#پندانه ✨📝 ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻟﮕﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺮﻭﯼ در زندگی ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ : ‏« ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ‏» ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺍﻟﮕﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ :ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻨﺪ ، ﮔﻔﺖ : ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯿﺪ ، ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺷﺶ ﺧﺼﻮﺻﯿﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ... ﺍﻭﻝ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯽﺩﻟﯿﻞ ﺷﺎﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺩﻭﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﻭﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺳﺖ ﻧﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺩﻝ ﻧﻤﯽﺑﻨﺪﻧﺪ. ﭘﻨﺠﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ: ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺁﺷﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﻧﺪ  و ﺷﺸﻢ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. پس کودکانه زندگی کنید ...🍃🌱 @banoomousavi

. 🔰برگزاری جلسه‌ی نیمه‌پایانی انتخاب آثار برگزیده‌ی همایش ملی کتاب‌سال‌بانوان 🔻روز شنبه ۱۷ شهریور ماه ۱۴۰۳ جلسه‌ای در دفتر معاونت پژوهش جامعة‌الزهرا سلام الله علیها با حضور معاون پژوهش جامعة‌الزهرا سرکار خانم دکتر صدیقه شاکری و دبیر علمی همایش سرکار خانم دکتر بتول زاهدی فر و دبیر اجرایی همایش سرکار خانم نجمه صالحی و مدیر کل همکاری ها و پشتیبانی‌های پژوهشی و عضو دبیرخانه همایش، سرکار خانم فراهانی برگزار گردید. 🔺در این جلسه، آثار برگزیده‌ و شایسته تقدیر معرفی شده توسط کمیته‌های علمی، بررسی و بازبینی شد و اعلام گردید آثار رسیده اعم از کتاب، رساله و مقاله با امتیاز ۹۰ تا ۱۰۰ ، جزو برگزیدگان نهایی و آثار دارای امتیاز ۸۰ تا ۸۹ شایسته تقدیر خواهند بود. 🔻 برنامه‌ها و پیشنهادهایی نیز در خصوص تاریخ دقیق برگزاری اختتامیه و مسائل اجرایی همایش ملی کتاب سال بانوان مورد بررسی قرار گرفت. #بانوان #کتاب_سال 🌐 سایت همایش http://ketabebanovan.ir 🌐همایش‌ ملی کتاب‌سال‌بانوان https://eitaa.com/ketabbanvan02

. حس همدلی ✍نجمه صالحی گاهی در کنار یک جلسه‌ی رسمی، می‌توان دوستانه نشست و احوال‌پرسی کرد و بدون نگرانی از قضاوت، درددل کرد. وقتی مدیری دلسوز و مهربان در کنارت باشد و علاوه بر وظایفش، همکاری کند، دلگرم می‌شوی. حتی اگر شرایط سخت و طاقت‌فرسا در انتظارت باشد، باز هم انگیزه ادامه کار را خواهی داشت. این نوع مدیریت نه تنها به بهبود عملکرد کاری کمک می‌کند، بلکه باعث ایجاد محیطی دوستانه و حمایتی می‌شود که در آن افراد می‌توانند با آرامش و اعتماد به نفس بیشتری به کار خود ادامه دهند. در چنین محیطی، کارکنان احساس می‌کنند که ارزشمند هستند و تلاش‌هایشان مورد تقدیر قرار می‌گیرد. این احساس ارزشمندی و تقدیر، نه تنها به افزایش بهره‌وری کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود کارکنان با انگیزه و اشتیاق بیشتری به وظایف خود بپردازند. همچنین، ارتباطات بین فردی در محیط کار بهبود می‌یابد و همکاری و همدلی بین اعضای تیم تقویت می‌شود. در نهایت، چنین مدیریتی می‌تواند به ایجاد یک فرهنگ سازمانی مثبت و پایدار منجر شود که در آن همه اعضا به سمت اهداف مشترک حرکت می‌کنند و موفقیت‌های بیشتری را تجربه می‌کنند. پ‌.ن: امروز دوباره با وجود و حضور خانم دکتر شاکری عزیز انرژی گرفتم. الحمدلله کما هو اهله. #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. قدرت درونی و مسیر رشد ✍نجمه صالحی در جهان امروز، بسیاری بر این باورند که شبکه‌سازی و ارتباط با دیگران کلید موفقیت و پیشرفت است. کتاب‌ها و مقالات بی‌شماری بر اهمیت این موضوع تأکید دارند و افراد را به گسترش شبکه‌های اجتماعی و حرفه‌ای خود تشویق می‌کنند. اما آیا این تنها راه رسیدن به رشد و جایگاه‌سازی است؟ آیا می‌توان به جای تکیه بر دیگران، به قدرت درونی خود اعتماد کرد؟ امروز عبارتی خواندم که می‌گفت:"هیچ جایگزینی برای شبکه‌سازی و ارتباط با دیگران که موجب رشد و پیشرفت شود، وجود ندارد." اما در پیچ‌وخم حوادث و در تراش‌خوردگی درد و نهایت استیصال دریافته‌ام که هیچ جایگزینی برای خوداندیشی، بازآفرینی جهان فکری و اقدام و عمل با تکیه بر خود، وجود ندارد. اگر قرار است دیگران یاری رسانند یا شبکه‌سازی مجالی برای رشد فراهم آورد، این در مراحل بعدی است. شاید دیگران نظر متفاوتی داشته باشند، اما ترجیح می‌دهم به جای تکیه بر کمک دیگران، پیش و بیش از هر کسی روی قدرت ذهن و عملگرایی خود، حساب باز کنم؛ زیرا معتقدم در ملال و رنج و ناکامی، جادویی نهفته است. ابعاد کشف‌نشدهٔ وجود را می‌توان در وقت درد شناخت. انسان در مواجهه با زندگی، نهایتاً تنهاست. ذهن همواره آبستن ایده‌ها و راه‌های تازه است، اگر بخواهیم و در مسیر بمانیم. از «بودن» تا «شدن» مسیری ناهموار است که نمی‌توان همواره با تکیه بر دیگران آن را هموار کرد. باید زمانی را به تفکر و بازنگری درونی اختصاص داد چون به ما کمک می‌کند تا ایده‌ها و راه‌حل‌های جدیدی برای مشکلات خود بیابیم و بر روی مهارت‌ها و توانایی‌های خود کار کنیم. یادگیری مهارت‌های جدید، تقویت مهارت‌های موجود و بهبود خودشناسی از جمله راهکارهاست. می‌توانیم به جای انتظار برای کمک دیگران، خودمان دست به کار شویم. اقدام و عمل به ما اعتماد به نفس و فرصت تجربه می‌دهد. ناکامی‌ها و شکست‌ها را به عنوان بخشی از مسیر رشد بپذیریم و از آن‌ها درس بگیریم. در مسیر خود ثابت‌قدم بمانیم و از تلاش دست نکشیم؛ چه بسا پایداری و استقامت کلید موفقیت باشد. در نهایت، هر فردی باید راه خود را برای رشد و پیشرفت پیدا کند. شبکه‌سازی و ارتباط با دیگران می‌تواند مفید باشد، اما نباید تنها راه حل باشد. قدرت درونی، خوداندیشی و عملگرایی نیز نقش مهمی در این مسیر دارند. در مواجهه با چالش‌ها و سختی‌ها، این قدرت درونی است که ما را به جلو می‌برد و به ما کمک می‌کند تا به بهترین نسخه از خود، تبدیل شویم. #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. روایت نرجس ✍نجمه صالحی با شروع سلام، حس کردم پیچ رادیو جوان را روشن کرده‌ام. با نگاه متعجب پرسیدم: "گوینده‌اید؟" با سر تأیید کرد و جایش را روی صندلی تنظیم کرد. به سوالات فرم مصاحبه یک به یک با آرامش پاسخ می‌داد. از او پرسیدم: "چه شد که قم را برای زندگی انتخاب کردی؟" بدون تأمل گفت: "آرامش!" و ادامه داد: "بخاطر اینکه هر وقت حال دلت خوب نبود، یک نفر هست که دور از هیاهوی کار و هیجانات زندگی به او پناه ببری و یک جا هست که با حضور در آنجا دلت آرام شود." با افتخار درباره نامش صحبت کرد و اینکه از کودکی یک ذوق و یک حسرت بزرگ در دل داشته است، ذوق بخاطر هم‌نامی با مادر امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و حسرت بخاطر اینکه هیچ وقت موفق به رفت و آمد به جمکران و حضور در این مکان معنوی نشده است. او گفت: حالا که می‌توانستم برای مکان آینده زندگی‌ام تصمیم بگیرم، قم را انتخاب کردم. نرجس با انتخاب قم برای زندگی، نه تنها به آرامش دلخواهش دست یافته، بلکه فرصتی پیدا کرده بود تا ارتباط قلبی عمیق‌تری با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) برقرار کند. این خدمت به او حس خوبی می‌داد، دور بودن از هیاهوی شهر شلوغ تهران نیز در افزودن آرامشش بی‌تاثیر نبود. اعتقادش این بود که هر بار که به #مسجد_جمکران می‌رود، احساس می‌کند که به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نزدیک‌تر شده و این نزدیکی قلبی به او آرامش و اطمینان خاطر می‌دهد و به او این امکان را خواهد داد تا به آرزوهای دیرینه‌اش برسد و در کنار معنویت، زندگی جدیدی را آغاز کند. بعون الله #به_وقت_خدمت #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60

. شکوفایی به سبک نو ✍نجمه صالحی آدم‌ها همیشه از فقدان عزیزان، موقعیت‌ها و داشته‌های ارزشمندشان می‌ترسند، اما کمتر کسی از «از دست ندادن» می‌ترسد. نگه داشتن چیزهایی که تاریخ انقضایشان گذشته است و خودخواهانه بخاطر منافع شخصی حفظ شده، نیز ترس دارد. هر کسی به شکلی به استقبال از دست دادن داوطلبانه می‌رود؛ مثلاً والدینی که شرایط استقلال فرزندشان را فراهم می‌کنند یا کسی که رابطه‌ای دوست‌داشتنی را برای بهبود زندگی طرف مقابل پایان می‌دهد. این موقعیت‌ها را می‌توان «شکوفایی با شکیبایی» نامید. با خویشتن‌داری و پا گذاشتن روی منافع خودخواهانه، تجربۀ خودشکوفایی را خواهیم داشت. در این موقعیت‌ها، با از دست دادن، بیشتر می‌شویم؛ مثل آتش‌سوزی طبیعی در جنگل که بعد از سوختن، زمین باروری برای رشد محصولات تازه ایجاد می‌کند. با از دست دادن، به چیزی فراتر از خودمان دست می‌یابیم و رشد می‌کنیم. درست زندگی کردن درد دارد، اما این راهی است که باید پیمود. با خویشتن‌داری و پذیرش از دست دادن، می‌توان زمینه فکری بارورتری برای ادامۀ حیات ساخت و به تجربۀ خودشکوفایی دست یافت. #صلی_الله_علیک_یا_اباعبدالله #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان @zemzemh60