#در_محضر_معصوم #امام_حسن_عسکری_ع روزي شخصي امام حسن عسکري عليه‏ السلام را در آن هنگام که کودک بود مشاهده کرد که در کنار عده اي از کودکان که بازي مي‏ کردند ايستاده است و گريه مي‏ کند. او پنداشت که علت گريه‏ ي امام، نداشتن اسباب بازي است، از اين رو نزد حضرت رفت و گفت: «ناراحت نباش، اي پسر رسول خدا! من برايت اسباب بازي مي ‏خرم!» امام با ناراحتي فرمود: «يا قليل العقل! ما للّعب خلقنا.» «اي کم عقل ما براي بازي آفريده نشده ‏ايم؟» او با تعجب گفت: «پس براي چه خلق شده ‏ايد؟» فرمود: «للعلم و العبادة.» «براي دانش و پرستش» او گفت: «از کجا اين را مي‏گويي؟» فرمود: «زيرا خداوند فرموده: «افحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الينا لا ترجعون» [سوره مومنون،آیه115] . «آيا گمان مي‏کنيد که شما را بيهوده (و براي بازي) آفريده ايم و شما به ما بازگشت نمي کنيد؟» او گفت: «با آنکه کودک هستي و گناهي بر تو نيست چرا اينگونه منقلب هستي و از خدا مي‏ترسي؟» حضرت فرمود: «مادرم را ديدم که با هيزم‏هاي بزرگ، آتش روشن مي‏کرد و آتش را از هيزم‏هاي کوچک شروع نمود. من ترس آن دارم که از هيزم‏هاي کوچک دوزخ باشم؟» او گفت: «مرا موعظه و نصيحتي نما». امام عليه ‏السلام اشعاري در بي وفايي دنيا خواند: أري الدنيا تجهّز بانطلاق مشمّرة علي قدم و ساق فلا الدنيا بباقية لحي و لا حي علي الدنيا بباق ‏کان الموت و الحدثان فيها الي نفس الفتي فرسا سباق فيا مغرور بالدنيا رويدا و منها خذ لنفسک بالوثاق «دنيا را مي‏بينم که گويا پاچه ‏هايش را بالا زده و با سرعت در حال دويدن است. دنيا براي هيچ جانداري باقي نخواهد ماند و به کسي وفا نخواهد نمود. گويا مرگ و حوادث ناگوار سوار بر اسبي تيزرو براي گرفتن جان آدمي مي‏دود. پس اي دلباخته‏ي به دنيا لحظه اي درنگ کن و براي سفر بي بازگشت آخرت توشه اي برگير.» احقاق الحق،ج12،ص473. 📚منبع: کرامات و مقامات عرفاتی امام حسن عسگری، سید علی حسینی قمی، انتشارات تنوع،1381، ص22-