ملائکه موکّل بر نزول بلاء و گشایش قوله علیه السلام: وَ رُسُلِکَ مِنَ الْمَلاَئِکَةِ إِلَی أَهْلِ الاْءَرْضِ بِمَکْرُوهِ مَا یَنْزِلُ مِنَ الْبَلاَءِ وَ مَحْبُوبِ الرَّخَاءِ. یعنی و سلام بر ملائکه که رسولهای تو اند به سوی اهالی ارض، هر چند عامّ است و تمام ما فی الارض را شامل است. الاّ آن که خطاب به ذوی العقول است که قابل تکلیف باشند، رسول به انزال و ایصال مکروهات بِلا اختبار آنها، بما نزل من البلاء من القحط و الغلا و الطاعون و الوباء و الخسوف و الکسوف و الزلازل و استیلاء العدو، و لأجل المجازات و الانتقام و بإنزال المحبوب و الرخاء من السعة فی الرزق، والصحة فی البدن، و الرفاهیة فی القلب، کما قال تعالی: « سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الاْآفَاقِ [۱] » از قبیل آن آیات مذکوره که در جوانب عالم به انسان ارائه می‌دهد، « وَ فِی أَنْفُسِهِمْ [۲] » مرّة بالخوف، و مرّة بالأمن، و مرّة بالصحّة، و مرّة بالسقم. که نزول تمام این آیات مکروهه و محبوبه از حق است به توسّط رسولان الهی از ملائکه علویه و سفلیه ارضیه و سماویه. و دلیل بر آن که اغلب واردات انسان به توسّط رسولان الهی و ملائکه روحانی است که ممثّل و مصوّر می‌شوند در صورهای مختلفه از صورت انسان و غیره، ولی قابل مشاهده آن حقایق مجرّده در صور برزخیه مخصوص به بعضی از صاحبان قلوب صافیه منوّره و عیون مکتحله به نوراللّه است. کما ورد فی القرآن فی حقّ مریم: « فَأَرْسَلْنَآ إِلَیْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِیًّا [۳] »، أی فی صورة إنسان مستوی القامة و معتدل الخلقة. قال: « إِنَّمَآ أَنَا رَسُولُ رَبِّکِ لاِءَهَبَ لَکِ غُلاَمًا زَکِیًّا [۴] ». چنان که در موضع دیگر فرماید: « هَلْ یَنظُرُونَ إِلاَّ أَن تَأْتِیَهُمُ الْمَلاَئِکَةُ أَوْ یَأْتِیَ رَبُّکَ أَوْ یَأْتِیَ بَعْضُ آیَاتِ رَبِّکَ یَوْمَ یَأْتِی بَعْضُ آیَاتِ رَبِّکَ [۱] »، از آن آیات مکروهه و محبوبه که ذکر شد. و چون « هل » استفهام انکاری است، معنی آن که: نباید جز این انتظار دیگری داشته باشند. باری، در رسالات ملائکه است به سوی انسان به امر محبوب ما قاله فی حقّ ابراهیم: « وَ لَقَدْ جَآءَتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِیمَ بِالْبُشْرَی قَالُوا سَلاَمًا قَالَ سَلاَمٌ [۲] »، و اشاره به ارسال ایشان است به مکروه ما قال فی حَق لوط: « قَالُوا یَا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّکَ لَن یَصِلُوآا إِلَیْکَ فَأَسْرِ بِأَهْلِکَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّیْلِ وَ لاَ یَلْتَفِتْ مِنکُمْ أَحَدٌ إِلاَّ امْرَأَتَکَ إِنَّهُ مُصِیبُهَا مَآ أَصَابَهُمْ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَ لَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ [۳] ». ---------- [۱]: ۱ - سوره مبارکه فصلت، آیه ۵۳. [۲]: ۲ - همان. [۳]: ۳ - سوره مبارکه مریم، آیه ۱۷. [۴]: ۴ - همان، آیه ۱۹. [۱]: ۵ - سوره مبارکه انعام، آیه ۱۵۸. [۲]: ۶ - سوره مبارکه هود، آیه ۶۹. [۳]: ۷ - همان، آیه ۸۱. .......: 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357

تفسیر آیه بدالهم من اللّٰه در تفسیر آیه وَ بَدٰا لَهُمْ مِنَ اللّٰهِ مٰا لَمْ یَکُونُوا یَحْتَسِبُونَ [۲] آمده است: آنها اعمالی هستند که گمان می‌کردند نیک باشند، روز قیامت معلوم می‌شود گناه بوده اند. تفسیر آیه لاتقتلوااولادکم در تفسیر تبیان در مقایسه آیه وَ لاٰ تَقْتُلُوا أَوْلاٰدَکُمْ مِنْ إِمْلاٰقٍ نَحْنُ نَرْزُقُکُمْ وَ إِیّٰاهُمْ [۱] و آیه وَ لاٰ تَقْتُلُوا أَوْلاٰدَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاٰقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیّٰاکُمْ [۲] آورده است که: در آیه اول روزی به پدران مقدم شده است چرا که خطاب آیه به فقراء است؛ چون فرموده (من املاق). ولی در آیه دوم روزی به فرزندان مقدم شده است چون خطاب آیه به اغنیاء است و این از (خشیة املاق) بدست می‌آید. به بیان دیگر در آیه اول دستور به نکشتن فرزندان به خاطر تهیدستی بود که این صفت فقراء است ولی در آیه دوم این دستور به خاطر ترس از تهیدستی است که این ویژگی اغنیا می‌باشد. پارسایی پیامبر کسی برای پیامبر هدیه ای آورد و در خانه ی وی می‌گشت تا ظرفی بیابد و آنچه آورده در ظرف بریزد، ولی چیزی نیافت. پیامبر فرمود: بر زمین بریز. سپس خودش از آن میل کرد. آن مرد به دوستانش گفت: پیامبر، چون غلامان می‌خورد و مانند آنان می‌نوشد. ---------- [۲]: ۲) - زمر، ۴۷. [۱]: ۱) - انعام، ۱۵۱. [۲]: ۲) - اسراء، ۳۱. #کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه تدبر در قرآن @zandahlm1357

در ادامه....👆👇

قسمت 5️⃣ 📜سوره مبارکه طه آیه ۱۱۴ 🔹...وَ قُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْماً 🔹 #یک_آیه_یک_قصه