👈 جای پایی در بهشت پهناور متهجدی را حکایت کنند که تمام شب تلاوت قرآن می کرد. چون به آیات عذاب می رسید سیلاب اشک از دیده اش جاری می شد و آن آیه را با خضوع مکرر می خواند تا شبی این آیه را همی خواند که: سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاء وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ بر يكديگر سبقت گيريد براى رسيدن به مغفرت پروردگارتان و بهشتى كه پهنه آن مانند پهنه آسمان و زمين است، و آماده شده براى كسانى كه به خدا و رسولانش ايمان آورده اند، اين فضل الهى است به هر كس بخواهد مى دهد، و خداوند صاحب فضل عظيم است.(حدید /21) و آواز به گریه و زاری بلند نمود و سرشک از دیدگان افشاند یکی از همسایگان که بر حال او واقف بود گفت: ای مرد! بر آیه عذاب می نالی؟ اینکه آیه رحمت است گریه و زاری چرا؟ گفت: ای مرد! از آن می گریم که در این بهشت با این پهنا و وسعت چندان که ملاحظه کردم و تأمل نمودم جای قدمی برای خود ندیدم. 📗 #بزم_ایران ✍ سید محمدرضا طباطبائی یزدی https://eitaa.com/zandahlm1357