پدرم همیشه میگه اگر قرار بود بین درس خوندن و انجام کاری که برات تجربه و خاطره ی خوب میذاره انتخاب کنی، دومی انتخاب بهتریه. میگه افراط به هیچ جا نمیرسه، میگه شاد بودن و سلامتیت اولین اولویتته و بعدس درس و کار و آدم ها و ... امروز فهمیدم پدرم درست میگه، خاطره های خوب بسازید، شخصیت قوی بسازید، آدم ها حرف زیاد میزنن، آدم ها فقط حرف میزنن و اگر توجه کنید نابود میشید. من درس امروز را نخوندم، چون خسته ی سفر بودم و از اون سفر لذت برده بودم، پس فدای سرم. حرفم اینه که زیاد حساسِ اعداد نباشید، چیز های بی اهمیت رو مهم جلوه ندید و خودآزاری نکنید، نه دیدگاه اون دبیر و نه دیدگاه هیچ ادم دیگه ای شخصیت من و تو رو تحت تاثیر قرار نمیده، بذار آدم ها اشتباه فکر کنن، زندگی کن.

اگر یه روز نبودم من را با بوی گل های محبوبم به یاد بیار.

اگر یه روز نبودم من را با شال گردن بنفش به یاد بیار.

آن شب که تو در کنار مایی روزست و آن روز که با تو می‌رود نوروزست دی رفت و به انتظار فردا منشین دریاب که حاصل حیات امروزست

ممکن است من منکر چیزی باشم ولی لزومی نمیبینم آن را به لجن بکشم. یا حق اعتقاد به آن را از دیگران سلب کنم.

اگر یه روز نبودم من را با بیداری سحرگاهم به یاد بیار.

نمیدانی شیرجه های نرفته چه کوفتگی هایی به جا میگذارند.. سقوط

برخلاف نظر عام که معتقد هستند چیز های خوب نباید در دسترس همه قرار بگیره و اگر محتوای ارزشمندی به اصطلاح ترند بشه کسر شأن داره برای مخاطبین قدیمیش. من میخوام بگم به جای این حواشی به محتوای اون مطلب توجه کنید، اشکالی داره افراد زیادی یک کتاب مفید را بخونند؟ حتی اگر فرد به کتاب علاقه ای نداشته باشه فکر میکنم این استفاده ی مفید و سودمندی هست. شما چه بخواهی و چه نخواهی رسانه تاثیر میگذاره و هر بار چیزی مطرح هست، چه بهتر که اون محتوا ارزش داشته باشه. لطفا بی جهت نسبت به چیز هایی که متعلق به شما نیست احساس مالکیت و تعصب به خرج ندهید.

از موثر ترین دلایل که باعث میشه بیدار بمونم این هست که پتو را مرتب کردم و نمیخوام دوباره این کار را کنم. بله، تا حدودی تنبل هستم.

هر روز تحت تاثیر تلقین‌های درونی و بیرونی قرار داریم. بحث‌های درونی که همه ما با آن به سر می‌بریم زندگی درونی‌مان را شکل می‌دهد. خیلی از ما دائماً به خودمان می‌گوییم که هیچ وقت موفق نخواهیم شد چون مثلاً از خانواده‌ای شکست خورده هستیم یا در گذشته شکست خورده‌ایم یا شاید به خاطر این است که فکر می‌کنیم تحصیلات، پول، مهارت، هوش، توانایی مدیریت، بخت و اقبال خوب و یا هزاران چیز دیگر را نداریم، به خاطر همین دائماً شکست می‌خوریم؛ نه به این علت که توانایی کافی برای به دست آوردن موفقیت را نداریم، بلکه به این خاطر که ناهشیارانه، خودمان را اینگونه تصویر کرده‌ایم.