سالها پیش که خیلی هم از ما دور نیست #ماه_رمضان در ایران نیز مانند بسیاری از کشورهای اسلامی "ضیافت" بود، در ظاهر و باطن. اینجا رمضان "مبارک" بود و شانه به شانه ی عید نوروز میزد. همان جنب و جوشها برای نظافت و نونواری و آراستگی؛ همان در کنار هم جمع شدنها و رفع کدورتها و میهمانی دادنها؛ همان غذاها و خوراکیها و شیرینیهای چشم نواز؛ همان تفألهای نیکو زدن با دیدن هلال ماه آغازین و هلال ماه پسین؛ حضور فعال پسرکان و دخترکان؛ سپیدی رنگ غالب بود و در یک کلام، جشن و شادی برپا بود. از آداب "روزهای تیغ" (#شهادت_حضرت_علی) نیز غافل نمیشدند، اما آن را نیز به بیست و هفتم و شادی قتل ابن ملجم ختم میکردند. از اجابت دعایشان ناامید نبودند و هم از این رو روزهای واپسین را نیز نوروزوار به جشن سپری میکردند. گویند غالب و ظاهر چنین بود. اما اندک اندک راز و نیاز با خدا و طلب بخشایش از او و یاری گرفتن برای سال پیش رو جای خود را به احساس بدبختی کردن و بانگ برآوردنهای مجلس آرا و سیاهیها و بر سر و سینه زدنها داد. هشت سال پیش از #انقلاب، بوی این تغییر و تحولات به مشام مرحوم انجوی شیرازی رسید. دست به کار شد و در فراخوانی عمومی از همه مردم ایران خواست طبق ضوابطی که تعیین کرده بود رسم و راه #رمضان در شهر و دیار خود را مکتوب گردانند و به مرکز فرهنگ مردم ارسال کنند. گنجینه ای فراهم آمد، از یزد و کرمان و فارس و خراسان و کردستان و لرستان و گیلان و مرکزی و همه جای #ایران. سیداحمد وکیلیان کوزه ای از این دریا را در کتاب شیرین "رمضان در فرهنگ مردم" جمع آورد و انتشارات سروش در سال 1370 منتشر کرد. #ماه_مبارک_رمضان @javal60