💌 خودت را مرتب کن! #پیام_معنوی #استاد_پناهیان @Tolou1400

🍂🌧🍂🌧🍂 تنها در باران 🌧🍂 #هومن_راد #موسیقی_بیکلام 🍂🍁🍂🍁🍂 @Tolou1400

🌈☀️ بعد نومیدی بسی امیدهاست از پسِ ظلمت ، دوصد خورشیدهاست ..... #صبح_شد_خیراست 🌞 🌻💐🌻💐🌻 @Tolou1400

🌸🌿🌸🌿🌸 🔷صهیونیست‌ها به ما القاء کرده‌اند: «دنبال پول نروید تا خراب نشوید!» 🔷چرا مسجد نباید محل تجمع کارآفرین‌ها و تعامل اقتصادی باشد؟! 💎 #سبک_زندگی_مؤثرتر_از_آگاهی_و_ایمان (جلسه دهم)- ۱ ⭕️ «تولید ارزش افزوده» یکی از اصول سبک‌زندگی درست است. در تولید ارزش افزوده، نباید به مقدار نیازِ خودت اکتفا کنی! مگر با‌غ‌هایی که علی(ع) در مدینه درست می‌کرد و پولی که در می‌آورد، به اندازۀ نیاز خودش بود؟! نه؛ بیشتر از نیازش بود. ⭕️ بچه‌مذهبی دنبال پول‌درآوردن نمی‌رود و می‌گوید: «می‌ترسم خراب بشوم!» این حرف غلط است؛ این حرف‌ها را صهیونیست‌ها برای جامعۀ ما ساخته‌اند تا شما دنبال پول نروید و خودشان بروند! ⭕️ مسجدها را محل تجمع افراد کارآفرین در کنار همدیگر قرار دهید! چرا مسجد نباید جای تعامل اقتصادی باشد؟! مگر سکولارها چه می‌گویند؟ آنها می‌گویند «اهالی معنویت وارد سیاست نشوند تا خراب نشوند!» ⭕️ چند درصد مساجد ما بیرق سکولاریزم را در فرهنگ مسجد، برافراشته‌اند؟ مخالفت با سکولاریزم این نیست که فقط در مسجد «مرگ بر اسرائیل» بگویید! مخالفت با سکولاریزم یعنی در مسجد، مرگِ اسرائیل را رقم بزنید! ⭕️ آیا درست است که مسجد، ربطی به سبک‌زندگی ما-و بخش عمدۀ سبک‌زندگی، یعنی شغل و درآمد- نداشته باشد؟! یک عالم دینی اگر از پول درآوردن حرف نزد و دربارۀ سایر موضوعات دینی حرف بزند، کم‌کم دین مردم را-به‌صورت القائی- تحریف می‌کند! پیامبر(ص) فرمود: عبادت ده قسمت است، نُه قسمتش در پول درآوردن حلال است (جامع‌الاخبار/139) #استادپناهیان 🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸 @Tolou1400

🌸🌿🌸🌿🌸 🔷اینکه به مؤمن بگوییم «برو پول دربیاور» ترویج اشرافی‌گری نیست! 💎 #سبک_زندگی_مؤثرتر_از_آگاهی_و_ایمان (جلسه دهم)- ۲ ⭕️ رسول خدا(ص) می‌فرماید: پول‌داری بهترین کمک برای تقوای الهی است (نِعْمَ الْعَوْنُ عَلَى تَقْوَى اللَّهِ الْغِنَى؛ کافی/5/71) اینکه به آدم مؤمن بگوییم «برو پول دربیاور!» ترویج اشرافی‌گری نیست! ⭕️ اگر به ما اخلاقِ قناعت را یاد دادند اما این روایت را نخواندند که «خیری نیست در کسی که دوست ندارد پول حلال جمع کند» (لا خَيرَ فيمَن لا يُحِبُّ جَمعَ المالِ مِن الحَلالِ؛ کافی/5/72) این می‌شود یک دین انفعالی، که برای جامعه ضرر دارد. ⭕️ برخی دربارۀ عرایض چند سال قبل بنده، گفتند: «فلانی گفته است که حزب‌اللهی اگر پول نداشته باشد، بی‌عرضه است!» در‌حالی‌که عرض بنده این بود: «آدمِ حزب‌اللهی‌ای که بی‌پولی‌اش به‌خاطرِ بی‌عرضگی‌اش است، نباید این را پای زهد خودش بگذارد، باید برود تلاش کند و پول در بیاورد» آن‌وقت اگر پولدار نشد، می‌تواند بگوید: «جانم به این فقر!» #استادپناهیان 🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸 @Tolou1400

♨️ «چگونه می توان موفق شد، زمانی که به نظر می‌رسد، همه چیز علیه شما کار می‌کند»... این تیتر سایت «استارتاپ‌های بدون مرز» است که امروز مطلبش را خواندم. و این، تصویر دختری است از فلسطین که توانسته از بزرگترین زندان سرباز جهان، یعنی غزه، خارج شود و برای رساندن برق به غزه، استارتاپی راه اندازی کند. داستان این دختر واقعا خواندنی است. داستان دختری که با حضور ژاپنی‌ها! در غزه و دیدن روحیات و توانمندی‌ها و بلندپروازی‌های او، کمک می‌کنند که او از غزه خارج شود و به ژاپن سفر کند! او وقتی چراغ های فراوان را در ژاپن می‌بیند، می پرسد نمی‌شود بخشی از این برق به غزه داده شود؟؟ او که در اولین ایده خود در غزه، توانسته بوده از خاکستر و آوار، آجرهایی بسازد که مردم بتوانند خانه‌های ویران شده خود را بازسازی کنند، حالا در استارتاپ جدیدی، همه انرژی‌اش را برای تولید برق در غزه قرار داده است... یک دخترمحجبه خودباور، که حتی چراغ‌های شرق و غرب دلش را نمی‌برد،‌ و روشنایی قلبش را در روشنایی خانه‌های مردم کشور جنگ زده‌اش می‌بیند. 🌺🌱🌺🌱🌺 @Tolou1400

«عند ربّهم یرزقون» ات مبارک... مسافر به مقصود رسیده ی آسمان...... #ادواردو #سالگرد_شهادت 🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷 @Tolou1400

#فرنگیس #قسمت_پنجم پدرم هنوز دودل بود. گاهی گریه می‌کرد و گاهی توی فکر فرو می‌رفت. نمی‌دانست باید چه کند. اما بالاخره تصمیمش را گرفت. با پدرم و همان دو تا فامیل‌ها راه افتادیم. آن‌ها با خودشان تفنگ داشتند. چند بار برگشتم و از پشت سر، مادرم را نگاه کردم. زن‌ها دوره‌اش کرده بودند. او همچنان گریه و زاری می‌کرد. دلم برایش می‌سوخت. اصلاً به فکر خودم نبودم. هم دلم می‌خواست پدرم راضی باشد، هم مادرم. اراده‌ای نداشتم. اصلاً هیچ چیز دست من نبود. این بزرگ‌ترها بودند که باید برایم تصمیم می‌گرفتند. فقط می‌دانستم باید حرف آن‌ها را گوش کنم. پدرم دستم را گرفت و گفت: «پشت سر را نگاه نکن. می‌خواهم تو را به خانقین ببرم. آنجا قرار است عروس شوی. آنجا خوشبخت می‌شوی. دیگر مجبور نیستی این‌قدر کار کنی. باید قوی باشی، روله.» با غم و غصه، سرم را پایین انداختم. دلم می‌خواست به پدرم بگویم مرا نبرد، دلم نیامد. برای اینکه خیالش راحت شود، گفتم: «غصه نخور کاکه، برویم.» تا نزدیکی کوه چغالوند، هنوز فکر می‌کردم صدای مادرم را می‌شنوم که ناله می‌کند. شاید هم صدای باد بود که توی کوه می‌پیچید. در آن لحظات، هر صدایی را مثل صدای مادرم می‌شنیدم. دلم می‌خواست دست پدرم را ول کنم و بدو بدو تا روستا برگردم. می‌دانستم اگر برگردم، دلش می‌شکند. برای همین هم سرم را انداختم پایین و بعد سعی کردم خودم را به علف‌هایی که روی زمین بودند و درختان بلوط سرگرم کنم تا پدرم متوجه اشک‌هایم نشود. بهار بود و کوه و دشت، پر بود از گل‌های قشنگ؛ گل‌های ریز و درشت و رنگارنگ. خم شدم و از گل‌های ریز، دسته‌ای چیدم و بو کردم. دلم گرفت اگر توی خانۀ خودمان بودم، با بچه‌ها می‌رفتیم کنگر می‌کندیم. پدرم و دو مرد که همراهمان بودند، با هم حرف می‌زدند. گاهی از پدرم جلو می‌افتادم و گاهی آن‌قدر از آن‌ها دور می‌شدم که پدرم برمی‌گشت و بلند می‌گفت: «فرنگیس، براگم، جا ماندی. زود باش بیا.» از سمت چغالوند می‌رفتیم. راه طولانی بود. صبح حرکت کردیم و دو شبانه‌روز باید می‌رفتیم تا به مقصد برسیم‌. توی راه، گاهی پدرم را می‌دیدم که گریه می‌کند، اما اشک‌هایش را از من مخفی می‌کرد. من هم گریه کردم، اما دلم نمی‌خواست پدرم اشک‌هایم را ببیند. خارها به پایین لباسم گیر می‌کردند و به لباسم می‌چسبیدند. پیش خودم می‌گفتم: این خارها انگار دارند مرا می‌گیرند تا نروم! نزدیک ظهرِ اولین روز، پدرم گفت همین‌جا استراحت کنیم. کتری را از آب چشمه‌ای توی کوه پر کردند و پدرم آتش روشن کرد. من هم کمک کردم. کتری را روی آتش گذاشتم و وقتی آب جوش آمد، چای درست کردم. پدرم توی استکان‌های چای قند ریخت و چای‌هامان را به هم زدیم. وقتی داشتم با تکه ترکه‌ای چایم را به هم می‌زدم، به فکر فرو رفتم. یک‌دفعه صدای پدرم را شنیدم که گفت: «فرنگیس، براگم، زود باش.» فهمیدم آن‌قدر به فکر فرو رفته‌ام که حواسم کاملاً پرت شده. نان و چای شیرین خوردیم. ساکم را کنار دستم گذاشته بودم. تازه داشتم متوجه می‌شدم مرا دارند کجا می‌برند و قرار است چه بشود. با خودم می‌گفتم: «خدایا! کاری کن پدرم پشیمان شود و بگوید برگردیم.» اما پدرم حتی نگاهم نمی‌کرد. دوباره راه افتادیم. خسته شده بودم و دلم می‌خواست زودتر برسیم. هوا که تاریک شد، توی دل صخره‌ها پناه گرفتیم و دوباره هر کدام تکه‌ای از نان ساجی خوردیم. پدرم گفت: «استراحت می‌کنیم و صبح راه می‌افتیم.» ساکم را زیر سرم گذاشتم و به ستاره‌های توی آسمان نگاه کردم. یاد لحاف قرمز رنگ و قشنگ مادرم افتادم. دلم برای آن تنگ شده بود. مادرم همیشه می‌گفت هر کس توی آسمان ستاره‌ای دارد. ستارۀ من و مادرم نزدیک هم بودند. خیلی شب‌ها در آسمان به آن‌ها نگاه کرده بودیم. آن شب هم من به ستارۀ خودم نگاه کردم. هنوز نزدیک ستارۀ مادرم بود. یک‌دفعه چیزی به دلم چنگ انداخت. اشکم سرازیر شد و ستاره‌ام کم‌نور شد و رنگ باخت و خوابم برد. صبح توی کوه چای درست کردیم. هوا سرد بود و می‌لرزیدم. یک لحظه پدرم نگاهم کرد. بغلم کرد و من خودم را به او چسباندم. بوی عرق تن پدرم، مرا یاد روستا می‌انداخت. با خودم گفتم: «کاش توی کوه‌ها گم شویم و برگردیم خانه‌مان! کاش راه را گم کنیم و به جای اینکه به عراق برویم، به سمت روستای خودمان برگردیم و پدرم نفهمد راه را گم کرده‌ایم.» #ادامه_دارد @Tolou1400

📚#فرنگیس #قسمت_ششم دوباره راه افتادیم. برای اولین بار بود که در عمرم تا آنجا آمده بودم. کوه پشت کوه بود و دشت پشت دشت. تا شب یک‌کله رفتیم. امیدوار بودم هوا که تاریک شد، جایی بایستیم و اتراق کنیم. خیلی خسته بودم، خیلی. اما هیچ ‌کس از حرکت باز نایستاد. هوا که تاریک شد، با احتیاط رفتیم. وسط راه اکبر گفت: «همه مواظب باشید. اینجا ممکن است مأمورها باشند. باید حواسمان جمع باشد.» فهمیدم جایی که هستیم، خطرناک است. سعی کردم نفسم را حبس کنم و آرام راه بروم تا کسی ما را نبیند. خم شده بودم و مثل پدرم و دو تا فامیل‌ها‌مان، دولا‌دولا جلو می‌رفتم. توی آن تاریکی، همه‌اش این طرف و آن طرف را نگاه می‌کردم. می‌ترسیدم یک‌دفعه تیراندازی شود. پدرم دستم را محکم گرفته بود. ساکم دست یکی از فامیل‌ها بود. مقداری که رفتیم، پشت صخره‌ای نشستیم. اکبر گفت: «دیگر راحت باشید.» کمی ‌که استراحت کردیم، لبخندی زد و ادامه داد: «به عراق خوش آمدید!» وقتی این حرف را شنیدم، دلم گرفت. توی تاریکی، نگاهش کردم و اخم کردم. فکر می‌کردم او باعث این همه ناراحتی و غم من شده است. آرام رو به پدرم گفتم: «کاکه، برگردیم روستا. من اینجا را دوست ندارم.» پدرم با یک دنیا بغض گفت: «روله، فرنگیس، جایی که می‌رویم، هزار برابر بهتر از روستای‌ خودمان است‌. بلند شو، دخترم... بلند شو!» سعی کردم چیزی بگویم. دیدم بی‌فایده است. سرنوشتم دست خودم نبود. دوباره راه افتادیم. از آنجا به بعد، از روستاها می‌گذشتیم. مردم روستاهای آن سوی مرز، کُرد بودند و کاری به کار ما نداشتند. حتی به ما نان و آب هم می‌دادند. لباس‌هاشان رنگارنگ و قشنگ بود. از دیدن لباس‌هاشان و آن همه رنگ، خوشم آمده بود. وقتی از کنار دهات رد می‌شدیم، یاد روستای خودمان افتادم. یاد مادرم و خواهر و برادرها و دوستانم؛ حتی بزغاله‌ام کرهل. تا شب راه رفتیم. جلوتر، سوسوی چراغ‌ها را دیدم. نزدیک نیمه‌شب بود و خوابم می‌آمد. خسته بودم. تا آن وقت، این‌قدر راه نرفته بودم. وارد شهری شدیم که فهمیدم خانقین است. همه چیزش برایم جالب بود. با دهان باز و با یک عالمه تعجب، این طرف و آن طرف را نگاه می‌کردم. به نظرم قشنگ می‌آمد. پاهایم درد می‌کرد و از خستگی داشت می‌شکست. خسته بودم و دعا می‌کردم زودتر برسیم. از چند تا کوچه که گذشتیم، به جایی رسیدیم که اکبر گفت: «رسیدیم. اینجا خانۀ ماست.» خسته و کوفته بودیم. زنِ اکبر، با روی خوش در را باز کرد. زن جوانی بود که لباس محلی کُردی قشنگی پوشیده بود. پسر کوچکی هم بغلش بود. پسر تا ما را دید، خندید و برای پدرش اکبر دست تکان داد. وارد خانه شدیم. بچه پرید توی بغل پدر. آن زن از ما پذیرایی کرد. بچۀ کوچک، اسمش ابراهیم بود. وقتی نشستیم، مرتب می‌آمد دور و بر من و می‌رفت. با دیدن ابراهیم، یاد خواهر و برادرهایم افتاده بودم. اشک توی چشمم جمع شده بود و هر کاری می‌کردم، نمی‌توانستم بغضم را پنهان کنم. با ابراهیم بازی کردم و کمی‌ حرف زدیم. زبانشان با زبان ما کمی ‌فرق داشت. دست و صورتمان را شستیم و سر سفره نشستیم. به زور توانستم چیزی بخورم. خوابم می‌آمد. بعد از خوردن شام خوابیدیم؛ طوری که تا صبح حتی این پهلو و آن پهلو هم نشدم. صبح که از خواب پا شدم، تمام لباس‌ها را توی تشتی ریختم و شروع کردم به شستن. لباس‌های من و پدرم کثیف و خاکی و پر از خار شده بودند. به‌خصوص لباس‌های من که بلند بود و خارهای ریز، تمام لباسم را سوراخ سوراخ کرده بودند. خارها را یکی‌یکی می‌کندم و نگاه می‌کردم. پیش خودم می‌گفتم شاید این خارها مال روستای خودمان باشند و از آوه‌زین تا اینجا با من آمده‌اند تا تنها نباشم. گریه‌ام گرفته بود. یکی دو روز خانۀ فامیلمان بودیم. پدرم با اکبر و منصور یکی دو بار بیرون رفتند و برگشتند. اکبر مرتب به پدرم می‌گفت یک روز دیگر آن‌ها می‌رسند و می‌آیند تا فرنگیس را عقد کنند. فامیل‌ها می‌آمدند و می‌رفتند تا عروس را تماشا کنند. پیش خودم گفتم: «فرنگیس، داری عروس می‌شوی!» اصلاً خوشحال نبودم. در آن سن و سال، تازه داشتم معنی عروسی را می‌فهمیدم. چه فایده داشت عروسی کنم، اما توی روستای خودمان و وطنم نباشم؟ آنجا همه برایم غریبه بودند. فقط پدرم همراهم بود. بعد فکر کردم وقتی عروسی کنم، پدرم هم برمی‌گردد. آن وقت چه ‌کار کنم؟ سعی کردم با فکر اینکه می‌خواهم عروس شوم، خودم را خوشحال کنم. به خودم می‌گفتم: «فرنگیس، تور قرمز سرت می‌کنی و یک شوهر خوب خواهی داشت. بچه‌ها برایت شادی می‌کنند و دست می‌زنند.» #ادامه_دارد @Tolou1400

🕊🖤🕊🖤🕊 مرغِ دلم راهی قم می شود در حرمِ امنِ تو گم می شود عمه ی سادات سلامٌ علیک روحِ عبادات سلامٌ علیک.....💕 #آغاسی #استوری #شهادت_حضرت_معصومه_س🕊🖤 @Tolou1400

🌈☀️ سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست در میان این و آن ، فرصت شمار امروز را....❣ #سعدی #صبح_شد_خیراست 🌞 💐🌻💐🌻💐 @Tolou1400

🦋 « تدخُلُ بشفاعتها شیعتی الجنّة باجمَعِهِم » همه ی شیعیان من با شفاعت او«فاطمه معصومه علیها سلام» وارد بهشت خواهند شد. بحارالانوار.ج60.ص216 #حدیث 🦋 🥀 💕🦋🥀 @Tolou1400

علامه طباطبایی 🌺 #فرزندپروری @Tolou1400

🦋 دخترداری به سبک علامه طباطبایی 🔻نجمه سادات طباطبایی، دختر علامه: 🔸برای بچه‌ها خصوصاً دخترها ارزش بسیار قائل بود و دخترها را نعمت‌های خدا و تحفه‌های ارزنده می‌دانست، مدام بچه‌ها را به آرامش و راستی دعوت می‌کرد، میل داشت آوای صوت قرآن در گوش کودکان طنین انداز شود و برای همین منظور قرآن را با صدای بلند تلاوت می‌کرد: در فرصت‌های مناسب از روایات، مطالبی آموزنده نقل می‌کرد و بر این باور بود که این برنامه برای بچه‌ها مفید است؛ با کودکان بسیار مهربان و خوش‌رفتار بود 🔸گاه می‌شد که وقت زیادی را صرف بازی و سرگرم کردن آنان می‌کرد، در عین حال حد کار را فراموش نمی‌کرد، که بچه‌ها لوس بار آیند. 🔸از سر و صدای فراوان فرزندان و نوه‌ها و نیز پرحرفی‌ها و سؤالات مکرر آنان به هیچ عنوان ناراحت و خسته نمی‌شد؛ در خانه هم توصیه می‌کرد، مبادا در مقابل کودکان عکس‌العمل بدی نشان دهید و به آنان چیزی بگویید، بچه باید آزاد باشد! در عین حال به ادب و تربیت نوباوگان توجه داشت و رفتار پدر و مادر را در تربیت آنان مؤثر می‌دانست و عقیده داشت که حرف پدر و مادر نباید در مورد بچه‌ها یا در هر موردی که بچه‌ها شاهدند دوگانه باشد، و می‌گفت این حالت دوگانگی شخصیت بچه‌ها را ناجور بار می‌آورد. 🔸در رفتارشان با دخترها احترام و محبت افزون‌تری مشاهده می‌شد و می‌گفت به اینها باید محبت بیشتری شود، تا در زندگی آینده با نشاط باشند و بتوانند همسری خوب و مادری شایسته باشند، حتی نام دختران را با پسوند سادات صدا می‌کرد و اظهار می‌داشت: حرمت دختر، مخصوصاً سید، باید حفظ شود. 📚 جرعه های جان بخش.ص392-394 🦋🥀 🌸🦋🥀 #@Tolou1400

📚 #فرنگیس #قسمت_هفتم سعی کردم عروسی خودم را ببینم و خوشحال باشم، اما وقتی به خودم می‌آمدم، می‌دیدم تمام صورتم پر اشک است. دست خودم نبود. دختری که چغالوند را یک‌نفس بالا می‌رفت، فرنگیسی که شب‌ها تو تاریکی می‌ایستاد تا پسرها را بترساند، حالا غریب مانده بود و هیچ ‌کس را نداشت. تنهای تنها بودم من. پدرم، هر بار به من می‌رسید، سرش را پایین می انداخت و به فکر فرو می‌رفت. می‌دانستم چه حالی دارد. مرا آورده بود که دیگر کارگری نکنم. به خیال خودش، می‌خواست خوشبخت شوم. او را که این‌طوری می‌دیدم، دلم برایش می‌سوخت. برای اینکه ناراحت نباشد، می‌گفتم: «کاکه، ناراحت نباش. ببین من هم ناراحت نیستم.» بعد سعی می‌کردم زورکی بخندم و خودم را خوشحال نشان دهم. اما پدرم، هر بار حرف‌هایم را می‌شنید، به گریه می‌افتاد. یک بار وسط هق‌هق گریه‌اش گفت: «فرنگ... کاکه... می‌خواهم خوشبخت شوی. دیگر دلم نمی‌خواهد سختی بکشی. تو را آورده‌ام اینجا تا از زیر بار آن همه محنت و سختی رها شوی.» شب بود که اکبر با خوشحالی به پدرم گفت: «دیگر باید آماده باشیم. آن‌ها فردا می‌رسند و به امید خدا فرنگیس را عقد می‌کنیم.» پدرم سری تکان داد و گفت: «به امید خدا، من هم بعد از عقد فرنگیس برمی‌گردم.» حال بدی داشتم. تازه داشتم می‌فهمیدم که قرار است چه بلایی بر سرم بیاید. اگر به خاطر پدرم نبود، شبانه راه می‌افتادم و از کوه‌ها می‌گذشتم و برمی‌گشتم روستای خودمان. آن شب همه در انتظار رسیدن داماد بودند و من، فرنگیس، دختری از ایران که فقط ده سال داشتم و روز قبل از آمدنم، با دخترهای روستا قرار گذاشته بودیم در کنار دیوار خانۀ ما عروسک‌بازی کنیم، در خانقین، شهری از عراق، در انتظار کسی بودم که بیاید و مرا به همسری برگزیند. آری، می‌دانستم دیگر هیچ‌ کدام از اقوام و فامیلم را در ایران نخواهم دید. آن شب، سعی کردم به آن‌ها فکر کنم و قیافۀ تک‌تکشان را خوبِ خوب به خاطر بسپارم. با گریه و اشک خوابم برده بود که صدای درِ خانه، همه را از خواب پراند. صدای داد و فریاد کسی می‌آمد. کسی محکم و دیوانه‌وار به در می‌کوبید؛ فریاد می‌کشید و نعره می‌زد. صدایش برایم آشنا بود. به پدرم نگاه کردم تا بفهمم چه خبر شده. رنگش پریده بود. از بیرون خانه، صدای شیهۀ اسب می‌آمد. مرد صاحبخانه، تفنگ به دست گرفت و رفت دم در. در را باز نکرد. از همان پشت در پرسید: «کی هستی؟ اینجا چی می‌خواهی؟» صدای کلفتی آمد: «من گرگینم، گرگین‌خان. در را باز کن، تا نشکستم آن را.» از تعجب خشکم زده بود. گرگین‌خان، پسرعموی پدرم بود. یک لحظه از ذهنم گذشت او اینجا چه می‌کند؟ چطور آمده بود و می‌خواست چه ‌کار کند؟ همین که صاحبخانه در را باز کرد، گرگین‌خان سوار بر اسب وارد حیاط شد. همه به استقبالش رفتند. مرد صاحبخانه کمک کرد گرگین‌خان پیاده شود و بلافاصله اسبش را گوشه‌ای بست. گرگین‌خان لباس‌هایش را تکاند و آمد داخل. همین که پدرم خواست با او دست بدهد، با چشم‌های قرمز به پدرم اخم کرد و بلند گفت: «چه دستی داری که با من بدهی؟! من با تو حرفی ندارم.» بعد دستی به سر و صورتش کشید و گفت: «به طلب فرنگیس آمده‌ام... آمده‌ام فرنگیس را برگردانم.» پدرم با تعجب پرسید: «فرنگیس را برگردانی؟!» گرگین‌خان به طرف پدرم خیز برداشت و یقه‌اش را گرفت. همه میانجی شدند، اما گرگین‌خان یکی دو تا سیلی محکم به صورت پدرم زد. از ناراحتی و ترس، به گریه افتاده بودم. رفتم جلو، دست گرگین‌خان را گرفتم و گفتم: «نزن، پدرم را نزن!» گرگین‌خان که اشک‌هایم را دید، کمی‌ آرام‌تر شد. روی زمین نشست و تکیه‌اش را داد به دیوار. بنا کرد با پدرم حرف زدن. پدرم گوشۀ دیگر اتاق نشست و سرش را پایین انداخت. گرگین‌خان دستش را به طرف پدرم نشانه رفته بود و با هر جمله‌اش، یک بار تکرار می‌کرد: «خجالت نمی‌کشی؟ دخترت را آورده‌ای به خاک اجنبی و می‌خواهی اینجا شوهرش بدهی؟ نکند نان نداری که به دخترت بدهی؟ نداری که خرجش را بدهی؟ آمده‌ام فرنگیس را با خودم ببرم. اصلاً خودم خرجش را می‌دهم، اما توی خاک خودمان و توی خانۀ خودمان. فرنگیس مال ماست، مال اجنبی‌ها نیست. ناموس ما را دست عراقی می‌دهی تو مرد؟» پدرم سرش را پایین انداخته بود و لام تا کام حرفی نمی‌زد. گرگین‌خان چایش را سر کشید و انگار که نفسش تازه شده باشد، دوباره شروع کرد به داد زدن و فریاد کشیدن و گلو دراندن. فامیل‌ها سعی کردند او را آرام کنند. هر چه می‌کردند، فایده نداشت. او را بلند کردند و بردند توی آن یکی اتاق. اکبر گفت: «فعلاً استراحت کن، بعد حرف می‌زنیم.» @Tolou1400