مهربانیتان مستدام...😍❤ #مهربانی #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

+ ننه! _جونِ ننه +عینِ یه تیکه نون دلمو بگیر بذار گوشه ی دیوار یه وقت زیر پا لگد نشه حیفه آخه، حرمت داره دل... #استوری #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

تازه رسيده بودم به قرارگاه تاكتيكي و دلم مي خواست حاج احمد را ببينم . همين طور كه داشتم قدم زنان به طرف قرارگاه مي رفتم ، صحنه عجيبي ديدم . درميان آن سكوت وخلوتي بعد از ظهر كه هر كدام از بچه ها از شدت گرما به سنگري پناه برده بود و چرت مي زدند، حاج احمد در كنار تانكر آب نشسته بود با عشق و با دقت و وسواس خاصي ، ظرفهاي ناهار بچه هاي قرارگاه را مي شست . اول باور نكردم كه حاج احمد باشد ولي وقتي به آرامي نزديك رفتم ، ديدم كه خود اوست .  با خودم گفتم آدم مثل حاج احمد، فرمانده تيپ 27 حضرت رسول (ص ) و مسئول قرارگاه تاكتيكي باشد و بيايد كنار تانكر آب ، كاسه بشقابهاي بچه ها را بشويد؟! در همين فكر بودم كه يك هو به ياد دوربينم افتادم . به تندي ، با دوربين قراضه اي كه روي دوشم داشتم ، جلو رفتم و قبل از اين كه متوجه شود، او را درون كادر دوربين جا دادم و با فشار دكمه اي ، براي هميشه ثبتش كردم. 🔹به نقل از سردار برقی #حاج_احمد_متوسلیان #خودسازی #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

ما مامورین انقلاب اسلامی هستیم، نه مسئولین انقلاب اسلامی. مسئولیت؛ گرفتنی است و تمام شدنی، اما ماموریت؛ تکلیفی است و دائمی.... #حاج_حسین_یکتا #استوری #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

#من_زنده_ام #فصل_پنجم #قسمت_پنجاهم من از این که در نوبت هم آغوشی با مرگ نشسته بودم خوشحال بودم اما نمی خواستم اخرین نفر باشم، صدای ضربه های پی درپی همسایه ها (دکترها و مهندسی ها) را بر دیوار سلول همگی شنیدم که بانگرانی می پرسیدند: «چرا جواب نمی دهید» میخواستم بگویم «سرمان شلوغ است و سرگرم مردنمان هستیم». در بهتی مالیخولیایی فرو رفته بودم. به هر طرف نگاه می کردم نه بوی مرگ می داد نه بوی زندگی . سرم را چرخاندم ، حلیمه هم در هوشیاری و نیمه هوشیاری تقلا می کرد . هنوز روی لبهایش تبسم بود . از لای لب هایش ، نوک دندانهایش پیدا بود . می شنید اما پاسخ نمی داد فقط گفت : - من سردمه ، چرا هر چی جیغ می کشم کسی صدای منو نمی شنوه ؟ آب می خواست اما نای بلند شدن و تکان خوردن نداشتم . راستی ما به هم قول داده بودیم به زنده ماندن هم کمک نکنیم . انگشتان باریک و دخترانه اش را بر سرم کشید و گفت : - فکر می کردم مرگ سخت و ترسناکه اما نه ، ما داریم آزاد می شیم . دستم به مریم نمی رسید اما دو چشمش معصومانه به ما دوخته شده بود و شاید به قول بی بی که می گفت : چشمان منتظر باز می ماند و می میرد ، گویی در چمبره مرگ افتاده بود و خودش نمی دانست . مهندس ها پشت هم به دیوار ضربه می زدند . پانزده ، بیست و هفت ، بیست و هشت ، سلامی از سره دلواپسی و دلهره ، سلامی از سر غیرت و سلامی از سر سلامتی ، شریکی ، هر کدام یک ضربه با پا زدیم ؛ نه ، ده ، یک ، بیست و نه ، هیجده ( خدا حافظ ) . از روز شانزدهم اعتصاب غذا به بعد ، هر روز و هر ساعت و هر لحظه فکر می کردیم که دیگر به قول عراقی ها ” خلاص ” شدیم . اما ساعت دیگر هم می رسید و ما هنوز نفس می کشیدم و زنده بودیم . گاهی حال یکی بهتر و یکی بدتر می شد . به طور عجیب و بی حد و حصر وابسته و دلبسته یکدیگر شده بودیم . فراتر از حس چهار خواهر به یکدیگر . پدر هم بودیم ، مادر هم بودیم و خواهر و برادر هم بودیم ، حالا همه با هم همسفر مرگ شده بودیم . از روز هفدهم و هجدهم بیشترین لحظه ها و ساعت های آن روزها را در عالم دیگری سپری می کردیم . سرم بزرگ تر از تنم شده بود و دیگر توان کشیدن آن را نداشتم . کاسه سرم خالی شده بود و صداها مثل سنگ ریزه هایی بودند که در ظرف خالی این طرف و آن طرف می شدند… صدا هایی در جمجمه ام نجوا می کرد که اینجایی نبود . همه همدیگر را می شناختند و به هم نشان می دادند و سلام و خوش آمد می گفتند . دیگر استخوانهایم از اینکه روی زمین سرد و نمور افتاده بود تیر نمی کشید و درد نمی کرد ،چشم هایم همه چیز را زیبا تر از همیشه می دید ، افق نگاهم دور و دورتر ها را می دید ، راه که می رفتم سفتی زمین را زیر پایم حس نمی کردم . همه جا رنگ داشت نه از جنس رنگ هایی که از آنها خاطره می کند ! پس کالسکه ران کو! باغ حیاطمان کو، غوره های کیسه شده ، مترسک باغچه ، حالا که آنها نیستند پس خواهرانم کجایند؟ من هنوز زنده ام؟ یعنی من نمرده بودم! اینجا کجاست؟ من روی تخت خوابیده ام ، یعنی آن کالسکه همین کجاوه ای است که روی آن افتاده ام . فقط سرم را این طرف و آن طرف می چرخاندم .از لا به لای آن همه آدم فاطمه را دیدم که او هم بر روی تخت کنار من خوابیده بود. قطره قطره های سرم که وارد رگ های من می شد مرا نسبت به اطرافم هوشیار و زنده می کرد. اما من نمی خواستم زنده بمانم ، من شجاعانه به استقبال مرگ رفته بودم. در یک چشم به هم زدم سرم را محکم از دستم کشیدم. داشتم از آن همه درد و رنج خلاص می شدم و حالا با یک کیسه آب دوباره می خواهند مرا به روز اول باز گردانند . نه ، اصلا . فاطمه و حلیمه و مریم هم مخبت عراقی ها را پس می زدند . چقدر شبیه هم شده بودیم . دست و پاهایمان را با طناب به میله های تخت بستند و به زور یک کیسه سرم وارد بدن ما شد . در همین رفت و آمدها و سروصداها ، کسی تکانم می داد و به زبان فارسی با لهجه عربی می گفت : خواهر من حالت خوب است؟ چشم هایم را باز کردم ! پیرمردی را دیدم حدود هفتاد سال با عمامه ای مشکی که عبایی پشم شتری را بر دوشش انداخته بود و ریش بلند سفیدی که اصل و قلابی بودن آن را نمی فهمیدم . او بالای سرم ایستاده بود و به نرمی صحبت می کرد و می گفت : - من امام خمینی عراق هستم ، من صاحب کتاب و فتوا هستم . شما هم مثل خواهر دینی من هستید ، می دانی این کاری که می کنی انتحار است و انتحار در اسلام حرام است . ادامه دارد…✒️ @Tolou1400

شب خانه روشن می شود چون یادِ نامت می کنم.... #شب_بخیر🌙🌟 #استوری @Tolou1400

"هر کس سخن چین را پیروی کند، دوستی را به نابودی کشاند" #امام_على_عليه_السلام #حدیثنوشته #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf

اگر در زندگى‌ به‌ داشته‌ هايت‌ نگاه‌ كنى، هميشه‌ بيشتر بدست‌ خواهى‌ آورد؛ اگر چشمانت‌ روى‌ نداشته‌ هايت‌ باشد، هرگز به‌ مقدار كافى‌‌ نخواهى‌ داشت... #انگیزشی #طلوع🌻 https://eitaa.com/joinchat/2990276745C178e103edf