📚مقاله پیرامون آوازخوانی بانوان چکیده از دیرباز، محققان، محدثان و فقیهان برای تشخیص احادیث سره از ناسره، با استفاده از مطالعات رجالی و صدوری و تحلیل متن به پالایش روایات مبادرت ورزیده‌اند و با پژوهش‌های فقه الحدیثی به تنقیح مراد و مقصود احادیث همت گماشته‌اند. با این همه، تاکنون پژوهش مستقلی در روایات مرتبط با آوازخوانی زنان صورت نگرفته است. در این مقاله، با روش توصیفی-تحلیلی، احادیثی را که فقها مستند صدور حکم نهی یا جواز آوازخوانی زنان قرار داده‌اند، دسته‌بندی کرده و آن‌ها را از نظر صحت صدور و دلالت فقه الحدیثی مورد تحلیل قرار داده‌ایم تا پاسخگوی این سؤال اصلی تحقیق باشد: روایات شیعی در باب آوازخوانی زنان از نظر صحت صدور و دلالت فقه الحدیثی چگونه است؟ نتیجه این تحقیق نشان می‌دهد که اولاً در میان دو دسته روایات دلالت‌کننده بر جواز و عدم جواز، احادیث معتبر کم نیست و ثانیاً در میان این دو دسته تعارض مفهومی وجود ندارد و ثالثاً این احادیث بر حرمت آوازخوانی صرف نظر از امور دیگر دلالتی ندارد.

وصف امام جواد (ع) در روایتی عامی حَدَّثَنَا الْحَاكِمُ أَبُو عَلِيٍّ الْحُسَيْنُ بْنُ أَحْمَدَ الْبَيْهَقِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الصَّوْلِيُّ* قَالَ حَدَّثَنَا عَوْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْحُسَيْنِ

بْنُ

مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عَبَّادٍ وَ كَانَ يَكْتُبُ لِلرِّضَا ع ضَمَّهُ إِلَيْهِ الْفَضْلُ بْنُ سَهْلٍ قَالَ: مَا كَانَ ع يَذْكُرُ مُحَمَّداً ابْنَهُ إِلَّا بِكُنْيَتِهِ يَقُولُ كَتَبَ إِلَيَّ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ كُنْتُ أَكْتُبُ إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع وَ هُوَ صَبِيٌّ بِالْمَدِينَةِ فَيُخَاطِبُهُ بِالتَّعْظِيمِ وَ تَرِدُ كُتُبُ أَبِي جَعْفَرٍ ع فِي نِهَايَةِ الْبَلَاغَةِ وَ الْحُسْنِ فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ أَبُو جَعْفَرٍ وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي فِي أَهْلِي مِنْ بَعْدِي. (عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏2، ص240) از محمّد بن یحیی بن ابي عبّاد كاتب حضرت رضا عليه السّلام كه فضل بن سهل او را بر اين خدمت گماشته بود روايت كرده‌اند كه گفت: آن حضرت هيچ گاه از فرزندش محمّد مگر با كنيه یاد نمى‏‌کرد. چنانکه مي‌فرمود: ابو جعفر به‌من نامه‌‏اى فرستاده، يا من به ابو جعفر چنين نوشتم، در حالى كه او هنوز كودكی در مدينه بود، ولى امام با كمال احترام با او خطاب می‌کرد، و وى نيز با نهايت بلاغت و شيوائى پاسخ مي‌داد، و يك بار شنيدم امام می‌فرمود: وصىّ و جانشينم در ميان خاندانم پس از من ابو جعفر است. _________ * کتاب الأوراق في اخبار آل العباس و أشعارهم صولی (م 335ق) از منابع مهم عیون اخبار الرضا (برای بیش از 50 روایت) است، که صدوق ره همواره از طریق بیهقی (با سماع در 352ق) از آن نقل می‌کند. نسخۀ بخش‌هایی (مانند أخبار الراضي بالله والمتقي لله) از این موسوعه تاریخی و ادبی برجامانده است. @Al_Meerath

🔻در کتاب الکافی به سند صحیح از امام موسی الکاظم (علیه السلام) نقل شده است: إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ يُحَرِّمِ اَلْخَمْرَ لاِسْمِهَا وَ لَكِنَّهُ حَرَّمَهَا لِعَاقِبَتِهَا فَمَا كَانَ عَاقِبَتُهُ عَاقِبَةَ اَلْخَمْرِ فَهُوَ خَمْرٌ. همانا خداوند بلندمرتبه، شراب را نه به خاطر اینکه نامش شراب است حرام کرده است؛ بلکه آن را به خاطر پیامدش حرام کرده است؛ پس هر چیزی که پیامدش پیامدِ شراب باشد، [در حکمِ] شراب است. #مقاصد 📚الکافي، جلد: ۶، صفحه: ۴۱۲ @tavanerejal

بر اساس روایتی کهن، مزار جناب عباس بن علی در زمان امام صادق علیه السلام دارای بنا بوده است. ابن قولویه در کامل الزیارت به سند خود از امام صادق، مفید در المزار و طوسی در مصباح المتهجد آن را نقل کرده‌اند: قَالَ الصَّادِقُ علیه السلام: إِذَا أَرَدْتَ زِيَارَةَ قَبْرِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَلِيٍّ وَ هُوَ عَلَى شَطِّ الْفُرَاتِ بِحِذَاءِ الْحَائِرِ 👈فَقِفْ عَلَى بَابِ السَّقِيفَةِ👉 وَ قُلْ سَلَامُ اللَّهِ وَ سَلَامُ مَلَائِكَتِهِ الْمُقَرَّبِينَ ... ثُمَّ 👈ادْخُلْ👉 وَ انْكَبَّ عَلَى الْقَبْرِ وَ قُلِ السَّلَامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ الْمُطِيعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْن‏ ... . سقیفه، به مکانی گویند که سقف دارد. امر به داخل‌شدن هم حکایت از وجود بنا دارد. به گمان قریب به یقین بر اساس گزارشات تاریخی، مختار بوده که این بارگاه را روی قبر ایشان ساخته است (با آجر و گچ). پ.ن: عکس، تزئینی است. @tavanerejal

📣 سلسله نشست‌های وبیناری «زیارت در جهان» 🎙نشست اول: با حضور پروفسور جان اید (استاد دانشگاه روهمپتون) 🗓 زمان برگزاری: پنجشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۳ ساعت ۱۳:۳۰ 🔗دریافت لینک جلسه: https://eitaa.com/motaleat_zyarat ❓پرسش، راهنمایی و توضیحات: https://eitaa.com/joinchat/862454853Cffd1b768ff تلگرام: https://t.me/+ViuSp8jFVTwzODA0 واتس‌آپ: https://chat.whatsapp.com/DzsJxChHjbADrcwFUvMD8D

وقتی محافل آکادمیک صحیفه سجادیه را شناختند ⭐️چهل سال قبل که پروفسور چیتیک ترجمه‌ای انگلیسی از صحیفه سجادیه ارائه داد و خود آن را "از ژرف‌ترین منابع معنویت اسلامی" و "مايه رشد افراد و جوامع" خواند؛ فصل جدیدی از رسانه‌ای‌شدن این میراث، توسط محافل آکادمیک جهان آغاز شد. ✅پس از چیتیک، مدوف از دانشگاه برکلی‌ مقاله‌ای در تاریخ حفظ صحیفه نگاشت و این چنین صحیفه را معرفی کرد: "صحیفه جلوه‌ای از معنویت ساده و مستقیم را ارائه می‌دهد که در تضاد با الهیات پیچیده است... محتوای آن یادآور قرآن بوده و تقریباً در هر دعا به نحوی به آیات آن اشاره شده است." 🔺مبتنی بر این دو پژوهش، دکتر زینر از دانشگاه نبراسکا، کار متفاوتی ارائه داد‌. او در پژوهش خود مطالعه‌ای تطبیقی میان صحیفه سجادیه و نیایش قمران (از قدیس‌ها) و سرودهای سلیمان انجام داد و نتیجه گرفت که میان همه این نیایش‌ها پیوستگی معنایی نزدیکی وجود دارد. به باور او: "مجموعه‌ی نیایشی امام سجاد، از لحاظ عرفانی و معنوی یک سیر تکامل‌یافته را به ما نشان می‌دهد." نکته جالب اینکه زینر چندی بعد، مذهب خود را به تشیع تغییر داد. 🔸پایان‌نامه"تنها با خدا: مرور عبارات صحیفه سجادیه"از دانشگاه بیرمنگام نیز یکی دیگر از ده‌ها پژوهش‌ حول صحیفه‌ است. در مقدمه این پژوهش نیز نوشته شده: "این کتاب، همچون رساله‌ای در پرورش و تکامل انسان عمل می‌کند. در این کتاب...خداوند هم وسیله‌ی رشد و هم مقصد نهایی برای رسیدن به کمال زیبایی انسانی‌ست." 🔹 ویدئوی فوق، برشی از صحبت‌های دکتر مسکینزدا - استاد دانشگاه لندن- حول صحیفه‌است که به باور او، سبک عبادت شیعیان را تحت تاثیر قرار داد...

🔷️ آیت الله "حسینیه معلّی"! شش سال از نگارش یادداشت "بلاتکلیفی مکلفین در مسئله موسیقی" گذشت و ابهامات فقهی پیرامون موسیقی، قوی‌تر بروزرسانی می‌شود. 🔻ابهاماتی که تمامی ندارد مراجع عظام تقلید، همواره به سوالات موسیقیایی پاسخ داده‌اند؛ اما این پاسخ‌ها غالباً ابهام استفتاءکننده را برطرف نمی‌کند. چرا؟ چون مفهوم "عرف" و "لهوی" که در پاسخ‌ها به آن اشاره می‌شود، به اندازه کافی شفاف نیست. 🔻عرف کیست؟ لهو چیست؟ وقتی گفته می‌شود ملاک تشخیص موسیقی حلال از حرام، نظر عرف است، سوال اینجاست که دقیقاً کدام عرف؟ آیا منظور، عرف متشرعه است؟ خب، متشرعه طیف وسیعی را شامل می‌شود. از متدینین مقید گرفته تا کسانی که تقیّد کمتری دارند که همین هم مرز مشخصی ندارد. همچنین سلیقه و نظر درون هر کدام از این گروه‌ها در مورد موسیقی، بسیار متفاوت است. 🔻تغییر ذا‌ئقه، عاملی تعیین کننده نکته مهم دیگر، تغییر ذائقه مردم، حتی متدینین، در مورد موسیقی است. بخصوص صدا و سیمای ج.ا در این تغییر ذائقه در متدینان نقش پررنگی داشته است. آیا نباید این تغییر را در معادلات فقهی در نظر گرفت؟ 🔻فتوا، آغازگر چالش در چنین شرایطی، پاسخ مراجع، به جای حل مسئله، می‌تواند آغازگر چالش بین مکلفین باشد. وقتی تشخیص موضوع به عهده مکلف گذاشته می‌شود، و مکلف هم با ابهامات زیادی روبروست، بلاتکلیفی و سردرگمی بیشتر می‌شود. نشنیده بگیرید: موسیقی، موضوعی پیچیده است حتی برای مراجع! با این اوضاع و احوال، باید به دنبال راه حلی دیگر در فقه موسیقی بود. روش فعلی، کارآمد نیست و نمی‌تواند پاسخگو باشد. البته بخش زیادی از جامعه که کار خود را می‌کند و به فتوای مراجع و حرف دین کاری ندارد. البته‌تر که متدینان هم کار خود را می‌کنند و مرجع‌شان (صداوسیما) عملگرا و روشن است. 🔻آیت الله "معلّی"! برنامه‌ حسینیه معلّی که در آن موزیک‌های میزان با خوانندگی دوشیزگان در اجتماع مذهبیان اجرا می‌شود، خود پاسخی است به این ابهامات. خروجیِ فتوای این برنامه: "زدن و خواندن و شنیدن (حتی اندکی تکان‌دادن) حلال است، اگر شعرتان مذهبی باشد". این فتوا را (چه درست باشد چه غلط) همه می‌فهمند، به خلاف فتوای مراجع که هنوز مبهم است. البته آیت الله معلّی، یک شبه پدید نیامده است: تغییرات فرهنگی، انتظار رسانه از مذهب، سال‌ها ریتمیک‌شدن هیئات و ... در ایجاد و پذیرش آن موثر بودند. ✍مصطفی قناعتگر @tavanerejal