بسمه تعالی گاهی توی زندگی امتحانت این می‌شود که مرتب آدمی را که دوستش نداری و بهت بدی کرده ببینی. گاهی علی‌رغم تمام تلاشت برای دور ماندن از آسیب‌های روانی‌اش، آن آدم یا آدم‌ها می‌رسند روبه‌رویت. لبخند می‌زنند، حرف می‌زنند، کار می‌کنند و انگار نه انگار روزی با کفش تیزشان روی قلبت پا گذاشته‌اند. زندانی شدن در این احساسات خسته‌کننده را چگونه می‌توان تحمل کرد؟ اصلا باید تحمل کرد؟ ابتلای سختیست! اینکه کاری نکنی که طرف مقابلت ذوق‌زده شود، صبر ایوب می‌خواهد. تمرین و مداومت می‌خواهد. او توی دنیای پیروزمندانه‌اش غرق شادیست و تو باید خودت را نجات دهی. از یک جایی به بعد آدم‌ها از دایره‌ی اهمیتت خارج می‌شوند. از یک جایی به بعد می‌رسی به این جای زندگی که گور بابای دنیا! خودمو عشقه! از یک جایی به بعد هستی و نیستی! جایی میانه‌ی راه می‌ایستی و اطرافت را می جوری! می‌فهمی که نجات دهنده‌ات بعد از خدا فقط خود تو هستی! شاید در ظاهر، پیروز و پیش‌برنده‌‌ی ماجراهای تلخ گذشته، همان آدم نچسب خودخواه باشد اما او این را نمی‌داند که تو دورش انداخته‌ای! او نمی‌داند گوهر وجود تو از کفَش رفته! همین جای راه بایست! نفس عمیق بکش! روبه‌رویت را نگاه کن! کار سختیست! می‌دانم! اما تو ارزشت بیش از اینهاست عزیزکم! پ ن: بهار امسال با خاله‌ها رفته بودیم باغ. این آبشار خیلی کوچک حال دلم را خوب کرد. #برون_ریزی #اول_راه #ناگفته‌ها #توتک @toootak