شاید راه خانه را گم کرده ای ! سایه های را دنبال نکن مخلوق نور ، گناه آلوده برگرد و بیا ؛ شبنم های خیس خورده را ببین و تنها نیا! انتظار، خمیده شده از قدم های به جا مانده ات از خاطراتی که ندیده ای ! هنوز پاییز نرفته است، گویی قدم های تو را دنبال کرده... افسانه ی گناه تو بی توبه باقی مانده است. آذر آمده و شاید هم خانه ات پاییز بوده که دلخور مانده ای، جهنم بارانی شده. هیچ بهاری نیامد و هیچ منتظری با تو همراه نشد. شاید هم دل کندن قشنگ بود ، نمی دانستیم. برگرد و تنها دل نکن! پاییز با دلتنگی قشنگ نیست ، نمی دانستی؟ ‌⇦خاکستر زرد #روایت

شروعِ قصه اش نوای پایان داشت، بندها به کلمات قصار شدند و زندگی غم را دید ، لمس کرد ، شنید و خسته شد از تکرار من از تو درمانده ام ، خوده خسته ام! ⇦خاکستر زرد #روایت

خودی که می دانست تا تمام زندگی اش را می خواهد تا گریه کند اما چشم هایش نورِ کویر را داشت. آرزوی غیر حقیقی من یک اعتمادِ دروغین بود ، یک نوازشِ پرورش یافته. انتظار از کدام نوشته داری؟ ننویسد غصه اش را ⇦خاکستر زرد #روایت

اسفند بر خلاف آذر بود حتی متفاوت تر از خرداد و شهریور؛ می گفتند لکه ی ننگِ زمستان است و بعضی ها می گفتند فردوسی در اسفند ماه بود که زال را خلق کرد. پیله ی ابریشمِ موهایش در اطراف صورتش پخش شده بودند و با هر قدمش بلندیِ موهایش کشیده می شدند و ردِ سفیدی ها به جا می ماند، مژه هایش به تارهای عنکبوت شبیه بودند و او از نگاه کردن به زمین خودداری می کرد! پیر مرد زمستانی به او گفته بود که زمین طاقت ندارد و زود یخ می زند. ⇦خاکستر زرد #روایت

از خرداد غم را از شهریور دلتنگیِ دانه های انار را و از آذر عشق را به دوش می کشید . او آخرین امید بود! برای اشک ریختن و وصال ، برای نفس ها فاصله در تنِ دو معشوق! ⇦خاکستر زرد #روایت

بهمن مجدد به سریرش برگشت و دی خسته از دویدن بود، اسفند باز هم ترسید از چشم گشودن و دیدن گناهان می ترسید از یخ زدگی چشم ها می ترسید ؛ لا به لای ابر ها کوچ کرده بود و اشک هایش می ریختند، موهایش بلند تر شدند و آسمان دلگیر تر شد. پیرمرد زمستانی به او لبخند زد و فرزندش را در آغوش کشید ، یازده فرزند در زمین مانده بودند و انسان ها هنوز زندگی نکرده بودند. پیر مرد گناه را پذیرفت ! اسفند چشم گشود، دلِ آسمان یخ زد و پیر مرد در یک نفس شکسته تر شد و نخ به نخ موهایش سپید شدند. ⇦خاکستر زرد #روایت

اسفند چشم هایش پر از قندیل های یخ بود ، باران نمی بارید، درختان شکوفه نمی زدند و ستارگان متولد نمی شدند به جایش پیرمرد زمستانی لبخند زد، اسفند هم خندید . چشم هایش درخشیدند و اشک هایش به شوقی فرو ریختند . نگاهش به زمین افتاد به اشک هایِ شوقِ یخ زده ... به برف ها! هزاران سال پیش اسفند آمد برای آخرین امید و در آخر شیفته ی بهار شد همان فرزندی که اول از همه دیده بود، سفیدیِ گناه از آسمان ها کوچ کرد به زمین رسید و باری دیگر به انسان ها فرصتی داد تا زندگی کنند. ⇦خاکستر زرد #روایت

اسفند بر روی ابر ها چنبره زده بود و همانطور که دستانش را چلیپا کرده بود به زمین نگاه می کرد، بلند شد؛ دامنش را تکاند و غبار های سفیدِ جا مانده فرو ریختند ، بی صدا شروع به قدم زدن کرد، موهایش باز هم کشیده شدند و بهار نزدیک بود! اسفند باید چشمانش را می بست. اما انسان ها زندگی کرده بودند؟ ⇦خاکستر زرد #روایت

از پیرمرد زمستانی پرسیدند که چرا موهایت انقدر زود سپید شده است؟! و او فقط گفت : اسفند زودتر رسیده بود. ⇦خاکستر زرد #روایت

روز ها، آلوده به فراق می گذرند. نفسی صبحگاهی، خام و کمی جان فرسا از کالبدم جدا می شود و بعد حناق شده در هوا خاطره می سازد. ⇦خاکستر زرد #روایت

طعنه های اغراق آمیز ، بهار های نرسیده، جوهر های رنگ خورده و رسوبِ کلماتِ خیس خورده از افکارم بر جانِ نوشته هایم خط می اندازد؛ چند صباحی است که دلم گره خورده به ریسمان آسمانی چنگ می زند و جز درد و دل و پُری زِ غم نجوایی بر سرم نمی ریزد. گاهی خسته ام و همچنان خسته ام گاهی... ⇦خاکستر زرد #روایت

آغوش یخ زده ام تا صبح در رخت خوابِ چروک خورده از دروغ و تزویر تنها و ویران شده به نظر می رسد. هیچ غمی نگاهش را به پلک هایم آویزان نمی کند تا خیال و سرابِ خواب من را غرق کند. آزردگیِ احوالاتم پیوسته جوش می آید و بعد در بین راه قصد برگشتن به روحم می کند. خواب در سرم غلت می خورد و بعد هبوط کرده تا صبح در خیالش من را دار می زند. دیوار کم قامتی از قصورات بر گردنم آویز شده ‌است ؛ انگار بقا در عمرم کمی حبس می کشد. نگاه گیر کرده اش اشباع شده در رگ هایم می جهد. شاید گندیده آغوشم همچو چای یخ زده!... ‌⇦خاکستر زرد #روایت