شبی انس با قران ..... @zandahlm1357

#لالایی_خدا ۲۳۸ #سوره_آل_عمران آیه ۱۹۸ #محسن_عباسی_ولدی

داستان شب @zandahlm1357

📖 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت سیصد و هجدهم از یادآوری خاطرات تلخ گذشته، قفسه سینه‌ام از حجم غم سنگین شده و باز نمی‌توانستم گریه کنم که بعد از شنیدن اخبار هولناک سرنوشت پدر و برادرم، اشک چشمانم هم خشک شده و شاید اقامه نماز، فرصت خوبی برای آرامش قلب بی‌قرارم بود. در سایه خیمه موکبی نماز خوانده و هنوز تعقیبات نماز را تمام نکرده بودیم که برایمان نهار آوردند. خادمان موکب در یک سینی بزرگ، ظروف یکبار مصرفی از دلمه برگ مو چیده و به همراه آب معدنی بین زائران پخش می‌کردند. غذایی که هرگز گمان نمی‌کردم در عراق طبخ شود و چه طعم لذیذی داشت که از خوردنش حسابی سرِ کیف آمده و بدنم جان گرفت. حالا پس از گذشت دو سه روز از شروع این سفر روحانی، به این طعم گوارا عادت کرده و مطمئن بودم که نه از مواد اولیه خوشمزه و نه از مهارت آشپز که همه دلچسبی این لقمه‌ها از سرانگشتان بی‌ریایی آب می‌خورَد که به عشق امام حسین (علیه‌السلام) از جان و مال خود هزینه می کنند تا سهمی در خدمت گذاری به میهمانان حضرتش داشته باشند و همین بود که پس از صرف نهار، در لحظاتی که روی تکه موکتی کنار موکب و کمی دور از جاده نشسته بودیم و آسید احمد و خانواده‌اش در گوشه‌ای دیگر استراحت می‌کردند، زیر گوش مجید زمزمه کردم: «مجید! این غذاهایی که اینجا می‌خوریم، مزه همون شله زردی رو میده که تو به نیت من گرفته بودی و اُوردی درِ خونه‌مون!» از جان گرفتن خاطره آن روز دل انگیز در این مسیر رؤیایی، صورتش به خنده‌ای شیرین گشوده شد و مثل اینکه نکته‌ای لطیف به خاطرش رسیده باشد، چشمانش به وجد آمد و گفت: «الهه! اون روز هم اربعین بود!» و نمی‌دانم دریای دلش به چه هوایی طوفانی شد که نگاهش در فضای اربعین گم شد و با صدایی سراپا احساس، سر به زیر انداخت: «اون روز با اینکه دلم برات می‌لرزید و آرزوم بود که باهات ازدواج کنم، ولی باورم نمی‌شد دو سال دیگه تو ایام اربعین، با هم تو جاده کربلا باشیم!» سپس سرش را بالا آورد، نگاهم کرد و چه نگاهی که از شورش احساسش، چشمانم به تپش افتاد و با من که نه، با معشوقش حسین (علیه‌السلام) نجوا کرد: «من تو رو هم از امام حسین (علیه‌السلام) دارم! اون روز تا شب پای تلویزیون نشسته بودم و فقط با امام حسین (علیه‌السلام) دردِ دل می‌کردم! همش ده روز تا آخر ماه صفر مونده بود، ولی منم حسابی بیتاب شده بودم! بهش می‌گفتم به عشقت این ده روز هم تحمل می‌کنم، تو هم الهه رو برام نگه دار!» و دیگر نتوانست چیزی بگوید که هر دو دستش را از پشت روی زمین عصا کرد، کمرش را کشید تا خستگی سنگینی کوله را در کند و چشم به سیل جمعیتی که در جاده سرازیر بودند، در سکوتی عمیق فرو رفت. نیم‌رخ صورتش زیر آفتاب ملایم بعد از ظهر و حالا بیشتر از تبلور عشقش به درخشش افتاده بود که از همین برق چشمانش، نکته‌ای دیگر به یادم آمد و با لبخندی ملایم یادآوری کردم: «پارسال شب یلدا که همه اومده بودن خونه ما، تلویزیون داشت مراسم پیاده روی اربعین رو نشون می‌داد. من همونجا فهمیدم که تو حسابی هوایی شدی!» از هوشمندی‌ام لبخندی زد و با نگاه مشتاقش منتظر شد تا ادامه دهم، ولی من هم باورم نمی‌شد که یک سال دیگر نه تنها شوهر شیعه‌ام که حتی خودم هم در همین مسیر باشم که از روی تحیر سری تکان دادم و در برابر نگاه زیبایش زمزمه کردم: «مجید! باورت میشه؟!!!» و دل مجید در میان گرد و غبار این جاده، مثل شیشه نازک شده بود که به همین یک جمله شکست و با صدایی شکسته‌تر شهادت داد: «به خدا باورم نمیشه الهه! پارسال وقتی تو تلویزیون می‌دیدم همه دارن میرن، با خودم می‌گفتم یعنی میشه منِ بی سر و پا هم یه روز برم؟!!!» و حالا شده بود و به لطف پروردگار حدود پانزده کیلومتر از مسیر هشتاد کیلومتری نجف تا کربلا را پیموده و هنوز سه روز دیگر راه در پیش داشتیم. گاهی می‌ترسیدم که خسته شوم و نتوانم باقی مسیر را با پای خودم بروم، ولی وقتی می‌دیدم چه بیماران بدحال و چه سالخوردگان ناتوانی به هر زحمتی خودشان را می‌کشند و به عشق امام حسین (علیه‌السلام) پیش می‌روند، دلم گرم می‌شد و تازه اینهمه غیر از خیل کثیری از زن و کودک و پیر و جوان‌هایی بودند که از مناطق دورتری مثل بصره آمده و به گفته مامان خدیجه حدود پانزده روز پیاده می‌آمدند تا به کربلا برسند و چه عشقی بود این عشق کربلا! با ما همراه باشید🌹

#انسان_شناسی ۱ #استاد_شجاعی #استاد_دینانی هیچ کدام از پوچی‌ها ، بی‌هدفی‌ها ، سردرگمی‌ها ، آشفتگی‌ها ، درگیری‌ها ، غصه‌ها ، اضطراب‌ها ، حسادت‌ها و... در یک کلام : تمام آنچه برایمان ناخوشایند است و آزارمان می‌دهد ؛ تقصیــــرِ ما نیست ❗️ بخاطرِ حقیقتی‌ هست که ؛ ۱ ـ یا یادمان ندادند! ۲ـ یا آنقدر کمرنگ به آن پرداختند که کسی ندید و یادش نماند! ← کدام حقیقت ؟

✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🍂🌺🍂 🌺 گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی گفتم منم غریبی از شهر آشنائی گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری گفتم بر آستانت دارم سر گدائی گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی گفتم که خوش نوائی از باغ بینوائی گفتا بدلربائی ما را چگونه دیدی گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربائی گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم گفتم به از ترنجی لیکن بدست نائی گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند گفتم حدیث مستان سری بود خدائی #خواجوی_کرمانی 🌺 🍂🌺🍂 🍃🍂🌺🍃🍂🌺 ✨🍃🍂🌺🍃🍂🌺🍃🍂🌺 🆔 https://eitaa.com/zandahlm1357

۲۰. مهدی (عجّل اللَّه فرجه الشریف) از اهل بیت علیهم السلام است، خداوند کار او را در یک شب درست می‌کند. کمال الدین ۲۱. خوشا به حال کسی که حضرت مهدی (عجّل اللَّه فرجه الشریف) را ملاقات کند؛ خوشا به حال کسی که او را دوست داشته باشد؛ و خوشا به حال کسی که به او معتقد باشد. کمال الدین https://eitaa.com/zandahlm1357

#اندڪی_تأمل🇮🇷👇 eitaa.com/joinchat/3717922818Ca7721d8525

پيام به گردهمايي سراسري فرماندهان بسيج، به مناسبت سالروز انتشار پيام رهبر فقيد انقلاب براي تشكيل بسيج مستضعفان و گراميداشت هفته ي بسيج بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم سالگرد تشكيل بسيج مستضعفان، يادآور خاطره ي پُرشكوه مجاهداتي است كه در دوران هشت ساله ي جنگ تحميلي، زيباترين تابلوهاي ايثار و فداكاري همراه با نجابت و فروتني و توأم با شجاعت و رشادت را ترسيم كرده است؛ خاطره ي جوانمردان پاكدامن و غيوري كه شيران روز و زاهدان شب بودند و صحنه ي نبرد با شيطان زر و زور را با عرصه ي جهاد با نفس اماره به هم آميختند و جبهه ي جنگ را محراب عبادت ساختند؛ جواناني كه از لذات و هوسهاي جواني براي خدا گذشتند، و پيراني كه محنت ميدان جنگ را بر راحت پيرانه سر ترجيح دادند، و مرداني كه محبت زن و فرزند و يار و ديار را در قربانگاه عشق الهي فدا كردند؛ خاطره ي انسانهاي بزرگ و كم ادعايي كه كمر به دفاع از ارزشهاي الهي بستند و از هيبت دروغين قدرتهايي كه براي حفظ فرهنگ و ارزشهاي جاهلي غرب به مصاف ارزشهاي الهي آمده بودند، نهراسيدند؛ خاطره ي صدها هزار جوانمرد روستايي و شهري، كاسب و كارگر، دانشجو و طلبه، پزشك و پرستار، مهندس و هنرمند، اداري و بازاري، پير و جوان كه عاشقانه به نداهاي مكرر امامشان و محبوبشان و سلسله جنبان عشق مقدسشان - حضرت امام خميني (اعلي اللَّه كلمته) - پاسخ گفتند و رو به خدا و پشت به دنيا كردند؛ برخي فوز شهادت يافتند و بعضي با اسارت و جراحت و نقص عضو آزمايش شدند و برخي جسم و جان مبارك خود را كه سرشار از فيض و نور شده بود، سالم و كامل به خانه برگرداندند، تا همچون ذخيره يي براي دفاع در روز احتياج، و در خدمت اسلام و انقلاب و ميهن و ملت، از آن نگهداري كنند؛ «فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظرو ما بدّلوا تبديلا» (۱). هفته ي بسيج، همچنين سرشار از ياد و نام آن بزرگمرد جهانداري است كه نداي دعوتش همچون صلاي ربوبي در روز الست، فطرتها را مخاطب مي‌ساخت و از اعماق جان بلي گويان جواب مي‌گرفت؛ خود عاشق بود و عاشقانه سخن مي‌گفت؛ بنده ي سلم خدا بود و دلها را سلم خود مي‌ساخت؛ دردمندانه مي‌خروشيد و دردهاي مهلكي را كه افيون مخدر شيطانها از ياد آدميان برده و از درمان محروم ساخته بود، علاج جويانه به احساس آنان برمي گردانيد و به درمان نزديك مي‌ساخت... ؛ ياد و نام امام خميني بزرگ كه خداوند فتح الفتوح تصرف دل هشياران اين ملت و خيل عظيمي از مسلمانان و مستضعفان جهان را نصيب او ساخته بود و او با اين سلاح الهي، قلعه‌هاي تصرف ناپذير استكبار را يكي پس از ديگري گشود و رأس استكبار - يعني امريكاي جهانخوار - را مرعوب ساخت و تخت امپراتوريهاي بي منازع را متزلزل ساخت؛ مسلمانان جهان را بيدار كرد و هسته‌هاي مقاومت اسلامي را با دم گرم و صداي اميدبخش خود متشكل ساخت؛ جمهوري اسلامي را پديد آورد و ......https://eitaa.com/zandahlm1357

فرياد كشيد «يا ابوالفضل» شما وقتي بعد از پيروزي روي تشك كشتي يا محل وزنه برداري يا در هر نقطه ديگري، دست تان را بلند مي‌كنيد، خدا را شكر مي‌كنيد، به سجده مي‌افتيد يا نام بزرگان دين را بر زبان مي‌آوريد، در واقع داريد همه سرمايه اي را كه آنها خرج كرده اند، با يك حركت ساده دور مي‌كنيد؛ خداي متعال به شماها كمك و الهام مي‌كند كه اين كار را انجام بدهيد. حتماً اين حسين آقاي رضازاده آن روز اوّلي كه فرياد كشيد «يا ابوالفضل»، نمي دانست كه اين چقدر اثر مي‌گذارد؛ او احساس ديني خودش را بروز داد؛ يا آن برادري كه سجده مي‌كند، يا آن كه دستش را بلند مي‌كند - كه من بارها در ورزشهاي قهرماني خودمان اين صحنه را از تلويزيون ديده‌ام - اين‌ها در حقيقت معنويت را القا مي‌كنند. (بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامي در ديدار با ورزشكاران شركت كننده در المپيك و پارالمپيك ۱۴/۷/۱۳۸۳) https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: قُلْ إِنْ كانَ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ وَ إِخْوانُكُمْ وَ أَزْواجُكُمْ وَ عَشِيرَتُكُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسادَها وَ مَساكِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفاسِقِينَ «24 توبه» بگو: اگر #پدران و #فرزندان و#برادران و#همسران و #خاندان شما و#ثروت‌هايى كه جمع كرده‌ايد و #تجارتى كه از كسادى آن بيم داريد و #خانه‌هايى كه به آنها دلخوش كرده‌ايد، نزد شما از خدا وپيامبرش و#جهاد در راه او محبوب‌تر باشد، پس منتظر باشيد تا خداوند، فرمان (قهر) خويش را به اجرا در آورد. و خداوند، گروه نافرمان را #هدايت نمى‌كند. #درسهای_قرآنی صفحه190 ➖➖➖

🎤تلاوت استاد محمود شحات انور🎤 🔵سوره های :حشر کوثر 💠قسمت اول

دعای عهد تصویری https://eitaa.com/zandahlm1357

هر روز با امام رضا @zandahlm1357 @HashtominEmam آرشیو مطالب صفحه هرروز با امام رضا (ع)

همه كتاب‌ها (ى آسمانى) از بين مى روند؟ همه مسلمانان بر اين نكته اتفاق نظر دارند كه جز خدا، همه چيز نابود مى شود و غير از خدا، همه چيز آفريده خداست. تورات، انجيل، زبور و فرقان اثر خداوندند. آيا نشنيده اى كه مردم مى گويند: « خداى قرآن! » و قرآن روز رستاخيز مى گويد: « خداوندگارا! اين فلانى است؛ روزها (با خواندن من) او را تشنه و شب‌ها (به خاطر من بيدار مانده) او را بيدار نگه داشته ام. پس ميانجى گرى او را درباره من بپذير! »؟ همچنين تورات، انجيل و زبور، همه (بعد از آفرينش) پديد آمدند. آفريننده اى دارند بى نظير كه مردم خردمند را هدايت مى كند. كسى كه گمان مى كند كتابهاى آسمانى از آغاز با خداوند بوده اند، فكر مى كند كه خدا، ازلى و يكتا نيست؛ چرا كه كلام با او بوده و ابتدا ندارد و از خدا بى نياز است. اگر خداوند فقط در آسمان ها نيست، چرا مردم در هنگام نيايش، دستان خود را به سوى آسمان مى گشايند؟ مردم پروردگار را به شيوه هاى گوناگون نيايش مى كنند. پروردگار پناهگاه هايى (براى مردم) دارد كه به آن پناه مى برند. از مردم خواسته است تا با گفتار، دانش، كردار، جهت گيرى و مانند آنها نيايش كنند. از آنان خواسته است تا با نماز گزاردن به سوى كعبه، انجام حج و عمره عبادت كنند. از آفريده هايش خواسته است كه در هنگام درخواست، دعا و خواهش، دستان خويش بگشايند و با حالت تهيدستى به سوى آسمان بالا برند تا نشانه بندگى و فروتنى باشد. چه كسانى به خدا نزديكند؟ فرشتگان يا مردم؟ اگر منظورت از نظر مسافت است، همه چيزها و اشياء نسبت به او مساوى به شمار مى آيند. اين، كار اوست و با انجام برخى از كارها، از كارهاى ديگر غافل نمى شود. كيهان را همان گونه مديريت مى كند كه فرودست آن را. براى آغاز آن چنان برنامه ريزى مى كند كه براى پايانش؛ البته بدون آن كه برايش رنج، دشوارى، هزينه، خستگى و يا نياز به مشورت داشته باشد. اگر قصدت ابزار است، آن كه بيشتر از همه از آفريدگار پيروى مى كند و به پروردگار از همه نزديك تر است. شما روايت كرده ايد كه نزديك ترين حالت بنده به خدا، سجده وى است. نقل كرده ايد كه چهار فرشته با هم رو به رو شدند؛ يكى از آنها از فراز آفرينش و ديگرى از فرودست آن؛ يكى از شرق آفرينش و ديگرى از غرب آن. آن‌ها از يكديگر پرسش هايى كردند. هر يك گفتند: « از نزد خدا آمده‌ام و مرا براى فلان كار فرستاد. » اين نشان مى دهد كه جايگاه پروردگار قابل تشبيه و همانندى نيست. آيا اين حديث دروغ است كه مى گويد: « هرگاه خداوند خشمگين مى شود، فرشتگانى كه عرش را حمل مى كنند، مى فهمند؛ زيرا سنگينى اش را حس مى كنند، پس به سجده در مى آيند و چون خشم برطرف مى شود، به جايگاه خويش بر مى گردند؟ » حضرت از رواياتى كه در بستر زمان ساخته شدند تا چهره دين را بيالايند، غمگين بود. پس با صدايى اندوهگين و خشمناك فرمود: « به من بگو، پروردگار والا از روزى كه ابليس را نفرين كرد تا امروز و تارستاخيز، از او و ياورانش خرسند است يا خشمگين؟ » از آن‌ها برآشفته است. https://eitaa.com/zandahlm1357