بازم نشد...

خب رفقا حال قشنگتون؟ راجب تقدیمی هاتون این چند وقت پرسیدید و من در حال نوشتن و انجامشون هستم حقیقتا ، بیشتر وقت در حال درس خوندنم و وقتای استراحت و تایم خواب رو برای نوشتنشون کنار میزارم نکته بعد اینکه برای نزدیکی تک تک کلمات و جملات به شما و زندگی روزمره تون من یه دور توی چنل شما زندگی میکنم ، پیام هاتون ، علایق و سلیقه هاتون ، خستگی ها و خوشحالیتون از فیلتر طبقه بندی های ذهنیم عبور میکنن و بعد اونا از جانب من و برای شما نوشته میشه. تعداد ظرفیت که بیشتر شده بود یحتملا در دو مرحله تقدیمی هاتون رو به دستتون برسونم از صبر ، توجه و حمایتتون متشکرم!

من؟ باقی مانده میانِ برگه های دفتری هستم که از عجزِ درختان پر شده و حالا نفرینشان گریبان گیر قلمم و توصیفات مذبوحانه از خودم شده است. ⇦خاکستر زرد #چرک_نویس

درود حال قشنگ شما؟ حقیقتا بی مقدمه برم سراغ مطلب اصلی ، بخش عمده ی تقدیمی آماده است و الان خدمت شماها تقدیم میشه و اما تعداد انگشت شماری موندن که باید با دقت بیشتری بنویسم و نیاز به ویرایش دارن. پس طبق گفته ی قبلی ، تقدیمی دو مرحله ای به دستتون میرسه!

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/mavka_art

_۱۴۰۹/۶/۳۰ خاک های جوانه زده شده را کنار زد ، دستانش دچار جنونی از نوازش شده بود و بافت چرمی اش پوست انگشتانش را قلقلک می داد. رایحه ی نم زدگی پیچید ، ثانیه ها معکوس چرخیدند و او حالا تنهاست با سالها دنیایی که ساخته بود. ___ خب، عام ؛ سلام!!! خیلی وقت بود ننوشته بودم. حتی نمی خوام برگردم به صفحه ی قبل و تاریخش رو بخونم راستش مسخره به نظر میرسه که ازت خجالت می کشم. چرا یه آدم باید از دفترچه خاطراتش خجالت بکشه !! بیخیال من الان اینجام ، راستی یه گلدون شیشه ای پر آب هم هست که پتروس توشه. یعنی، تنها بخش سبزه این اتاقِ سمی که احساس خفگی میده. چطور توی این بی هوایی فتوسنتز میکنه؟ شایدم من دارم مثل یه قاتل رفتار میکنم! هر روز قد کشیدنش نقشِ یه داژووئه ، نگاه کردن بهش مثل دیدن خودم توی آینه است. حالا که بهتر نگاه می کنم حتی نوک برگ هاش داره خشک و زرد میشه! از خودم بدم میاد. میدونی؟ حتی الانم انگار این خط ها زیر نوشته هام تاب میخورن و من با رنگ سفید از امروز می نویسم. درسته! امروز! اواسط دی ماه رسیده و نم نم های بارون از همه وقت بیشتر شده ، شایدم دی بخاطر همین به وجود اومده ؛ بخاطر اشک های نریخته اش. اشک های منم گم شدن ، جایی پشت پلک هام ، پشت نوشته هام ، پشت بغضی که انبار کردم و از سیلابش می ترسم. من از حالا من از امروز می ترسم. من از جنگلی که توش گم شدم ترسیدم. و انگار هیچ نوری نیست ، ‌شاید هم باید نور رو خودمون خلق کنیم با نوشتن با هر قطره بارون که روی گونه ی بی اشک ریخته ‌شد با گندم زاری که پر از قدم های ماست با هر آرشه ای که با ویالون نواخت با من با من و شایدم تو با نوشته های سفیدت که بی گواهن ... شاید هم پتروسِ من قهرمان شده ، قد کشیده ، آسمون رو گز کرده و اومده تا زندگیِ قبلیش رو چنگ بزنه. از امروزی که می گذره: ۱۴۰۰/۱۰/۱۸ ‌● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/mavka_art

از طرف خاکستر زرد به: @blue7rose

خدایا خدایا خدیا خدایاااا میخوام نفس هامو لابه لای این دفتر حبس کنممممم. اوکی ، خب هِی سلام دفترچه خاطرات صفحه ی اولت رو میخوام با امروز پر کنم و از شدت هیجان نمیتونم امروز رو باور کنم اصلا از امروز ننویسم چی؟ نه مینویسم، نوشتن حالمو خوب میکنه خب امروز بیست و هشتمین روز از مردادماهه ، البته قبلش دوران Summertime Sadness ای بود اما حالا ( کشیدن ستاره)☆☆☆☆. امروز مسابقه ی انتخابی نهایی برای باشگاه بود و بگو کی قبول شد لعنتی؟ من!!!!!! حتی نمیدونم چقدر موقع انجامش ضربه خوردم ؛ شایدم حتی الانم بیهوشم به هر حال با اینکه از نیش اشکی که داشت جوونه می زد ترسیدم، حس قضاوت ثانیه ای ولم نکرد ، صداهای اطرافم شبیه یه خط مسکوت از بوق شده بودن ولی بوم من حالا یه برنده ام. برنده بودن رو دوست دارم ، این حس ، انگار دارم پروانه های لوله ی گوارشم رو بالا میارم ، شایدم انگار ازم کسی کیک سفارش داده هر چی ، حسش از خوردن یخ در بهشت هم بهتره!! میدونی من خودمو پیدا کردم ولی امروز نه! من خودمو وقتی پیدا کردم که فهمیدم خوشحالی اصلیم چیه و بابتش تلاش کردم ( نگاه کردن فوتبال هم جزوشه؟) بازم به هر حال من معلق بین حس افتخار و شادی برای خودمم. من خودمو پیدا کردم و چقدر این من رو دوست دارم. برای صفحه ی اول انتخاب خوبیه! امروز : ۱۴۰۴/۵/۲۸ خدایاشکرت! ● ● از طرف خاکستر زرد به: @blue7rose

از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Pavaraghi

_ سلام خب این برای توئه ، خدانگهدار. او رفت و فقط یک دفتر آنجا ماند ، آن را باز کرد و بار دیگر روی نیمکت نشست. صفحه ی پنجاه و سوم... __ کاش از میان افکارم بروی ، روزهایم بی معنا تر شده اند و تو آنجا ایستاده نگاهم میکنی! من نتوانستم خودم را نجات دهم و تو من را یک ناجی نامیدی. ثانیه ها را نشخوار کرده ام ، ذخیره ای برای تنهایی ، برای دیدن دوباره ات وقتی نیستی. شاید هم من دیوانه ام ، دیوانه ی ما ، دیوانه ی تو بدونِ من... از نبودنت ترسیده ام و حالا این روزها را زندگی میکنم ، بی وقفه بی امید بی تو برگرد ، بمان و هیچ وقت نرو... غرامت عشق چه بود؟ هر چه بود پس داده ام حتی به جای تو از سرگیجه ی حرف هایم ترسیده ام ، نامت میانشان بسمل می رقصد و از قفل زبانم بیرون میریزد یک نوعی هذیان که مبتلایش شدم شاید هم یک نوعی از تو و خاطراتت که قصد ندارم فراموشش کنم. بازهم تو بازهم گلدان های ترک خورده ای که از ما به جامانده بازهم درد از سکوت طلوع کرد و هیچ غروبی ندارد. من دچار جنونی شده ام که کلیشه ها عشق نامیدنش. میخواهم ناجی ات باشم ، کلماتی از تو که پاداشِ غرامتِ من است. همه ی این خط ها برای توست ، تویی که می خوانی و می دانم که روزی عاشق میشوی. عاشق مایی بدونِ من برای تو ، برای یک هاناهاکیِ دیگر _بیستمین روز از آذر ماه هزار و چهارصد و چهار ● ● از طرف خاکستر زرد به: https://eitaa.com/Pavaraghi