«والسلام علیکم و رحمت الله وبرکاته» با شنیدن این جمله و اتمام صحبت می‌روم توی فکر. دارم به کارخانه ای که ندارم فکر می‌کنم. به مزرعه و باغی که باروبَرش تراریخته نیست و با کم‌آبی ثمر می‌دهد عین هلو. ولی، چه‌کنم که آن مزرعه‌وباغ‌را هم ندارم! من حتی یک کارگاه چوبی ندارم که بخواهم دستمال یزدی ببافم! که امسال پود بیشتری از لای تارها رد کنم. یا نقش و نگارهای ذهنم را گره بزنم وسطشان. بعد یک نفر دستیار اضافه کنم. و دوباره.. ادامه دهم، تا جایی که هیچ آشپزخانه‌ای بدون دستمال نخی نماند و هیچ‌کس با حوله خارجی پز ندهد. ومن حس کنم جهش کردم در تولیدم! چندین سال است، روزهای اول فروردین همین‌ شکلی می‌گذرد. پر از ابهام، پر از خالی. یعنی پدر یک امت فقط برای بعضی از بچه‌هایش نصیحت عیدانه می‌کند و پیام می‌گذارد؟ پس ماکی قرار است شنونده‌ی عاقلی بشویم! همیشه این وقت سال که می‌شود، علامت سوال «تولید چیست؟» توی ذهنم شکوفه می‌زند. اصلا چه تولیدهایی منظورتان است! جز خریدن وسایل خودمانی چه‌کنیم؟! این وقت سال، کارهای مختلفی توی سرم قطار شده و بعد هم محترمانه از ریل خارج می‌شوند. شاید هم انتظار من اشتباهی است... امروز، اما کمی بیشتر فکر کردم. شاید بعضی از تولیدها، کارگاه و دستگاه وزمین نخواهد. بعدم‌همه که کارخانه‌دار نمی‌شوند! با همین داشته ها و تفاوت هامان بخواهیم تولید کنیم، جای ما کجاست؟ اگر ذهن هرکدام از نویسنده‌ها یک عالمه کلمه ناب ایرانی تولید کند. بعد همه‌را بریزند در دل یک قصه. چاپش کنند روی کاغذایرانی، یا حتی سنگی. بشود یک کتاب که تمدن اسلامی_ایرانی ازش چکه می‌کند. چیزی خوبتر از قبلی‌ها. همان‌که جایش خالیست وسط قفسه این دنیا. که نبودش چروک می‌‌اندازد پیشانی پدر را. بلد است، اندیشه تولید کند و نور. آن‌وقت چه؟ اصلا چرا کتاب‌هایمان را صادر نکنیم!؟ مگر همین از دماغ فیل افتاده‌ها نبودند که کتاب‌های پزشکی و علمی مارا دزدیدند برای خودشان. حتما روایت‌ها و قصه‌های ایرانی هم می‌تواند جریانی باشد توی رگ‌های خشکیده این جهان... #جهش_تولید_بامشارکت_مردم #آرزو_بر_نویسندگان_واجب_است

۱. بعد از یک باد شدید مهمان ما شد. انگار ته مانده‌ی بادهای اسفندی هلش داده باشند. سیاه شده بود از نفس‌نفس زدن. خود ابر بهار بود. چشم‌های آسمان شهر ما، امروز؛ شَرَق شَرَق بر شیشه می‌کوبید، بریده باشد انگار...! بعد...لختی آرام می‌شد. همان‌وقت که نور زرد ملیحی می‌دوید توی اتاق. انگار خورشید پی نوازش می‌آمد. دلداری می‌داد.همدردی می‌کرد. می‌گفت:« حیف چشم های تو نیست. زیاد بباری از سکه می‌افتند این دُرّهای غلتان.» قطره‌های آویزان ناودان، این‌بار تک‌تک، به هِق هِق می‌افتادند. اما... انگار چیزی یادش بیاید. بسوزد جگرش. باز شروع می‌کرد. پر سروصدا... چشم‌هایش را می‌فشرد از درد. تیره می‌شد آسمان. بوی نم می‌گرفت اتاق را و توی دلش می‌گفت:« شما که نمی‌فهمید، ندیدید چیزی، منم که از غزه می‌آیم...» @mahdipour_314 https://eitaa.com/vaeragh

۲. خود ابر بهار بود. چشم‌های آسمان شهر ما، امروز؛ شَرَق شَرَق بر شیشه می‌کوبید، بریده باشد انگار...! بعد...لختی آرام می‌شد. همان‌وقت که نور زرد ملیحی می‌دوید توی اتاق. انگار خورشید پی نوازش می‌آمد. دلداری می‌داد.همدردی می‌کرد. می‌گفت:« حیف چشم های تو نیست. دختر عینکی اونقدهام با مزه نیست‌ها. زیاد بباری از سکه می‌افتند این دُرّهای غلتان. عشوه بیا، غمزه بریز، بگذار دست دراز کنند در طلبت بعد شرشره کن.» قطره‌های آویزان ناودان، این‌بار تک‌تک، به هِق هِق می‌افتادند. صدای نفس‌های بلندش از لای پنجره تو می‌آمد. اما... انگار چیزی یادش بیاید. بسوزد جگرش. باز شروع می‌کرد. پر سروصدا... دست روی صورتش می‌گذاشت. تیره می‌شد آسمان. بوی نم می‌گرفت اتاق را... زار می‌زد و می‌گفت:« هیچ‌کی نمیفهمه من چی می‌گم!» @mahdipour_314 https://eitaa.com/vaeragh

صدای فرود هواپیما می‌آید‌. انگار صاف می‌نشیند ته دل من! می‌لرزد ته و تویش. دست خالی آمده‌ایم استقبال! آقایی پشت میکروفون رجز می‌خواند. دستهای خالیمان مشت می‌شوند... چشم می‌چرخانم، عکس‌هایشان دلبری می‌کند و هرسه لبخند ملیحی می‌زنند... #فرود_گاه_یزد در انتظار صاحب‌خانه‌ها... #مهدیه_مهدی‌پور 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef

دخترک را برشانه‌اش سوار کرده. از این دورها روسری صورتی‌اش را می‌بینم. گاهی سرش به طرف پایین خم می‌شود. درست کنار گوش بابا... حرف‌های پدردختری‌ست حتمی. شاید هم کمی بزرگتر از سنش باشد. ذهن خوانی می‌کنم برای خودم: «بابا جان! ببین! اینجا درخت‌های تنومند با خون آبیاری می‌شود. اینجا زنان، مردانشان را را بال و پر می‌دهند برای پرواز...باید کارهای بزرگ یاد بگیری از همین حالا...» #فرودگاه_یزد ✍#مهدیه_مهدی‌پور 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/joinchat/2328953113C3e644bfcef