دوگانه‌ی دست ساز غربی‌ها "آدم نمی تواند و نباید در برابر امیالش مقاومت کند!" حرف سنگینی است.پشت آدم را می لرزاند. تصور دنیایی که آدم‌ها فقط به خاطر امیال فردی، انتخاب کنند و رفتار کنند. این حرف خطرناک است. مثل این است که در تعریفی اشتباه، انسانها سلول‌های تک و تنها و بی ارتباط با هم باشند و اجتماع و رفتارهای متقابل اجتماعی روی آنها بی اثر باشد. مثل اینکه انسانها در خلا زندگی می‌کنند. بی توجهی مطلق به دیگرانی که زندگی‌شان ،کارشان،احساس و اهداف زندگی شان به هم وابسته است. فقط و فقط یک شعار پوچ است که ظاهرش را بزک کرده و به مذاق هوا و هوس خوش می‌آید. جامعه‌ای که روزگاری این حرف معنای ارزشمندی در آن داشت ،حالا هم به حیاتش ادامه می دهد ولی معلوم نیست که چندین و چند نفر به واسطه آزادی امیال دیگران، فرو ریخته‌اند و سلامت روان خود را از دست داده‌اند. ناخودآگاه ذهنم می رود سمت سخنانی که این روزها بیشتر شنیده‌ام. من پیرو دینی هستم که از بی تفاوتی نسبت به دیگران در جامعه نهی می کند و چه بسا آن را گناه می‌شمارد. آنقدر دین مدرنی است که دستور امر به معروف و نهی از منکر دارد. پیروانش را به امت اسلامی توجه می دهد،مردانش را یقه گیر می کند که مسئول زندگی زن و فرزند باشند. چشم ها را باز می کند که درد دیگران برای ما مهم باشد. به ما حق نمی دهد رو برگردانیم و مصیبت غزه را نبینیم.گرسنگی دیگران را باید بچشیم تا از حال ضعفا و فقرا بی خبر نباشیم. دین من اربعین دارد و مواسات و زندگی جمعی. دین من روح دارد و یک پیکره‌ی انسانی. خدا را هزاران بار شکر که مسلمانم @vazhband #بریده_کتاب #بندها #دومنیکو_استارنونه