.......: ۴۵ شبی که خبر شهادت حسین رسید؛ حضرت آیت الله خامنه ای، علیرغم ناامن بودن شهر، به منزل شهید تشریف آوردند. در بین راه یکی از آقایان از ایشان می‌خواهد که خاطره ای یا سخنی از حسین بگوئید. ایشان می‌فرمایند: از حسین همین بس که هر وقت با هم به جبهه می‌رفتیم، از ایشان می‌خواستم که به جای من برای رزمندگان صحبت کند. ۴۶ بعد از شهادت سید حسین یکی از دوستان صمیمی او به منزل ما آمد و تقاضا کرد که یک پیراهن یا وسیله شخصی از حسین به عنوان یادگار به او بدهیم. من سراغ کمد حسین رفتم؛ جز کتاب و دفتر چیزی در آن ندیدم؛ پیراهن حسین همانی بود که پوشیده بود. ۴۷ خدمت حضرت امام خمینی (ره) رسیدم و گفتم: در جریان هویزه برادران بسیار خوبی را از دست دادیم؛ از جمله برادر سید حسین علم الهدی که من قبل از انقلاب با ایشان آشنایی داشتم. او فرد صادق و با تقوایی بود؛ زحمت بسیار برای اسلام کشید و در حقیقت سرمایه ای بود برای خوزستان! در این جا امام (ره) شروع کردند به اشک ریختن، و در همان حال دستهایشان را بلند کردند و دعا فرمودند: خدایا این شهدا را از ما قبول کن! ۴۸ پس از شهادت حسین، مادر ایشان به محضر حضرت امام خمینی (ره) رسیدند. امام که قبلاً از شهادت سید حسین و دیگر دانشجویان پیرو خط امام اطلاع پیدا کرده بودند، به حاج خانم تسلیت گفتند. حاج خانم گفتند: حسین عازم مکه بود اما... امام فرمودند: او به جوار خدای متعال رفت که از مکه بالاتر است. 📚پیک افتخار خاطرات شهید حسین علم الهدی https://eitaa.com/zandahlm1357

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

.......: لذا آن عالم را حق تعالی دار السلام نام نهاده: « و قال لهم فیها دار السّلام » [۲]، از باب این که سکّان او سالمون اند از عموم آفات و امراض، « وَ مَا مَسَّنَا مِن لُغُوبٍ [۳] »، لغوب: تعب و عجز است ؛ چه انسان اوّلاً در دنیا ضعیف است که قادر بر امری نیست، بعد متدرّجاً قوی و قادر بر امورات صعبه شاقّه می‌شود، چنان که بعد باز متدرّجاً به همان ضعف مفرط رجوع می‌نماید، به طوری که عاجز از تمام امور می‌شود، به خلاف اهالی آخرت که دیگر برای آنها تغیر و تحول از حالی به حالی، یعنی از ضعف به قوّت، و از قوّت به ضعف، و از عجر به قدرت و بالعکس نیست. چنان که معصوم در آخر فقره دعا متذکر است: « فی دار المقامة التی لاتزول، و محل کرامته التی لاتحول »، لاتزول نفی در نفی است که اثبات باشد، اعنی ابداً دائم و ثابت اند، به خلاف دنیا که آناً فآناً در تحوّل است از یوم و لیل، زمستان و تابستان، عسرت و سختی، رخا و یسر، علاوه بر اختلافات اهل او از صحّت و مرض، خوف و امنیت، راحت و تعب، شباب و هرم، و غیر ذلک ممّا لاتحصی ؛ لذا قال تعالی: « وَ لَلاْآخِرَةُ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الاْءُولَی [۴] »، این اگر چه به ظاهر خطاب به نفس شریف پیغمبر است، ولی از باب آن که خطابات الهی عام و نزول قرآن به «ایّاک اعنّی و اسمعی یا جاره إن خوطب به النبی صلی الله علیه و آله وسلم ؛ لکنّ المراد به الأمّة » [۱]، هر کس اهلیت داشته باشد شامل او است. ---------- [۲]: ۳ - اقتباس از سوره مبارکه انعام، آیه ۱۲۷. [۳]: ۴ - سوره مبارکه ق، آیه ۳۸. [۴]: ۱ - سوره مبارکه ضحی، آیه ۴. [۱]: ۲ - بسنجید: عیون اخبار الرضا علیه السلام، ج ۲، ص ۱۸۰. دارالمقامة و « دار المقامة » در دعاء، هی الدار الآخرة، کما قال تعالی عن لسان نفوس الصاعدة الی مقام القرب و الجنة: الحمدللّه «الَّذی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فیها نَصَبٌ وَ لایَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ [۲] »، « دار المقامة »، اعنی دار إقامة، به خلاف دنیا که دار ارتحال و انتقال و زوال است. « لاَ یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ » یعنی: دیگر هرگز نائل نمی شود و مخالفت نمی کند ما را آلام و اسقام و اوجاع، چنان که از لسان ایّوب فرمود: « أَ نِّی مَسَّنِیَ الشَّیْطَانُ بِنُصْبٍ [۳] »، و عذاب النصب فی البدن من الأسقام، و العذاب فی القلب من الهموم و الأحزان. و آن که نسبت به شیطان داده با آن که خدا است فاعل تمام آثار و جاعل خیرات و شرور، به واسطه آن است که شیطان نفس است سبب قریب و علّت معدّه برای تمام ابتلاءات انسان، ولی نسبت مجاز است نه حقیقت. باری، و آن که آخرت را دار اقامت فرموده از باب آن که ترکیب عناصر در ابدان اهالی آخرت نیست، که هر یک از آنها که غلبه نماید باعث تولید مرضی از امراض گردد، کما قیل: هست هفتاد و دو علّت در بدن از کششهای عناصر بی رسن [۱] ---------- [۲]: ۳ - سوره مبارکه فاطر، آیه ۳۵. [۳]: ۱ - سوره مبارکه ص، آیه ۴۱. [۱]: ۲ - مثنوی معنوی، مولوی، ج ۳، ص ۷۸۶، « جذب هر عنصری جنس خود را... ». .......: 📚✍ #شرحی بر صحیفه سجادیه میرزا ابراهیم سبزواری وثوق الحکماء https://eitaa.com/zandahlm1357