نیمه‌شب شد ، وقت دیدارت رسید این بدهکارت به بازارت رسید باز کن در را ، گنهکارت رسید عبد خاطیِ گرفتارت رسید سر به راهش کن اگر سرگشته است بند‌ه‌ی بی چشم و رو برگشته است حاصل عُمری تباه آورده ام کوله باری از گناه آورده ام نَفس سرکش را به راه آورده ام من به مادرجان پناه آورده ام! فاطمه امشب برایم جا گرفت دست من را باز هم زهرا گرفت اشک من شمع جهان افروز نیست بنده‌ات شاگرد عشق آموز نیست هیچکس جز مرتضی ، دلسوز نیست بی علی نوروز من نوروز نیست یا الهی گفتن ما یا علیست بانی تحویل سال ما علی‌ست عاشق شاه بنی هاشم شدم پشت این در نوکری دائم شدم بین رویا دیده ام عازم شدم این شبِ قدری نجف‌لازم شدم سجده کردم رو به ایوان علی من مسلمانم ، مسلمان علی ساغر تقدیر را سر می کشم خویش را تا کوی دلبر می کشم جبرئیلم تا نجف پر می کشم سر به روی خاک حیدر می کشم روح ، شوق پر زدن از تن گرفت کفن و دفنم را علی گردن گرفت نوبت مَولی الموالی می شود بین کوفه خشکسالی می شود گریه های ما سوالی می شود طفل ، بی بابا چه حالی می شود؟! دین ترک برداشت ، ایمانش شکست کاسه‌ی شیر یتیمانش شکست رحل قرآنش کنار بستر است تازه آغاز عزای دختر است این گریز از روضه های حیدر است تیغ کوفه بهتر از میخ در است جان دلبر در غم دلدار سوخت فاطمه بین در و دیوار سوخت شعله ها بر پَهنه ی گلزار خورد یاس ، محکم بر در و دیوار خورد بی هوا ، یک سیلی از اغیار خورد مادر ما زخم از مسمار خورد سنگ با آئینه ای برخورد کرد بازوی او را قلافی خُرد کرد بعدها این غم تجسم می شود پیکری تشییع با سُم می شود معجری پاسوز هیزم می شود دختری شیرین زبان گُم می شود! سیلی از زجر حرامی خورده است ارث از مادربزرگش بُرده است دور او را لشکر ظلمت گرفت شمر مویش را چه بی حُرمت ، گرفت من بمیرم! طفل را وحشت گرفت آنقَدَر ترسید تا لکنت گرفت دست و پای ناتوانش کُند شد بِ بِ بِ بـابـا!..، زبانش کُند شد

از بس که دلتنگ است بهر توبه های ما امشب دوباره سفره وا کرده برای ما آمین خودش گفته اجابت هم خودش کرده قبل از قنوت ما و پیش از ربنای ما بر بنده عاصی خود آغوش وا کرده سر به هوا بودیم و او کرده هوای ما از بس که غفار است او از بس که بخشنده است گاهی خودش العفو هم گفته به جای ما از مادر مان نیز بر ما مهربان تر اوست وللهِ مانندی ندارد این خدای ما ممنون او هستیم که بر ما نجف داده انداخته بال ملک را زیر پای ما حاجی بدون یا علی حاجی نباشد چون کعبه نماید سجده بر ایوان طلای ما پیراهن ما عطر انگور نجف دارد انگار با خاک نجف کرده بنای ما مانند طفلی گمشده یک ریز می نالم افتاده به تاخیر از بس کربلای ما این اربعین ما را بخر دوریت ما را کشت لک زده برای راه تاول های پای ما پای برات کربلای عاشقانت را امضا بزن جان علی موسی الرضای ما جان جوادش جان آن که تشنه لب جان داد امشب بیا و استجابت کن دعای ما از ظلم ام الفضل فریاد از جگر میزد از ناله های او درآمد گریه های ما ملعونه خندید و کنیزان هلهله کردن از آه جان سوزش فتاد آتش بنای ما با قهقهه آیینه اش را سنگ میزد او دید از شکاف در زمین را چنگ میزد او گریز امام جواد علیه السلام

خسته و سرگشته ای غفّار من برگشته ام سر به زیر و بی‌کس و بی‌یار من برگشته‌ام دل به هر کس غیرِ تو دادم غرورم را شکست زخمی از بی مهریِ اغیار من برگشته ام ای رفیقِ روزهایِ سخت ، دستم را بگیر کن نظر خورده گره در کارِ من برگشته ام پیشِ این و آن بیا و دستِ من را رو مکن آبروداری کن ای ستار من برگشته ام یا درستم کن همین امشب یا مرگم رسان خسته ام از این همه تکرار من برگشته ام بارها و بارها شرمندۀ آقا شدم باز هم با لطفِ او این بار من برگشته م تا زمین خوردم بلندم کرد آقایِ نجف در پناهِ حیدرِ کرار من برگشته ام مادرِ آیینه ها قلبِ مرا تطهیر کرد با دعایِ مادری غم خوار من برگشته ام با لبانِ تشنه هر لحظه برم کرببلا با سلامی لحظۀ افطار من برگشته ام بارها زینب صدا زد کو علمدارِ حرم از میانِ کوچه و بازار من برگشته ام

آمد ندا که وقت اقامت تمام شد چشمی بهم زدیم و ضیافت تمام شد یار دلم، دعای ابوحمزه، الوداع صد حیف، انس ما به چه سرعت تمام شد کم می کنیم زحمتِ خود را و می رویم ای میزبان ببخش، اذیت تمام شد مانند ابرهای بهاری دلم پر است ماه نجات و بخشش و رحمت تمام شد ای وای اگر دوباره شوم تحبس الدعا باید چه کرد، ماه اجابت تمام شد هر شب به یاد صحن نجف مست می شدیم شب های دلنشین زیارت تمام شد گفتم: نماز و روزه و حجّم فقط علی است گفتند: با علی است که دینت تمام شد او یکه جانشین بلافصل مصطفاست روز غدیر، بر همه حجت تمام شد هنگام مرگ کاش بگویند در برم دلتنگی اش به وصل شهادت تمام شد وقت وداع آمد و زینب به یار گفت: ایام، زود طی شد و فرصت تمام شد بوسه به حنجرت زدم و گریه ام گرفت پنجاه و شش بهار، چه راحت تمام شد رفتی و پیر کرد مرا داغ غربتت ذبحت حسین، بعدِ سه ساعت تمام شد رفتی حسین، داغ اسارت شروع شد رفتی و حفظ عزت و حرمت تمام شد وداع

رمضان رفت ولی غرق گناهیم هنوز همدم سوز و غم و ناله و آهیم هنوز به دعایی به دم یاربْ الهی العفو نشد از جرم و گنه هیچ بکاهیم هنوز این همه فیض ولی بهره نبردیم دمی فیض بگذشته و ما نامه سیاهیم هنوز سفره را جمع مکن ، خیل گدا را بنگر ای خدا لطف تو را دیده به راهیم هنوز یوسف فاطمه با ماست غریب است غریب که به دنبال رُخش در ته چاهیم هنوز «هر دری بسته شود جز در پر فیض حسین» ما همه ریزه خور سفره ی شاهیم هنوز

با دلی محزون رسیدم دست من را هم بگیر ای همه عشق و امیدم دست من را هم بگیر هر زمان رفتم به دنبال کسی غیر از شما جز ضرر چیزی ندیدم دست من را هم بگیر خسته‌ام دیگر از این حال و هوای بی‌کسی از همه دنیا بریدم دست من را هم بگیر سرپناهی که ندارم غیر کنج خانه‌ات سوی تو آقا دویدم دست من را هم بگیر گفته‌ام هرجا که رفتم تو کس و کار منی طعنه‌ها خیلی شنیدم دست من را هم بگیر خاک پای حیدرم با اذن زهرا آمدم بین روضه قد کشیدم دست من را هم بگیر آرزو دارم ببینم یک شبی با مادرم صحن ارباب شهیدم دست من راهم بگیر دختری زد ناله عمه نیمه شب زجر آمد و بد زد و از جا پریدم دست من را هم بگیر