‍ 📌 آشنایی با مشاهیر و مفاخر ایران و جهان #عمادالدین‌حسن‌برقعی ( زاده سال ۱۳۰۰ مشهد -- درگذشته ۲۸ بهمن ۱۳۸۲ تهران ) #شاعر_غزل‌سرا و #قصیده‌سرای مشهور خراسانی 🔖 #عمادخراسانی به روایت مهدی اخوان ثالث، در بهار ۱۳۰۰ در توس مشهد به دنیا آمد اما خود در مصاحبه‌ای گفته تولدش را بدون هیچ توضیح دیگری در ۱۲۹۹ ثبت کرده‌اند. او نام کاملش #عمادالدین‌حسن‌برقعی است. 🔖عماد در ۳ سالگی مادرش را از دست داد و در ۶ سالگی پدرش را و از آن پس تحت سرپرستی پدربزرگ و مادر بزرگ قرار گرفت. عماد از ۹ سالگی با تشویق دایی اش ، شعرخوانی و سرودن شعر را آغاز کرد . او در جوانی با تخلص « #شاهین» یا « #شاخص» شعر می‌گفت و سپس تخلص « #عماد» را برگزید. تخلص عماد خراسانی را فریدون مشیری برای او انتخاب کرد. 🔖 عماد یک بار ازدواج کرد اما همسرش هشت ماه بعد درگذشت. او از سال ۱۳۳۱ به تهران رفت . عماد خراسانی فرزندی نداشت و تا آخر عمر تنها زندگی کرد. 🔖برخی سروده های عماد به #ضرب‌المثل بدل شده است که چند نسل از لایه‌های گوناگون مردم ، از شاعران نوآور تا کسانی که با ادبیات مکتوب معاصر آشنائی چندانی ندارند، عواطف و احساسات و حالات خود را با تکرار بیتی از عماد بیان می‌کنند که در حافظه آنان نقش بسته‌است. عهد کردم که دگر می‌نخورم در همه عمر به‌جز از امشب و فردا شب و شب‌های دگر یا این بیت دیگر: دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست ندانم! 🔖بسیاری از غزل‌ها و اشعار عماد نیز در برنامه‌های مختلف موسیقی اصیل ایرانی در رادیو یا برنامه‌های خصوصی توسط هنرمندان نامی و خوانندگان مشهور خوانده شده اند. ازجمله #مرحوم‌محمدرضا‌شجریان یکی از غزلهای مشهدیِ عماد را به نام «پیری و معرکه‌گیری» به‌صورت ضربی در برنامهٔ موسیقی ایرانی اجرا کرده‌است. همچنین ترانه ای از ویگن با شعر «ای دل بلا، ای دل بلا، ای دل بلایی» که از اشعار اوست معروف است. 🔖 از آثار عماد می‌توان به "یک‌شب‌ در بهشت‌ مثنوی" حاوی پانصد بیت "در بحرخفیف" به سال ۱۳۲۰، "شبی بر مزار خیام" به سال ۱۳۲۹، "کتابچه سبو" و "دیوان عماد خراسانی" اشاره کرد. عماد خراسانی در ۸۲ سالگی درگذشت و در زادگاهش نزدیک به آرامگاه فردوسی به خاک سپره شد. ▪️روحش شاد و یادش گرامی🥀 واما یکی از شعرهای زیبای عماد خراسانی مادر از بهر غم و رنج جهان زاد مرا درس غم داد در این مدرسه استاد مرا دل من پیر شد از بس که جفا دید وجفا ندهد سود دگر قامت شمشاد مرا آنچه می خواست دلم چرخ جفا پیشه نداد وآنچه بیزار از آن بود دلم ، داد مرا غم مگر بیشتر از اهل جهان بود که چرخ دید و سنجید و پسندید و فرستاد مرا در دلم ریخت بس بر سر هم غم سر غم دل مخوانید ، خدا داده غم آباد مرا زندگی یک نفسم مایهء شادی نشده است آه اگر مرگ نخواهد که کند شاد مرا ترسم از ضعف ، پریدن ز قفس نتوانم گر که صیاد ، زمانی کند آزاد مرا آرزوی چمنم کم کمک از خاطر رفت بس در این کنج قفس بال و پر افتاد مرا یک دل و این همه آشوب و غم و درد #عماد کاشکی مادر ایام نمیزاد مرا  @zarrhbin