كعبه اهل حقيقت شب قدر ما آن زلف چنو شام سياست روز را گر بودي قدر زقدر شب ماست آسمان است زميني كه نظر گاه من است كه به هر ذرّه كه مي‌بينم خورشيد سماست يار در خلوت من هر سر شب تا دم صبح هر دم صبح به مشكويم۱ تا وقت مساست گاه بر گونه‌ام آن روي چنو۲ روز سپيد گاه دردستم آن زلف چنو شام سياست چشم من دل شدودل چشم بيكتايي خواست دل و چشم من يك ديده و يك دل دو گراست شاهدي بهتر از اين نيست كه دردست من است كه به يكتابي او شاهد آن زلف دوتاست از دل ما طلب آن قبله كه هر روي براوست طلعت دوست بود قبله و دل قبله نماست دعوي يار مكن گر كه كني اي طالب مگذر از دل بيدار كه محراب دعاست يار پيداست همي هي چه دوي سوي به سوي اوست بي سوي و زهر سوي كه بيني پيداست طفل وحدت به نزادست خطامام وجود مادر۳ آن كه نزادست موحّد به خطاست نيست جز دوست اگر هست به بالا و به پست پست اگر ببند بيناي حقيقت بالاست سست منگر به گل و سنگ و سفال و درو كوي كه گل و سنگ و سفال و درو كونيست خداست نه بهر چشم عيان است به ما خرده مگير روشن است اين كه به هر ديده كه بيني بيناست زر فاني كه نه در صرّه۴ سلطان و وزير گنج باقيست كه در سلسله فقر گداست نه گدايي كه بود دستخوش۵ سيم ملوك آن كه خاك كف پاي او اكسير طلاست نه طلايي كه بود دستكش قيد خلاص زربي غش كه خلوصش دل مرد داناست قطره و دريا پيش دل داناست يكي قطره اي نيست اگر باشد عين درياست عين درياست كه بگرفته سراپاي وجود يك وجود است سراپاي اگر سر يا پاست شرط اين غوص بود جستن از جوي دويي گوهر وحدت موجود به درياي جزاست بي كم و كاست وجود است به هر ذره كه هست غير او نيست همين است سخن بيكم و كاست دو خدا نيست به خير و شر، شر نيست وجود خير محض است كه در وحدت هستي يكتاست بر تن كامل اوصاف خدا دوخته اند شمع نعلين اگر باشد يا بند قباست تار و پود ردي۶ عارف ذات احديست جامه عامي پود هوس و تار هواست تن كه از تار هوي رسته و از پود هوس درع۷ او اسم حق و راكب و مركوب هواست عاد را كرد تلف مهلكه باد دبور نصرت احمد معراجي از باد صباست آب اثبات خودي منبع او چشمه نفي نان الا طلبي معدن او سفره لاست زن در نيستي اي طالب هستي كه عدم ظلماتيست كه در عالم او آب بقاست همچو ما باش كه بعد از سيران۸ و طيران۹ سفر اندر وطن و زاويه بال عنقاست پيكرم دايره دور و دلم نقطه عشق كه بود مركز اين دايره و پا برجاست هر دو زانوي من شيفته محبوب من است كاين چنين تنگ گرفتم به بغل از چپ و راست اين كه چل سال نسا را متمتّع نشدم۱۰ در طواف حرم كعبه دل حج نساست در مني رمي جمار۱۱ من اوصاف خوديست عرفات من بيداي دل بي مبداست حجر الاسود موجود سويداي من است سعي من از طرف مروه كثرت به صفاست محرم خلوت سرّيم زميقات۱۲ وجود كعبه اهل حقيقت به حقيقت اين جاست دل داناست حريم حرم خاص الخاص كه لطيف است و خبير است نه صخره و نه صماست۱۳ صخرة صمّا باشد دل نادان كه درش باشد از حقد و حسد بامش از كبر و رياست نكند منزل در تيه۱۴ ضلالت دل پير جسته از مصر هوا موسي با دست و عصاست باستين نور خدا دارد اين طرفه كليم چون عصا بر كف آن دست كه شرق بيضاست يد بيضاي كليم است كه دارد به بغل دل وارسته كه در سينه چونان سيناست ز ايمن دل كه برو مضغه سمع است اسير شجر طور و طوي بالا كز حق بصداست۱۵ دل خرد است سزاوار وساده۱۶ احدي كه بپرداخته از فرش خودي عرش خداست۱۷ فرش اين خانه ز ديباي بساتين بهشت كه سميع است و بصير است و بهي۱۸ ترديباست خوش بناييست بر افراشته معمار قدم قصر دل عرش ستايشگر اين طرقه بناست هر چه ايوان و غرف دارد بنيان وجود اين بنا راست كه دست احديت بنّاست دل من با همه آثار معالي۱۹ كه در اوست خاك گرديست كه بنشسته به ايوان رضاست حضرت پنجم آن هشتم اولاد نذير۲۰ كه بود جدّ سه مولود و آب هفت آباست قادر مطلق و در كتفش شاهين قدر قاضي بر حق و بر دستش ميزان قضاست پسر هشتم و بر چار پسر باب نخست كه زپشت پدران آمده و جدّ نياست گر زآباش نگارند بهي تر پدر است ور ز ابناش شمارند نكوتر ابناست كيست سلطان سراي احديّت دل غوث دم عيسي كف موسي كه در اين بام و سراست اي خداوند سلاطين گه دولت گه فقر فقر من بنده به پايان شد هنگام عطاست هر چه هستيست كجا فر و بهاي تو بود همه سرگرم لقاي تو و آن فرّ و بهاست هر چه موجود كجا نور و ضياي تو دمد همگي ذرّه اشراقي آن نور و ضياست هر چه در حيّز۲۱ امكان است آثار وجوب۲۲ همه در بندگي اين حرم و اين مولاست به خراسان تو اين مرد عراقيست۲۳غريب

اي كه هم نشو من از لطف تو و هم منشأست آن نهالم كه مرا دست تو در باغ وجود كشت و پرورد بتأييد تو در نشو و نماست دست دادي۲۴ كه بدان زد دل من باب طلب تا بايدون كه نشيمنگه دل فقر و فناست راهبر عشق تو مقصود تو برهان وصول سرّ توحيد كه آورده مرا از ره راست نكند چون و چرا كس كه تن پير مراد جاي حقّ است و دلش بيرون از چون و چراست بنده فانيست در او آري من نيستم اوست بنده جايي نبود سلطان خود در همه جاست بحر دانش متلاطم شد و بر اوست مدير چرخ بنيش كه بر او گونة توحيد و ذكاست فلك بنيش چرخيست كه بر منطقه اش بيحد و حصر چو خورشيد فلك اخترهاست محمد حسين اصفهاني متخلّص به « صفا » ۱- مشكو: حرمسراي شاهان، كوشك، بالاخانه. ۲ - چنو: چون او (حرف ربط مفيد تشبيه). ۳ - مادر به خطا: آن كه مادرش تباهكار باشد (دشنام است) صائب گويد: با زلف اگر دم زند از نافه گشايي بي شرمي مشك است زمادر بخطايي ۴ - صرّه: كيسة سيم و زر. ۵ - دستخوش يا دست خوش: عاجز و زبون. آن كه مورد مسخره واقع شود. ۶ - ردي (مماله ردا): جامه اي كه روي جامه‌هاي ديگر پوشند. اماله ناشي از ضرورت شعريست و در ادب فارسي سليقه استعمال دارد و خاقاني كلمه ندا را كه بر وزن رداست ممال كرده و گويد: " اگر مراندي ارجعي رسد امروز و گر بشارت لا تقنطوا رسد فردا " (گزيده اشعار خاقاني ص ۷) ۷ - درع: زره - پوشش روز جنگ در قديم. ۸ - سيران: سير و گردش (وزن فعلان در عربي بر حركت دلالت دارد). ۹ - طيران: پرواز. ۱۰ - مصراع اوّل ناظر است به حسب حال شاعر كه تأهل اختيار نكرد. ۱۱ - رمي جمار: افكندن سنگريزهها كه در مني (منا) جزو مناسك حجّ است. ۱۲ - صمّا: سخت و محكم (در اصل مشدّد است ولي در بيت بضرورت با تخفيف تلفّظ مي‌شود). ۱۴ - تبه: وادي، بيابان. ۱۵ - بيت ناظر است به " و ناديناه من جانب الطور الايمن و قربناه نجيا " (او (موسي) را از جانب راست طور صدا زديم و همچنين وي را قرب مناجات خود داديم) سوره مريم - آيه ۵۳) نيز " انّي انا ربك فاخلع نعليك انك بالواد المقدّس طوي " (من پروردگار تو هستم اي موسي نعلين خود بيرون آر براستي كه تو در وادي پاكيزه طوي هستي) (سوره طه - آيه ۱۱). ۱۶ - وساده: مسند - اورنگ. سعدي گفت: تو آن يگانه دهري كه بر وساده حكم به از تو تكيه نكرده است هيج صدرنشين " (نقل از لغت نامه) ۱۷ - بيت اشار ه اي دارد به " لم يسعني ارضي و لا سمائي و وسعني قلب عبدي المومن اللّين الوادع " (آسمان و زمين مرا در بر نگرفت ولي دل مطيع و مطمئن بنده با ايمانم گنجايي مرا داشت) (احياء العلوم، چاپ مصر، ج ۳ ص ۱۲). ۱۸ - بهي: نيكي - روشن (صفت) بهي (به + ي) = نيكويي - بهبود (حاصل مصدر). ۱۹ - معالي: منزلتها - مقامات بلند - خصال برجسته. ۲۰ - نذير: ترساننده - بيم دهنده. از القاب رسول اكرم (ص) است (رجوع كنيد به قرآن كريم سورة بقره - آية ۱۱۹. سورة سبا - آية ۲۸. سورة فاطر، آية ۲۴. سورة اسري - آية ۱۰۵. سورة فرقان - آية ۵۶ و آيات ديگر). ۲۱ - حيّز: مكان و محل. ۲۲ - آثار وجوب: نشانههاي هستي. وجوب: لازم بودن. ضرورت داشتن. ۲۳ - مقصود از مرد عراقي گوينده، صفاي اصفهاني است، زيرا عراق عجم به ناحيه مركزي ايران اطلاق مي‌شده است. مصراع دوم اشاره است به ماندگاري شاعر در جوار حضرت رضا (ع) كه از پانزده سالگي تا پايان عمر در مشهد زيست. ۲۴ - دست دادي: توفيق حاصل شد، ميسّر گشت. #دانستنیهای_امام_رضا_علیه_السلام ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357

📚 درس‌هایی از زندگی امام رضا ✏️ نویسنده: حسن فریدونی 🇮🇷 ناشر: نشر دیجیتال قائمیه 📄 تعداد صفحات: ۷۶ 📣 زبان: فارسی #️⃣  #امام_رضا #امام_مهربانی #ضامن_آهو #تسنیم   #کتابخانه_مجازی #کتابخانه_دیجیتال ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357

منو بهتر از خودم می‌شناسی 🖋اگر زائریم، به دعوت شماست که حرمت می‌آییم و این یعنی قبل از آنکه بگوییم می‌دانی و پیش از آن که بخواهیم اجابت می کنی. آقاجان... بگو من از چه بگویم چرا که می‌دانم تمام حرم دلم را نگفته می‌دانی #نقش_بهشت 📍صحن آزادی

#وعده_صادق #ایران 🔻وای... دبی و امارات رو ببینید❗️ کاش ما هم مثل اونها پیشرفته بودیم❗️ ⬅️ نگاهی از زاویه دیگر به این کشورها... استاد #رحیم_پور ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357

🌹 تعدادی از کتاب‌ها و بیانات مقام معظم رهبری ضروری برای فعالین فرهنگی تربیتی. 👇👇👇👇👇

📚 انتخاب صالحان (جلد ۴) ✏️ برگرفته از بیانات مقام معظم رهبری درباره انتخابات 🇮🇷 ناشر: انقلاب اسلامی ⏳تاریخ نشر: نامشخص 📄 تعداد صفحات: ۸۹ 📣 زبان: فارسی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌✔️کتاب های مفید برای اهالی کتاب ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357

🔶 جوان شهریاری توسط پلیس از خودکشی نجات یافت 👤معاون فرهنگی و اجتماعی پلیس غرب استان تهران: 🔹شب گذشته یک گزارش اقدام به خودکشی به ۱۱۰ اعلام شد که در پی آن گشت کلانتری به محل رفت و افسر کلانتری با استفاده از تکنیک‌های روان‌شناسی این جوان را نجات داد. 🔹علت اقدام این جوان مشکلات خانوادگی بوده و این جوان به دایرهٔ مشاوره و مددکاریِ کلانتری منتقل شد و هم‌اکنون تحویل خانواده شده و حال روحی‌اش مساعد است./ فارس 📌 خبر ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357