.......: ✍#برپا_شدن_قیامت ... مرحوم آقای حاج سید احمد معلم رحمة الله علیه نقل می کردند: در زمان های گذشته یکی از علماء، ساکن شهر حِلّه بودند ایشان در یکی از روستاهای اطراف مقداری باغ و زمین زراعتی داشتند که از عوائد آن زندگیشان تامین می‌شد، لذا باغبانی گمارده بودند که کارهای زمین و باغ را انجام دهد... باغبان با خانواده اش در همان‌جا زندگی می کرد، بعضی وقت ها به شهر می آمد و خدمت آقا می‌رسید گاهی هم آن عالم به روستا می رفتند و به باغ سر می‌زدند و مدتی می ماندند... روزی این عالم مثل همیشه به باغ آمد زمانی که وارد شد دید پسرهای باغبان آمدند و پذیرایی کردند اما از خود باغبان خبری نیست !! سراغ او را گرفت و گفت: "کجاست؟ مگر اینجا نیست؟!!" گفتند: "چرا هست" گفت: "پس چطور شد نیامد؟" گفتند: "مریض است و حالش خوب نیست عالم گفت: "چرا زودتر نگفتید، حالا کجا هست؟" گفتند: "در اتاق خودش" همان وقت بلند می‌شود و به اتاق می رود، اتاق تاریک بود و آن عالم وقتی وارد میشود فقط صدای ناله‌ای ضعیف می‌شنود بعد هم در همان تاریکی متوجه بستر باغبان می‌شود...! او می بیند باغبان را در پنبه گذاشته‌اند و چیزی جز چشمانش مشاهده نمی گردد... احوالش را می پرسد و می‌گوید: "چه اتفاقی افتاده است؟" باغبان می‌گوید: چند وقت پیش جریانی برایم پیش آمد ماجرا از این قرار است که:👇 من آخرین مرتبه‌ای که به شهر آمدم و خدمت شما رسیدم، شما روی منبر موعظه می‌کردید، در آن وقت مشغول بیان اوصاف قیامت و پل صراط بودید و از جمله فرمودید: "پل صراط از مو باریکتر و از شمشیر تیز تر است" من با خودم گفتم: "پس بفرمایید هیچ نیست!!" مجلس تمام شد و من هم بعد از انجام کارها به روستا برگشتم، شب خوابیدم در عالم رویا دیدم قیامت برپا شده، و تمام خلائق در صحرای محشر حاضرند و مشغول حساب و کتاب هستند... هر کسی حسابش تمام می شُد پرونده اش را می گرفت و به طرف پل صراط میرفت، من هم حسابم تمام شد و به طرف پل صراط حرکت کردم... وقتی کنار پل رسیدم، دیدم بسیار عریض و پهن است به طوری که عرض آن را با چشم نمی شود دید...! با خودم گفتم: "پس کو...؟! می‌گفتند پل صراط از مو باریکتر است..." به هرحال پایم را روی پل گذاشتم و راه افتادم... مردم دیگری هم مثل من آنجا بودند که عبور می‌کردند... کم کم دیدم هر قدر جلو می‌روم عرض پل کم می‌شود و خلاصه آن قدر کم شد که به باریکی مو یا کمتر از آن گردید... در اینجا افرادی که عبور می کردند چند دسته شده بودند بعضی مثل برق ردّ می‌شدند و میگذشتند بعضی متوسّط بعضی آهسته بعضی هم نشسته بودند و به زور خودشان را به پل گرفته بودند و ذره ذره جلو می‌رفتند... بعضی هم پایشان می لغزید و آتش جهنم آنها را در امواج متلاطم خود می کشید و به قعر خود می‌برد و دیگر اثری از ایشان نبود... من به صورت عادی و معمولی در حال حرکت بودم، نه مثل برق می‌گذشتم و نه افتان و خیزان... کم‌کم آنطرف پل صراط دیده می‌شد متوجه شدم کنار پل و پهلوی بهشت، مردی ایستاده است فهمیدم این شخص 🌹آقا امیرالمومنین علیه السلام🌹 است، که هر کس می رسید حضرت تحویلش می گرفتند و وارد بهشت میشد. من دیگر فقط به صورت مولا نگاه میکردم و همینطور آرام آرام می رفتم... ولی ناگهان در یک چشم بر هم زدن، پایم لغزید و از روی پل پَرت شدم و آتش مرا با خود کشید، فقط کاری که توانستم بکنم این بود که فریاد زدم یا علی...! ناگاه دیدم 🌹آقا امیرالمومنین علیه السلام🌹 حرکتی کردند و بر روی جهنم خم شدند و دست مبارکشان را دراز کردند و ران پایم را گرفتند و بالا کشیدند و در همین لحظه از خواب بیدار شدم... ناگهان متوجه خودم شدم دیدم تمام بدنم سوخته است جز سه جای آن!! زبانم که گفت یاعلی... چشمانم که به جمال حضرتش نگاه می‌کردند... و همان قسمت از ران پایم که دست مولا به آن خورده بود... لذا خانواده ام مرا در میان پنبه گذاشتند.... 📙https://eitaa.com/zandahlm1357 •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈• •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•