#قسمت_دوم روغن اضافی واکس را با دستمالی گرفت و کفش را جفت شده گذاشت جلویم. پنج تومنی را دادم دستش. _خدابده برکت برایش آرزوی موفقیت کردم و از پله‌های مغازه کناری بالا نرفته بودم که گفت: _این عمو خندان خیلی مرد خوبیه‌ها ازش خرید کن. خودم را چند لحظه جای او می‌گذارم. خیلی از مردم را هم... اگرقرار بود صبح تا ظهر بشینم روی زمین و کفش واکس بزنم، چون زندگی خرج داره و اجاره خونه مونده. بعد مغازه کناریم یک مشت وسیله تزیینی که هیچ آدمی بدون هیچکدامش نمرده را با قیمت اوفف بفروشد. قطعا بجای تبلیغ، زیرلبی ذکر مرفهین بی‌درد می‌گرفتم و با یک نگاه کجکی مردم را بدرقه می‌کردم. تا معلوم باشد زندگی خرج دارد، پول واکس نداریم و آنها خیلی نفهمند. اما خب او داش مشتی تر از این حرف‌ها بود. سوزنم روی حرکاتش گیر کرده بود. وقتی روی نیمکت سنگی نشسته بودم. وقتی هم چراغی‌اش که پسرکی هم سن و سال خودش بود، سری بهش زد و گپی زدند. اما چیزی که باعث شد پنج دقیقه اسنپ را منتظر نگه دارم و پی توقف اضافه را به جان بخرم اتفاق دیگری بود. پیرمردی،سیه رو که موهای سفیدش را زیر کلاه بافتنی قایم کرده بود. با گونی روی دوشش پرسه‌ای زد. نمی‌دانم انبان نان خشک بود یا یک مشت ظرف پلاستیکی؟ حرفی زد. چرخی زد. کنجکاو شدم که نکند پدرش باشد. نبود. چیزی شبیه هم‌چراغی. بهتر است بگویم ریسه‌ای که سراسر خیابان را گز می‌کرد تا گونی‌اش پر و پرتر شود. دست پسرک دراز شد. از دور هم قابل شناسایی بود. یک پنج تومنی تا خورده را به طرف پیر مرد گرفته بود. #وراق #مرام @mahdipour_314 https://eitaa.com/vaeragh

«والسلام علیکم و رحمت الله وبرکاته» با شنیدن این جمله و اتمام صحبت می‌روم توی فکر. دارم به کارخانه ای که ندارم فکر می‌کنم. به مزرعه و باغی که باروبَرش تراریخته نیست و با کم‌آبی ثمر می‌دهد عین هلو. ولی، چه‌کنم که آن مزرعه‌وباغ‌را هم ندارم! من حتی یک کارگاه چوبی ندارم که بخواهم دستمال یزدی ببافم! که امسال پود بیشتری از لای تارها رد کنم. یا نقش و نگارهای ذهنم را گره بزنم وسطشان. بعد یک نفر دستیار اضافه کنم. و دوباره.. ادامه دهم، تا جایی که هیچ آشپزخانه‌ای بدون دستمال نخی نماند و هیچ‌کس با حوله خارجی پز ندهد. ومن حس کنم جهش کردم در تولیدم! چندین سال است، روزهای اول فروردین همین‌ شکلی می‌گذرد. پر از ابهام، پر از خالی. یعنی پدر یک امت فقط برای بعضی از بچه‌هایش نصیحت عیدانه می‌کند و پیام می‌گذارد؟ پس ماکی قرار است شنونده‌ی عاقلی بشویم! همیشه این وقت سال که می‌شود، علامت سوال «تولید چیست؟» توی ذهنم شکوفه می‌زند. اصلا چه تولیدهایی منظورتان است! جز خریدن وسایل خودمانی چه‌کنیم؟! این وقت سال، کارهای مختلفی توی سرم قطار شده و بعد هم محترمانه از ریل خارج می‌شوند. شاید هم انتظار من اشتباهی است... امروز، اما کمی بیشتر فکر کردم. شاید بعضی از تولیدها، کارگاه و دستگاه وزمین نخواهد. بعدم‌همه که کارخانه‌دار نمی‌شوند! با همین داشته ها و تفاوت هامان بخواهیم تولید کنیم، جای ما کجاست؟ اگر ذهن هرکدام از نویسنده‌ها یک عالمه کلمه ناب ایرانی تولید کند. بعد همه‌را بریزند در دل یک قصه. چاپش کنند روی کاغذایرانی، یا حتی سنگی. بشود یک کتاب که تمدن اسلامی_ایرانی ازش چکه می‌کند. چیزی خوبتر از قبلی‌ها. همان‌که جایش خالیست وسط قفسه این دنیا. که نبودش چروک می‌‌اندازد پیشانی پدر را. بلد است، اندیشه تولید کند و نور. آن‌وقت چه؟ اصلا چرا کتاب‌هایمان را صادر نکنیم!؟ مگر همین از دماغ فیل افتاده‌ها نبودند که کتاب‌های پزشکی و علمی مارا دزدیدند برای خودشان. حتما روایت‌ها و قصه‌های ایرانی هم می‌تواند جریانی باشد توی رگ‌های خشکیده این جهان... #جهش_تولید_بامشارکت_مردم #آرزو_بر_نویسندگان_واجب_است