فصل اول، مفهوم غنا و موسيقي
اشاره
قبل از آنكه به موضوع بحث بپردازيم لازم است با مفهوم لغوي و فقهي غنا و موسيقي و آنچه مربوط به اين دوست آشنا شويم، زيرا چنان چه ماهيت غنا و موسيقي براي ما روشن نشود موضوع بحث مجهول
خواهد ماند و اين موجب ابهام در حكم نيز مي‌گردد.
۱ - معناي لغوي موسيقي
اصل واژه ي موسيقي يوناني است كه در زبان عربي و فارسي نيز استعمال مي‌شود.
اهل لغت مفهوم آن را با عبارتهاي گوناگون بيان كرده اند كه به برخي از آنها اشاره مي‌كنيم.
الف: در اقرب الموارد آمده است:
«الموسيقي فنُّ الغناء و التطريب، يونانيتها موسيكي و صاحب الفن موسيقي».
موسيقيا به معناي فن آوازه خواني، سرود خواني و شادي كردن است؛ لفظ يوناني آن موسيكا مي‌باشد و صاحب اين فن [در زبان عربي] موسيقي مي‌گويند. (۱)
ب: در المعجم الوجيز مي‌خوانيم:
«الموسيقي يطلق علي فنون العزف علي آلات الطرب – الموسيقي المنسوب الي الموسيقي، الموسيقار: مَنْ حِرْفَتَهُ الموسيقي».
موسيقا لفظيست كه بر فنون و نواختن آلان طرب اطلاق مي‌شود.
موسيقي به كسي گفته مي‌شود كه با موسيقي ارتباط داشته باشد و به آن منسوب گردد.
موسيقار كسيست كه حرفه و شغلش موسيقي باشد (۲)
عبارت فوق در المعجم الوسيط نيز آمده است (۳)
شكي نيست كه موسيقي مطرب را همه ي علما حرام مي‌دانند. بسياري از مردم فكر مي‌كنند كه موسيقي بايد به نظر هر شخص و طبع هر فردي طرب آور باشد، در حالي كه مطرب بودن عرفي و نوعيست و بسياري از مردم موسيقي اصيل و سنتي را حلال و موسيقي مبتذل را حرام مي‌دانند؛ در حالي كه اگر مطرب باشد، فرقي بين اصيل و غير آن نمي كند.
📚
#جوان_و_موسیقی
✍
#میرزا_مهدی_آقا_بابایی
@zandahlm1357
