در نمایشنامه‌های ایپسن گویی حرف از حضوری از زن است؛ زنی که خواهان حضوری در تاریخ خود است و در طلب نقش‌آفرینی جدی در جامعه خود می‌باشد. در نمایشنامه هدا گابلر، زن با اراده‌ای قوی گویی همه قصه را پیش می‌برد و در پایان داستان نقش، خودش را می‌کُشد. پایانی که در نمایشنامه‌های ایپسن به انحاء مختلف تکرار می‌شود. ایپسن یک خودآگاهی است؛ نمایشی از جامعه اروپایی است که نشان از خانه‌های اروپایی می‌دهد که گویی خانه عروسکی‌اند. در نمایشنامه‌های او محور قصه زن است و گویا این زن به شدت خواهان بودن است. بودنی در پیشگاه مرگ، بودنی در تاریخ و نه در پیشگاه ایدئولوژیها. هدا گابلر خواهان چیست؟ انگار که زیست مشهور و حتی درخشیدن در مدل ژورنالیستی را خواهان نیست. زیستی که او را از ملال روزگار رها کند. چه حضوری را می‌توان مقابل او قرار داد؟ #ایپسن #بدون_گریم 🗓 دوشنبه ۳اردیبهشت ۱۴۰۳ ✅@ziafat_andishe