`💐 #بزرگ_مردان کوچک 💐 شهید سهپبد سلیمانی رحمه الله: فرزندانتان را با نام و #تصاویر_شهدا آشنا کنید . به فرزندان شهدا که #یتیمان همه شما هستند به چشم ادب و #احترام بنگرید . #حاج_قاسم #شهدا 🇮🇷 #گام_دوم_انقلاب اسلامی

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را

زیارت مشهد آنگاه که به مشهد مقدس رضوی مشرف شده بودم به عرض رسانیدم: این بارگاه آقای منست که مانند آتشی که موسی دید، از دور جلوه گری می‌کند اینک ای دل به وادی مقدس طور رسیده یی کفش از پای درآور. هذه قبة مولای بدت کالقبس فاخلع النعل فقد جزت بوادی القدس #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه همسران بهشتی @zandahlm1357

.......: مراسم خطبه عقد اين مراسم نيز غالباً با تشريفات زيادى همراه است، و گاه آميخته با انواع گناهان مى باشد، ولى در مقايسه با مراسم شب زفاف (جشن عروسى) ساده تر است. در اين مراسم قسمتهاى جالبى ديده مى شود كه يا پيروى از يك سنّت اسلامى است، مانند خواندن خطبه اى كه مشتمل بر آيات قرآن و روايات معصومين عليهم السلام درباره اهمّيّت ازدواج براى جوانان و ارزشهاى حاكم بر آن است و وظيفه بزرگسالان را در برابر اين امر حياتى روشن مى سازد؛ يا تبعيّت از يك سنّت حسنه است، مانند نشستن عروس بر سجّاده (جانماز) رو به قبله، در حضور قرآن كه نشانه ايمان و تقواى الهى است، و در برابر آئينه و شمعدان كه سمبل صفا و پاكى و روشنى است؛ و يك سلسله كارهاى ساده سمبليك ديگر كه شايد خوانندگان از نويسنده نسبت به آن آشناترند، اينها همه در جاى خود خوب است و جالب. ولى بدبختى و مصيبت آنجا شروع مى شود كه دعوت شوندگان چنان مسابقه اى با هم در لباسهاى تجمّلى و آرايشهاى جلف و زننده، و آويختن انواع زينت آلات به خود، مى دهند كه گاه عروس در ميان آنها گم مى شود! و طبيعى است كه در چنين جلسه شومى همه در انديشه خودآرائى و خودنمائى هستند. واى بر آن وقتى كه پاى مردان نيز به بهانه هاى مختلف به اين مجلس باز شود و اختلاط برقرار شود، و فيلمبرداران و عكّاسان از اين مراسم كه يكپارچه گناه و معصيت و نافرمانى خدا است عكس و فيلم بردارند، و به گناهان خود رنگ جاودانگى دهند! *** چه بهتر كه شرح اين فجايع را رها كنيم و به سراغ خانواده نمونه اى برويم كه راستى آنچه خوبان همه دارند آنها به تنهائى دارند. از خطبه هاى عقد بانوى اسلام فاطمه زهرا عليها السلام شروع مى كنيم: خطبه اى كه خدا خواند؛ خطبه اى كه رسول اللَّه صلى الله عليه و آله خواند؛ و خطبه اى كه على عليه السلام خواند كه همه معنى دار و آموزنده است: در خطبه الهى آمده است: الْحَمْدُ رِدائى وَ الْعَظَمَةُ كِبْرِيائِى وَ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ عَبِيدِى وَ امائِى، زَوَّجْتُ فاطِمَةَ امَتِى مِنْ عَلِىٍّ صَفْوَتِى، اشْهَدُوا مَلائِكَتِى حمد شايسته من است و عظمت به من مى برازد، و تمام خلق، بندگان و كنيزان من هستند، من كنيزم «فاطمه» را به همسرى «على» درآوردم، اى فرشتگان من، همه گواه باشيد! جمله هاى آغاز اين خطبه، بينى مستكبران و خود برتربينان را به خاك مى مالد، و عظمت و بزرگى را مخصوص خدا مى شمرد، و جمله هاى بعد، آخرين حدّ انسان را بندگى خدا مى شمرد. سپس افتخار بزرگ فاطمه عليها السلام را همين مقام بندگى حق، و افتخار على عليه السلام را برگزيده خدا از ميان بندگان بودن، معرفى مى كند. بعد خداوند با ولايت مطلقه اش عقد همسرى اين دو وجود پر جود عالم بشريّت را مى بندد، و تمامى فرشتگان مقرّب را گواه بر آن مى گيرد، تا سرمشقى براى همگان باشد. دومين خطبه از آنِ پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله است كه طبق روايات چهل روز بعد از آن اجرا شد (اين فاصله اربعين، خواه براى مراعات جانب ادب باشد يا رمز تكامل، در هر حال پر معنى است). خطبه به اين شرح بود: الْحَمْدُلِلَّهِ الْمَحْمُودِ بِنِعْمَتِهِ، الْمَعْبُودِ بِقُدْرَتِهِ، الْمُطاعِ فِى سُلْطانِهِ، الْمَرْهُوْبِ مِنْ عَذابِهِ، الْمَرْغُوبِ الَيْهِ فِيْما عِنْدَهُ، النّافِذِ امْرُهُ فِى ارْضِهِ وَ سَمائِهِ، الَّذِى خَلَقَ الْخَلْقَ بِقُدْرَتِهِ وَ مَيَّزَهُمْ بِاحْكامِهِ، وَ اعَزَّهُمْ بِدِينِهِ وَ اكْرَمَهُمْ بِنَبِيِّهِ مُحَمَّدٍ- ثُمَّ انَّ اللَّهَ جَعَلَ الْمُصاهَرَةَ نَسَباً لاحِقاً، وَ