#پارت202 #سلام_بر_ابراهیم_یک پاییز ۱۳۶۱ بود. با موتور به سمت میدان #آزادی می رفتیم. می خواستم ابراهیم را برای عزیمت به #جبهه به ترمینال #غرب برسانم. یک ماشین #مدل بالا از کنار ما رد شد. خانمی کنار راننده نشسته بود که حجاب درستی نداشت. نگاهی به #ابراهیم انداخت و حرف زشتی زد ابراهیم گفت: سریع برو دنبالش! من هم با سرعت به سمت #ماشین رفتم. بعد اشاره کردیم بیا بغل، با خودم گفتم: این دفعه حتما #دعوا می کنه. اتومبیل کنار #خیابان ایستاد. ما هم کنار آن توقف کردیم. منتظر برخورد #ابراهیم بودم. ابراهیم کمی مکث کرد و بعد همینطور که روی موتور نشسته بود با راننده #سلام و احوالپرسی گرمی کرد؟ راننده که تیپ ظاهری ما و برخورد #خانمش را دیده بود، توقع چنین سلام و علیکی را نداشت. بعد از جواب سلام، ابراهیم گفت: من خیلی #معذرت میخوام، خانم شما فحش بدی به من و همه ریش دارها داد. می خواهم بدونم که راننده حرف ابراهیم را قطع کرد و گفت: خانم بنده غلط کرد، بیجا کرد؟ ابراهیم گفت: نه آقا اینطوری #صحبت نکن. من فقط می خواهم بدانم آیا حقی از ایشان گردن بنده است؟ یا من کار نادرستی کردم که با من اینطور برخورد کردند؟! ____ #راننده اصلا فکر نمی کرد ما اینگونه برخورد کنیم. از ماشین پیاده شد. صورت #ابراهیم را بوسید و گفت: نه دوست عزیز، شما هیچ #خطائی نکردی. ما اشتباه کردیم. خیلی هم شرمنده ایم. بعد از کلی #معذرت خواهی از ما جدا شد. این رفتارها و برخوردهای #ابراهیم، آن هم در آن مقطع زمانی برای ما خیلی عجیب بود. اما با این کارها راه درست برخورد کردن با مردم را به ما نشان میداد. همیشه می گفت: در زندگی، آدمی موفق تر است که در برابر عصبانیت دیگران #صبور باشد. کار بی منطق انجام ندهد و این رمز موفقیت او در برخوردهایش بود. نحوه برخورد او مرا به یاد این آیه می انداخت: « بندگان خاص خداوند) رحمان کسانی هستند که با آرامش و #بیتکبر بر زمین راه می روند و هنگامی که جاهلان آنان را مخاطب سازند (و سخنان ناشایست بگویند) به آنها سلام می گویند»