#درس_زندگی تجربیات ۲۷ ساله ی یک پزشک. بنام خدا سلام ۲۷ سال است که با افتخار دیپلم گرفته ام ۷سال وکمی بیشتر دانشجوی پزشکی ومابقی پزشک وکارهای مربوطه ۲۷ سال است روپوش سفیدپزشکی پوشیده ام و دربیمارستان و درمانگاه و مطب نفس می کشم . وحالاپس از ۲۷ سال فهمیده ام که : دردسر ، سردرد می آورد ؛ و درددل از دلدرد مهمتر است !!! فهمیدم عصای پیری و کوری با عصای تجویزی دکترها فرق میکند؛ بیماریها یا ارثی هستند یا حرصی !!! فهمیدم هیچ متخصص قلبی ، قلب شکسته رانمیتواند درمان کند و قلب سنگی و سخت را نمیشود پیوند زد و عمل کرد تا خوب شود؛ فهمیدم جراحی زیبایی برای لبخند روی صورتها امکانپذیر نیست ؛ دلت باید شاد باشد !!! دلت اگر گرفت هیچ پزشکی نیست که خوبش کند . و فهمیدم دکترهای چشم نمیتوانند آدمهای بدبین ، ظاهربین ، خودخواه ومتکبر را درمان کنند ! تنفس مصنوعی، هوای تازه می خواهد نه چیز دیگری !!! هیچ متخصص داخلی نمی تواند به داخل وجود آدمها ورود کند و بفهمد در درون آنها چه میگذرد . فهمیدم تب عشق را هیچ تب بری کنترل نمی کند . اگر قند در دلت آب شود دیابت نمی گیری بلکه به آرامش میرسی متخصصهای گوش ، شنوایی تو را بهتر میکنند ولی خوب گوش دادن را، به تو یاد نمی دهند. فهمیدم سرطان یعنی : به یک جای زندگی آنقدر توجه کنی که بقیه زندگی از دستت برود . فهمیدم هیچ ارتوپدی نمی تواند استخوان لای زخم را بردارد یا درمان کند !!! و زخم زبان ؛ عفونتی دارد به عظمت کوه دماوند و کینه توزی و انتقامجویی با هیچ چرک خشک کن و آنتی بیوتیکی درمان نمیشود !!! فهمیدم ولی بسیار دیرفهمیدم که : درجامعه و در هر لباسی ویروسهایی هستند به شکل انسان که زندگی آدم را نابود می کنند ؛ و از آنفلوانزای مرغی وطاعون گاوی بدترند!!! فهمیدم خود بزرگ بینی به هورمون رشد ربطی ندارد و آدمها با فکرشان بزرگ میشوند نه با هورمون رشد !!! فهمیدم خون دل خوردن بیماری خونی نمی آورد و دل پر خون هم باعث فشار خون نخواهد شد. فهمیدم فهمیدم فهمیدم و سرانجام فهمیدم که هیچ چیز نفهمیدم بياييم طبيب واقعي هم شويم