💥 ماه محرم یک فرصت استثنائی است.
💥 در ماه محرم، دو رزق اصلی تقسيم می‌شود: رزق بُكاء و رزق زيارت.
💠 #استاد_میرباقری:
«يكي از فرصت‌هاي استثنايي كه خداي متعال در طول سال قرار داده و رزق‌هاي خاصي در آن تقسيم مي‌شود، دهه محرم است. اين ایام، أيام معلومه‌اي است كه رزق‌هايي در آن تقسيم مي‌شود و انسان بايد خودش را براي برخورداري از اين رزق‌ها مهیا کند.
در ماه محرم دو رزق اصلي تقسيم می‌شود: یکی #رزق_بكاء و دیگری #رزق_زيارت. در این ایام انسان باید به نقطه‌اي برسد كه اهل بكاء و اهل حزن بشود و واقعاً بتواند براي اهل بيت(ع) گریه کند و مصداق «يَحزَنون لِحُزنِنا» شود. اگر اين رزق را به انسان دادند خيلي بركات دارد، ازجمله اینکه انسان را به معيت و همراهي معصوم مي‌رساند.
رزق دیگر، رزق زيارت است، چه از راه نزديک، چه از راه دور. لذا باید خودمان را مهيا و تنظيم كنيم و توسل پیدا كنيم كه انشاءالله به ما اجازه ورود به محرم را بدهند.
فضاي محرم فضایی است که يك عده‌أي اصلا واردش نمی‌شوند! مثل نماز مي‌ماند. يك عده‌اي أصلا نماز نمي‌خوانند و يك عده‌أي نماز مي‌خوانند ولی وارد نماز نمي‌شوند؛ یعنی از اول تا آخر نمازشان در مدرسه و بازار هستند! محرم هم همین‌طور است، يك عده‌اي أصلا وارد محرم نمي‌شوند و يك عده‌اي وارد فضاي محرم مي‌شوند. يك اجازه مي‌خواهد. انشاءالله حضرت زهرا(س) به ما اجازه دهند وارد شويم و اين دو تا رزق را كه يكي رزق بكاء و دیگری رزق زيارت است درك کنیم. بعضي‌ها در این ایام، رزق بكائشان را مي‌گيرند و اهل حزن می‌شوند و حزن عاشورايي در وجودشان مي‌آيد.»
💥 چهار شرطِ همراهی با کاروان امام حسین(ع)
«سیدالشهدا(ع) وقتی می‌خواستند در روز هشتم ذی‌الحجه ( روز ترویه) از مکه بیرون بیایند، یک خطبه‌ای دارند که ظاهرِ آن، خطاب به کسانی است که در سال ۶۰ هجری در مکه هستند و حضرت دارند آنها را دعوت می‌کنند، ولی خطابِ ایشان عام است و همۀ ما هم گویا مخاطبِ این خطابِ حضرت هستیم. اگر اجابت کنیم حضرت از ما هم دستگیری می‌کنند و ما را هم به کاروان خودشان ملحق می‌کنند؛ حضرت می‌فرمایند:
«مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا».
در همین فراز کوتاه، چهار شرطِ همراهی با کاروان عاشورا ذکر شده است:
🔹 شرط اول: از جان گذشتن
«بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَه». این مسیر، مسیری است که انسان باید از جان خودش عبور کرده باشد. اگر کسی می‌خواهد با امام حسین حرکت کند، باید جانش را در کفِ دست بگیرد و همه سرمایه‌اش را بیاورد. کسی که به تعلقات خودش چسبیده، و به مالش، به زندگی‌اش، به جانش علاقمند هست و می‌خواهد این‌ها را حفظ کند، نمی‌تواند به این کاروان راه پیدا کند.
امام حسین(ع) با همه سرمایۀ ما کار دارند. با خودِ ما کار دارند؛ می‌خواهند این جان را از ما بگیرند و به خدا برسانند؛ کسانی پا به این میدان می‌گذارند که می‌دانند جان دادن در رکاب سیدالشهداء «غرامت» نیست، بلکه «غنیمت» است.
🔹 شرط دوم: آمادگی لقاء
اگر کسی خودش را آمادۀ لقاء‌الله کرده و مشغول به دنیا نیست، بلکه از دنیا بزرگ‌تر شده و دلش از دنیا بیرون رفته است، می‌تواند با سیدالشهدا(ع) حرکت کند.
کسانی که هنوز از دنیا بزرگ‌تر نشده‌اند و تمام هَمّشان این است که به چرب‌وشیرین دنیا برسند، با امام همراه نمی‌شوند.
🔹 شرط سوم: کوچ از دنیا
طالبان همراهی با امام حسین(ع) باید از دنیا کوچ کنند. «فَلْيَرْحَل». کوچ به‌معنی مسافرت نیست. «مسافر» غیر از «راحل» است. وطنِ مسافر در پشت‌سرش قرار دارد؛ می‌رود و برمی‌گردد! اما راحلْ آن کسی است که دل از وطن شسته، چشم از وطن برداشته و وطنش پیشِ روی اوست؛ لذا به فکر برگشتن نیست. اگر کسی مشتاق لقاء خدا شده، همه سرمایه‌اش را در دست گرفته که این سرمایه را ببرد و به لقاء خدا برساند، او باید از دار دنیا کوچ کند و دیگرْ دنیا را وطنش قرار ندهد و به هیچ وجه قصد برگشت نداشته باشد.
🔹 شرط چهارم: معیت با امام
شرط چهارم که مهم‌ترین شرط است این است: فَلْيَرْحَلْ «مَعَنَا». باید خودش را به امام برساند. مهم‌ترین نکته در سفر الی الله همین است: راهی به سوی خدا نیست الا با امام. این راه با پای ما رفتنی نیست؛ نه با پای دل، نه با پای عقل.
آن‌هایی‌که با امام حرکت نمی‌کنند طعمۀ شیطان می‌شوند؛ گاهی اشتیاق و بی‌قراری هم دارد، شوری هم در دلش می‌افتد، دلش گرم می‌شود، می‌خواهد به سمت خدا حرکت کند، ولی اگر با امام حرکت نکند به مقصد نمی‌رسد.
الان هم مسئله همین است، الان هم اگر کسی می‌خواهد به خدا برسد، باید خود را بسازد و با کاروان امام حسین(ع) حرکت کند.»
👤 #استاد_میرباقری
💥 ما که از قافله عاشورا جا مانده‌ایم، از فردای عاشورا باید یک سلسله مراقبه‌ها و محاسبههای جدیدی را آغاز کنیم تا بتوانیم خود را به آنها ملحق کنیم؛ یعنی رابطه ما با عاشورا تمام‌شدنی نیست.
💠 #استاد_میرباقری:
"گرچه قرن‌ها از عاشورا گذشته است اما هر سال که عاشورا آغاز می‌شود باید همرا با یک سلسله محاسبههای خاص خود باشد. هر سال به یک مراقبه و محاسبه جدیدی نیاز هست.
شیعیان در ماه محرم و رجب و شعبان و ماه رمضان و ... و به طور کلی در ایام و مناسبت‌ها، اعمال خاصی را دارند و علما و بزرگان شیعه حتی کتب خاصی با عنوان «مراقبات» برای تبیین برنامه‌هایی که انسان در این مراحل باید انجام دهد، نوشته‌اند. انسان هر سال این اعمال را تکرار می‌کند و به خاطر اینکه یکبار آن را انجام داده است، سال آینده از انجام دوباره آن سر باز نمی‌زند.
هر سال با آغاز ماه محرم هم باید یک سلسله مراقبه و مشارطه و محاسبههای خاص داشت و آنها را تا عاشورا ادامه داد. اما ما که از قافله جا ماندیم و به قافله عاشورا نرسیدیم، از فردای عاشورا نیز باید یک سلسله مراقبه‌ها و محاسبههای جدیدی را آغاز کنیم تا بتوانیم خود را به آنها ملحق کنیم؛ یعنی رابطه ما با عاشورا تمام‌شدنی نیست."