خودتو خسته کن تا شب خوابت ببره وگرنه آدما خستت میکنن و شبا بیدار میمونی!

‏چیزی که تو واقعیت تموم شده رو تو رویاهات ادامه نده.