شخصیت چیزی نیست که مانند اثر انگشت با آن زاده شوید و نتوانید تغییرش دهید.پدیده ای است اکتسابی که باید مسئولیت شکل گیری آن را به عهده گرفت. @zoje_beheshti

#پرسش_پاسخ #مشاور_خانواده سلام پسرم ۱۷ساله خودم ۴۴ و همسرم ۵۴ همسرم فوق لیسانسن و من دیپلم من ۴دختر و یک پسر دارم، همسر من روی تحصیل فرزندان حساس هستند و از انجا که پسرم علاقه ای به درس خواندن ندارد باعث ایجاد اختلاف و تنش در خانواده شده است. سال پیش که پسرم برخی از درس هایش را قبول نشد و هرچه همسرم با او صحبت کرد به توافق نرسیدند همسرم با او قهر کرده و الان یکسال است باهم صحبت نمیکنند و هرچه با همسرم صحبت میکنم میگوید من دیگر کاری به او ندارم، هرطور میخواهد رفتار کند. پسرم دوست دارد با پدرش اشتی کند اما غرورش اجازه نمیدهد و نیز میترسد پا پیش بگذارد و پدرش قبول نکند. قبلا پسرم جزء شاگرد اول ها بود اما از وقتی خانه مان را عوض کردیم و مدرسه اش تغییر کرد، هم از نظر درسی هم اخلاقی بشدت افت کرد الان در خانواده ما یک شکاف بزرگ ایجاد شده و همه اعضاء خانواده از این مسئله ناراحت هستند و باعث شده جو خانه بشدت متشنج شود...هرروز بحث و دعوا خواش میکنم بگویید من باید چه کنم که هم پسرم را نگاه دارم و کمکش کنم به بیراهه نرود هم دل همسرم را راضی کنم که با پسرم اشتی کند و هوایش را داشته باشد و نسبت به او بی اهمیت رفتار نکند #پاسخ مشاورخانواده marzieh eshraghi psychologist: سلام روزتون بخیر چرا با تغییر مدرسه این اتفاق افتاده آبا مدرسه به اون کیفت قبل نبوده؟ دلیل اینکه یک شاگرد ممتاز افت می کنه می تواند دلایل متعدد ی داشته باشد که باید بررسی شود ؟ آیا این‌کار انجام‌نشده؟ ✅پاسخ مراجع👇 بله، مدرسه سابقش خیلی عالی بودن چه به لحاظ معنوی چه به لحاظ درسی خیلی روی بچه ها کار میکردن اما با تغییر محل سکونتمون به شهر دیگه، ناچار شدیم بذاریمش یکی از مدارس این شهر که هیچکدوم خوب نبود...درواقع کمی بهتر از بد هستن

#پاسخ مشاور گروه👇 سلام یکی از دلایل می تواند جابجایی و تغییر مکانی باشد و دوری از دوستان و اولیا مدرسه که فرزند شما باها.شون‌ انس گرفته ،و نبکدن در کنار آنها منجر به شکاف عاطفی و عدم‌یادگیری می شود و وقتی نتواند ارتباط بگیرید دچار استرس و توقف می شود که البته در برخی حدودا دوسه ماه و برخی به مدتت طولانی تر ... شما به عنوان یک‌والد آگاه باید بررسی کنی که چه دلیلی داشته که عقب نشینی داشته آیا بچا ها دیگر برایش مشکل ساز شدند یا اولیا مدرسه ... بعد که پیگیری کردید با فرزندت صحبت کن نه با تحقیر ...با آرامش درباره خودش و چرا دیگر دوست ندارد ادامه تحصیل بدهد صحبت کنی و در نهایت مشاوره حضوری کودک و نوجوان حتما و راجب رابطه پدر و فرزندی اول باید مشکل پس رفت فرزندش مشخص بشه بعد فاصله پدری و فرزندی که بیشتر به خاطر لجبازی فرد بزرگسال است ،چون اگر ایشون به جای قهر کردن بچه‌گانه در صدد رفع مشکل که‌ چرا یک بچه خوب و پر تلاش مکث‌ کرده شاید در جریا ن دوست یابی با ناباب افتاده حتی اعتیاد به مواد سبک تا سنگین نبودن آموزش خوب .... یکسال فاصله نمی گرفتند پس اول مشکل اصلی صورت مسئله پسر رو حل کنیم ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#محبت_درمانی ۲۸ آدمای خودشیفته و پُرمدّعا که دنبال مطرح کردن خودشون هستند؛ نمی تونن آدمای موفقی در مهرورزی باشند❗️ اول از همه، خودت رو بشکن💔 @zoje_beheshti

#ایده_متن درروضہ چشم هر دوےماپر نم وتَراست😭 آرامشم کنار تو درروضہ بهتراست😇 هیئت کنارتو توکنارم چہ مےشود این ماه غم کنارتو بہ خداجوردیگراست ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ @zoje_beheshti

به جای عکس پست بالا 👆👆عکس دست خودتون و همسرتون را بزارید و برای همسری ارسال کنید😍

#محبت_درمانی ۲۹ آنان که بی منیّت و غرور توانِ تحمّلِ رفتارها و حرکات متضاد و مخالف را دارند؛ در مهرورزی خالص ترند. 🍃🌸 @zoje_beheshti

رمان #قسمت_هفدهم #دختر_شینا رفتم توی اتاقک و با صدای بلند گفتم: «آقای ابراهیمی! بیا جلوی در کار واجب پیش آمده.» کمی بعد صمد آمد. قیافه ام را که دید، بدون سلام و احوال پرسی گفت: «چی شده؟! بچه ها خوب اند؟! خودت خوبی؟!» گفتم: «همه خوبیم. چیزی نشده. فکر کنم دزد به خانه زده. بیا برویم. پشت در افتاده و نمی شود رفت تو.» کمی خیالش راحت شد. گفت: «الان می آیم. چند دقیقه صبر کن.» رفت و کمی بعد با یک سرباز برگشت. سرباز ماشین پیکانی را که کنار خیابان پارک بود، روشن کرد. صمد جلو نشست و من عقب. ماشین که حرکت کرد، صمد برگشت و پرسید: «بچه ها را چه کار کردی؟!» گفتم: «خانه همسایه اند.» ماشین به سرعت به خیابان هنرستان رسید. وارد کوچه شد و جلوی در حیاط ایستاد. صمد از ماشین پیاده شد. کلیدش را در آورد و سعی کرد در را باز کند. وقتی مطمئن شد در باز نمی شود، از دیوار بالا رفت. به سرباز گفتم: «آقا! خیر ببینید. تو را به خدا شما هم بروید. شاید کسی تو باشد.» سرباز پایش را گذاشت روی دستگیره در و بالا کشید رفت روی لبه دیوار از آنجا پرید توی حیاط. کمی بعد سرباز در را باز کرد. گفت: «هیچ کس تو نیست. دزدها از پشت بام آمده اند و رفته اند.» خانه به هم ریخته بود. درست است هنوز اسباب و اثاثیه را نچیده بودیم. اما این طور هم آشفته بازار نبود. لباس هایمان ریخته بود وسط اتاق. رختخواب ها هر کدام یک طرف افتاده بود. ظرف و ظروف مختصری که داشتیم، وسط آشپزخانه پخش و پلا بود. چند تا بشقاب و لیوان شکسته هم کف آشپزخانه افتاده بود. صمد با نگرانی دنبال چیزی می گشت. صدایم زد و گفت: «قدم! اسلحه، اسلحه ام نیست. بیچاره شدیم.» اسلحه اش را خودم قایم کرده بودم. می دانستم اگر جای چیزی امن نباشد، جای اسلحه امنِ امن است. رفتم سراغش. حدسم درست بود. اسلحه سر جایش بود. اسلحه را دادم دستش، نفس راحتی کشید. انگار آب از آب تکان نخورده بود. با خونسردی گفت: «فقط پول ها را بردند. عیبی ندارد فدای سر تو و بچه ها.» با شنیدن این حرف، پاهایم سست شد. نشستم روی زمین. پول ژیانی را که چند هفته پیش فروخته بودیم گذاشته بودم توی قوطی شیرخشک معصومه. قوطی توی کمد بود. دزد قوطی را برده بود. کمی بعد سراغ چند تکه طلایی که داشتم رفتم. طلاها هم نبود. صمد مرتب می گفت: «عیبی ندارد. غصه نخور. بهترش را برایت می خرم. یک کم پول و چند تکه طلا که این همه غصه ندارد. اصلِ کار اسلحه بود که شکر خدا سر جایش است.» کمی بعد صمد و سرباز رفتند و من تنها ماندم. بچه ها را از خانه همسایه آورده بودم. هر کاری کردم، دست و دلم به کار نمی رفت. می ترسیدم توی اتاق و آشپزخانه بروم. فکر می کردم کسی پشت کمد، یخچال یا زیر پله و خرپشته قایم شده است. فرشی انداختم گوشه حیاط و با بچه ها نشستم آنجا. معصومه حالش بد بود؛ اما جرئت رفتن به اتاق را نداشتم. شب که صمد آمد، ما هنوز توی حیاط بودیم. صمد تعجب کرده بود. گفتم: «می ترسم. دست خودم نیست.» خانه بدجوری دلم را زده بود. بچه ها را بغل کرد و برد توی اتاق. من هم به پشتوانه او رفتم و چیزی برای شام درست کردم. صمد تا نصف شب بیدار بود و خانه را مرتب می کرد. گفتم: «بی خودی وسایل را نچین. من اینجابمان نیستم. یا خانه ای دیگر بگیر، یا برمی گردم قایش.» خندید و گفت: «قدم! بچه شدی، می ترسی؟!» گفتم: «تو که صبح تا شب نیستی. فردا پس فردا اگر بروی مأموریت، من شب ها چه کار کنم؟!»

گفت: «من که روی آن را ندارم بروم پیش صاحب خانه و خانه را پس بدهم.» گفتم: «خودم می روم. فقط تو قبول کن.» چیزی نگفت. سکوت کرد. می دانستم دارد فکر می کند. فردا ظهر که آمد، شاد و سرحال بود. گفت: «رفتم با صاحب خانه حرف زدم. یک جایی هم برایتان دیده ام. اما زیاد تعریفی نیست. اگر صبر کنی، جای بهتری پیدا می کنم.» گفتم: «هر طور باشد قبول. فقط هر چه زودتر از این خانه برویم.» فردای آن روز دوباره اسباب کشی کردیم. خانه مان یک اتاق بزرگ و تازه نقاشی شده در حوالی چاپارخانه بود. وسایل چندانی نداشتم. همه را دورتادور اتاق چیدم. خواب آرام آن شب را هیچ وقت فراموش نمی کنم. اما صبح که از خواب بیدار شدم، اوضاع طور دیگری شده بود. انگار داشتم تازه با چشم باز همه چیز را می دیدم. آن طرف حیاط چند تا اتاق بود که صاحب خانه در آنجا گاو و گوسفند نگه می داشت. بوی پشم و پهنشان توی اتاق می پیچید. از دست مگس نمی شد زندگی کرد. اما با این حال باید تحمل می کردم. روی اعتراض نداشتم. شب که صمد آمد، خودش همه چیز دستگیرش شد. گفت: «قدم! اینجا اصلاً مناسب زندگی نیست. باید دنبال جای بهتری باشم. بچه ها مریض می شوند. شاید مجبور شوم چند وقتی به مأموریت بروم. اوضاع و احوال مملکت رو به راه نیست. باید اول خیالم از طرف شما راحت شود.» صمد به چند نفر از دوستانش سپرده بود خانه مناسبی برایمان پیدا کنند. خودش هم پیگیر بود. می گفت: «باید یک خانه خوب و راحت برایتان اجاره کنم که هم نزدیک نانوایی باشد، هم نزدیک بازار؛ هم صاحب خانه خوبی داشته باشد تا اگر من نبودم به دادتان برسد.» من هم اسباب و اثاثیه ها را دوباره جمع کردم و گوشه ای چیدم. چند روز بعد با خوشحالی آمد و گفت: «بالاخره پیدا کردم؛ یک خانه خوب و راحت با صاحب خانه ای مؤمن و مهربان. مبارکتان باشد.» با تعجب گفتم: «مبارکمان باشد؟!» رفت توی فکر. انگار یاد چیزی افتاده باشد. گفت: «من امروز و فردا می روم مرز، جنگ شده. عراق به ایران حمله کرده.» این حرف را خیلی جدی نگرفتم. با خوشحالی رفتیم و خانه را دیدیم. خانه پشت انبار نفت بود؛ حاشیه شهر. محله اش تعریفی نبود. اما خانه خوبی بود. دیوارها تازه نقاشی شده بود؛ رنگ پسته ای روشن. پنجره های زیادی هم داشت. در مجموع خانه دل بازی بود؛ برعکس خانه قبل. صمد راست می گفت. صاحب خانه خوب و مهربانی هم داشت که طبقه پایین می نشستند. همان روز آینه و قرآن را گذاشتیم روی طاقچه و فردا هم اسباب کشی کردیم. اول شیشه ها را پاک کردم؛ خودم دست تنها موکت ها را انداختم. یک فرش شش متری بیشتر نداشتیم که هدیه حاج آقایم بود. فرش را وسط اتاق پهن کردم. پشتی ها را چیدم دورتادور اتاق. خانه به رویم خندید. چند روز اول کارم دستمال کشیدن وسایل و جارو کردن و چیدن وسایل سر جایشان بود. تا مویی روی موکت می افتاد، خم می شدم و آن را برمی داشتم. خانه قشنگی بود. دو تا اتاق داشت که همان اول کاری، در یکی را بستم و کردمش اتاق پذیرایی. آشپزخانه ای داشت و دستشویی و حمام، همین. اما قشنگ ترین خانه ای بود که در همدان اجاره کرده بودیم. عصر صمد آمد؛ با دو حلقه چسب برق سیاه. چهارپایه ای زیر پایش گذاشت و تا من به خودم بیایم، دیدم روی تمام شیشه ها با چسب، ضربدر مشکی زده. جای انگشت هایش روی شیشه ها مانده بود. با اعتراض گفتم: «چرا شیشه ها را این طور کردی؟! حیف از آن همه زحمت. یک روز تمام فقط شیشه پاک کردم.» گفت: «جنگ شده. عراق شهرهای مرزی را بمباران کرده. این چسب ها باعث می شود موقع بمباران و شکستن شیشه ها، خرده شیشه رویتان نریزد.»

چاره ای نداشتم. شیشه ها را این طوری قبول کردم؛ هر چند با این کار انگار پرده ای سیاه روی قلبم کشیده بودند. صمد می رفت و می آمد و خبرهای بد می آورد. یک شب رفت سراغ همسایه و به قول خودش سفارش ما را به او کرد. فردایش هم کلی نخود و لوبیا و گوشت و برنج خرید. گفتم: «چه خبر است؟!» گفت: «فردا می روم خرمشهر. شاید چند وقتی نتوانم بیایم. شاید هم هیچ وقت برنگردم.» بغض ته گلویم نشسته بود. مقداری پول به من داد. ناهارش را خورد. بچه ها را بوسید. ساکش را بست. خداحافظی کرد و رفت. خانه ای که این قدر در نظرم دل باز و قشنگ بود، یک دفعه دلگیر و بی روح شد. نمی دانستم باید چه کار کنم. بچه ها بعد از ناهار خوابیده بودند. چند دست لباسِ نَشسته داشتم. به بهانه شستن آن ها رفتم توی حمام و لباس شستم و گریه کردم. کمی بعد صدای در آمد. دست هایم را شستم و رفتم در را باز کردم. زن صاحب خانه بود. حتماً می دانست ناراحتم. می خواست یک جوری هم دردی کند. گفت: «تعاونی محل با کوپن لیوان می دهند. بیا برویم بگیریم.» حوصله نداشتم. بهانه آوردم بچه ها خواب اند. منی که تا چند روز قبل عاشق خرید وسایل خانه و ظرف و ظروف بودم، یک دفعه از همه چیز بدم آمده بود. با خودم گفتم: «جنگ است. شوهرم رفته جنگ. هیچ معلوم نیست چه به سر من و زندگی ام بیاید. آن وقت این ها چه دل خوش اند.» زن گفت: «می خواهی هر وقت بچه ها بیدار شدند، بیایم دنبالت.» گفتم: «نه، شما بروید. مزاحم نمی شوم.» آن روز نرفتم. هر چند هفته بعد خودم تنهایی رفتم و با شوق و ذوق لیوان ها را خریدم و آوردم توی کمد چیدم و کلی هم برایشان حظ کردم. شهر حال و هوای دیگری گرفته بود. شب ها خاموشی بود. از رادیو آژیر وضعیت زرد، قرمز و سفید پخش می شد و به مردم آموزش می دادند هر کدام از آژیرها چه معنی و مفهومی دارد و موقع پخش آن ها باید چه کار کرد. چند بار هم راستی راستی وضعیت قرمز شد. برق ها قطع شد. اما بدون اینکه اتفاقی بیفتد، وضعیت سفید شد و برق ها آمد. اوایل مردم می ترسیدند؛ اما کم کم مثل هر چیز دیگری وضعیت قرمز هم برای همه عادی شد. چهل و پنج روزی می شد صمد رفته بود. زندگی بدون او سخت می گذشت. چند باری تصمیم گرفتم بچه ها را بردارم و بروم قایش. اما وقتی فکر می کردم اگر صمد برگردد و ما نباشیم، ناراحت می شود. تصمیمم عوض می شد. هر روز گوش به زنگ بودم تا در باز شود و از راه برسد. این انتظارها آن قدر کش دار و سخت شده بود که یک روز بچه ها را برداشتم و پرسان پرسان رفتم سپاه. آنجا با هزار مصیبت توانستم خبری از او بگیرم. گفتند: «بی خبر نیستیم. الحمدلله حالش خوب است.» با شنیدن همین چند تا جمله جان تازه ای گرفتم. ظهر شده بود که خسته و گرسنه رسیدیم خانه. پاهای کوچک و ظریف خدیجه درد می کرد. معصومه گرسنه بود و نق می زد. اول به معصومه رسیدم. تر و خشکش کردم. شیرش دادم و خواباندمش. بعد نوبت خدیجه شد. پاهایش را توی آب گرم شستم. غذایش را دادم و او را هم خواباندم. بچه ها آن قدر خسته شده بودند که تا عصر خوابیدند. آن شب به جای اینکه با خیال راحت و آسوده بخوابم، برعکس خواب های بد و ناجور می دیدم. خواب دیدم صمد معصومه و خدیجه را بغل کرده و توی بیابانی برهوت می دود. چند نفر اسلحه به دست هم دنبالش بودند و می خواستند بچه ها را به زور از بغلش بگیرند. یک دفعه از خواب پریدم. دیدم قلبم تندتند می زند و عرق سردی روی پیشانی ام نشسته. بلند شدم یک لیوان آب خوردم و دوباره خوابیدم. عجیب بود که دوباره همان خواب را دیدم. از ترس از خواب پریدم؛ اما دوباره که خوابم برد، همان خواب را دیدم. بار آخری که با هول از خواب بیدار شدم، تصمیم گرفتم دیگر نخوابم.

با خودم گفتم: «نخوابیدن بهتر از خوابیدن و دیدن خواب های وحشتناک است.» این بار سر و صداهای بیرون از خانه مرا ترساند. صدایی از توی راه پله می آمد. انگار کسی روی پله ها بود و داشت از طبقه پایین می آمد بالا؛ اما هیچ وقت به طبقه دوم نمی رسید. در را قفل کرده بودم. از پشت پنجره سایه های مبهمی را می دیدم. آدم هایی با صورت های بزرگ، با دست هایی سیاه. معصومه و خدیجه آرام و بی صدا دوطرفم خوابیده بودند. انگشت ها را توی گوش هایم فرو کردم و زیر پتو خزیدم. هر کاری می کردم، خوابم نمی برد. نمی دانم چقدر گذشت که یک دفعه یک نفر پتو را آرام از رویم کشید. سایه ای بالای سرم ایستاده بود، با ریش و سبیل سیاه. چراغ که روشن شد، دیدم صمد است. دستم را روی قلبم گذاشتم و گفتم: «ترسیدم. چرا در نزدی؟!» خندید و گفت: «چشمم روشن، حالا از ما می ترسی؟!» گفتم: «یک اِهِمی، یک اوهومی، چیزی. زهره ترک شدم.» گفت: «خانم! به در زدم، نشنیدی. قفل در را باز کردم، نشنیدی. آمدم تو صدایت کردم، جواب ندادی. چه کار کنم. خوب برای خودت راحت گرفته ای خوابیده ای.» رفت سراغ بچه ها. خم شد و تا می توانست بوسشان کرد. نگفتم از سر شب خواب های بدی دیدم. نگفتم ترس برم داشته بود و از ترس گوش هایم را گرفته بودم، و صدایش را نشنیدم پرسید: «آبگرم کن روشن است؟!» بلند شدم و گفتم: «این وقت شب؟!» گفت: «خیلی خاکی و کثیفم. یک ماه می شود حمام نکرده ام.» رفتم آشپزخانه، آبگرم کن را روشن کردم. دنبالم آمد و شروع کرد به تعریف کردن که عراقی ها وارد خرمشهر شده اند. خرمشهر سقوط کرده. خیلی شهید داده ایم. آبادان در محاصره عراقی هاست و هر روز زیر توپ و خمپاره است. از بی لیاقتی بنی صدر گفت و نداشتن اسلحه و مهمات. پرسیدم: «شام خورده ای؟!» گفت: «نه، ولی اشتها ندارم.» کمی از غذای ظهر مانده بود. برایش گرم کردم. سفره را انداختم. یک پیاله ماست و ترشی و یک بشقاب سبزی که عصر صاحب خانه آورده بود، گذاشتم توی سفره و غذایش را کشیدم. کمی اشکنه بود. یکی دو قاشق که خورد، چشم هایش قرمز شد. گفتم: «داغ است؟!» با سر اشاره کرد که نه، و دست از غذا کشید. قاشق را توی کاسه گذاشت و زد زیر گریه. با نگرانی پرسیدم: «چی شده؟! اتفاقی افتاده؟!» باورم نمی شد صمد این طور گریه کند. صورتش را گرفته بود توی دست هایش و هق هق گریه می کرد. گفتم: «نصف جان شدم. بگو چی شده؟!» گفت: «چطور این غذا از گلویم پایین برود. بچه ها توی مرز گرسنه اند. زیر آتش توپ و تانکِ این بعثی های از خدا بی خبر گیر کرده اند. حتی اسلحه برای جنگیدن ندارند. نه چیزی برای خوردن، نه جایی برای خوابیدن. بد وضعی دارند طفلی ها.» دستش را گرفتم و کشیدمش جلو. گفتم: «خودت می گویی جنگ است دیگر. چاره ای نیست. با گریه کردن تو و غذا نخوردنت آن ها سیر می شوند یا کار درست می شود؟! بیا جلو غذایت را بخور.» خیلی که اصرار کردم، دوباره دست به غذا برد. سعی می کردم چیزهایی برایش تعریف کنم تا حواسش از جنگ و منطقه پرت شود. از شیرین کاری های خدیجه می گفتم. از دندان درآوردن معصومه. از اتفاق هایی که این چند وقت برای ما افتاده بود. کم کم اشتهایش سر جایش آمد. هر چه بود خورد. از ترشی و ماست گرفته تا همان اشکنه و نان و سبزی توی سفره. به خنده گفتم: «واقعاً که از جنگ برگشته ای.» از ته دل خندید. گفت: «اگر بگویم یک ماه است غذای درست و حسابی نخورده ام باورت می شود؟! به جان خودت این چند روز آخر را فقط با یک تکه نان و چند تا بیسکویت سَر کردم.» خم شدم سفره را جمع کنم، پیشانی ام را بوسید. سرم را پایین انداختم. ادامه دارد...

#لیست_رمان #دخترشینا #قسمت_اول👇 https://eitaa.com/zoje_beheshti/11595 #قسمت_دوم https://eitaa.com/zoje_beheshti/11697 #قسمت_سوم https://eitaa.com/zoje_beheshti/11804 #قسمت_چهارم https://eitaa.com/zoje_beheshti/11896 #قسمت_پنجم👇(قسمت پنجم هست ولی ب اشتباه بالای صفحه رمان قسمت ششم تایپ شده ترتیب صفحه درسته دوستان) https://eitaa.com/zoje_beheshti/11968 #قسمت_ششم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12170 #قسمت_هفتم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12265 #قسمت_هشتم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12334 #قسمت_نهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12425 #قسمت_دهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12484 #قسمت_یازدهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12619 #قسمت_دوازدهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12713 #قسمت_سیزدهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/12972 #قسمت_چهاردهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/13078 #قسمت_پانزدهم https://eitaa.com/zoje_behesht i/13155 #قسمت_شانزدهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/13217 #قسمت_هفدهم https://eitaa.com/zoje_beheshti/13422 ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

رمان #هوسی_در_گذشته #قسمت_سی_پنجم https://eitaa.com/havase/267

#همسرداری 🍃 خانم و آقای محترم؛ اگر متوجه اسرار خانوادگی همسرت شدی اونو مثل پُتک نکوبون تو سر همسرت!!! 👈 وقتی دعوات می‌شه برای اینکه پیروز میدون باشی از عیب‌ها و کاستی‌های همسرت حرفی به میون نیار.... 👈 خانمی می‌گفت: متاسفانه بیماری صرع دارم و شوهرم با علم اینکه من همچین مشکلی دارم باهام ازدواج کرد، میگفت بعد از ازدواج هر وقت بحثمون میشد بهم میگفت مریض و خیلی عذابم می‌داد... 👈 این رفتارها اصلا درست نیست، کسی که این کارو می‌کنه فقط داره خودشو از چشم همسرش میندازه و نشون دهنده شخصیت ضعیف و در موندش داره. علاوه بر این؛ این کار اثر بدی بر روح و جان همسرت میزاره. ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#همسرانه محبت بی‌دریغ و بی‌منت شما نسبت به همسری که بد اخلاق است بالاخره روزی مشکلات رابه حداقل میرساند 💛 چراکه عشق و محبت،نیرویی ماورایی است که نا‌ممکن‌ها را ممکن می‌کند 👌 @zoje_beheshti

#همسرداری 🍃 حس و احساسی که نسبت به همسر خود دارید؛ زبانی، نوازش، با نگاه کردن، فرستادن کارت، گذاشتن یادداشت، نوشتن چیزی روی آینه ابراز کنید. 👈 راحت و آسوده با همسرتان صحبت کنید. تمام و کمال حقیقت را به او بگوئید هرچند باعث ایجاد دردسر شود. دروغ مصلحت آمیز و تقیه و... مشکلات را بیشتر میکند. 👈 خواسته‌ها و احتیاجات خود را به همسرتان بگوئید. خسته‌ام، گرسنه‌ام، این فیلم را دوست ندارم، میخوام به خانه مادرم بروم و ... ❌ نگوئید خودش باید بفهمد. ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#خانمها_بدانند #سورپرایز میتونید قبل رفتن همسرتون به سرکار تعدادی پسته اندکی مغز بادام مقداری انجیر خشک وتوت خشک برگه و ....رو در یک کیسه زیبا قرار بدین یک جمله عشقولی یا یک رد بوسه💋 رژی💄 روی یک تیکه کاغذ رو توی اون #کیسه قرار بدین و #آرام بزارین تو کیف یا جیبشون !🙈 برای مردان شکمو این حرکت خیییلی خوشایند هست، برای بقیه آقايون هم لذت بخش خواهد بود وقتی ببینند همسرشون به فکرش هست، البته آقايون هم میتونن این ایده رو برای خانومشون انجام بدن، خانوما از نظر تغذیه ای بیشتر نیازمند رسیدگی و توجه هستند. ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#بیست_یکمین_جلسه_همسرداری #استاد_پرتواعلم ❌تحت هیچ شرایطی از خودتان بدگویی نکنید❌ ✅معمولا همسرتان اگر چیزی به شما میگوید همان حرف هایی است از خودتان گرفتید 💢اینجوری هم خودتان ذهنیتتان منفی میشود و هم در نظر شوهر تحقیر میشوید ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#نکته ازدواج اسم نیست؛فعل است؛آن را به دست نمی آورید؛انجامش می دهید؛روشی است که از طریق آن هر روز به شریک زندگیتان عشق می ورزید. @zoje_beheshti

#خانمها_بدانند "با آغـوش گـرم از شـوهرت استقبال کـن...!" ‌‏🍃 برای اغلب آقایان یادبود و آغوش گرم بیش از کادو مهمه چون اکثرا مثل خانمها نیستن که منتظر کادوی روبان شده باشن. 👈 وقتی از سرکار خسته میاد خونه خسته نباشید گفتن شما از ته دل و البته هرچند وقت یک‌باری بوسیدن و گرفتن دستش و گفتن اینکه از ته دل بهت میگم تو مرد زندگیم هستی و با همه وجودم دوستت دارم میتونه خیلی روی مردان تاثیرگذار باشه. ✅ همیشه زیباترین آرایش و نازترین رفتارو تو برخورد با همسرتون داشته باشین. ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

#صوت_زناشویی نیاز زن فقط پول شوهرنیست استادعباسی #ولدی @zoje_beheshti

#زنان_بدانند "دسـت از تاییـد هـمسر خـود برنداریـد...!" بیشترین گلایه آقایان از همسران خود این است که میگویند: "همسرم مرا قبول ندارد". @zoje_beheshti

#محرم سرباز شش ماهه حاج محمود کریمی @zoje_beheshti

#هر_دو_بدانیم "تـفاوت آقـایان و خانـم‌هــا؛ در دیـدن" 🍃 آقایان جزییات را نمی‌بینند، چون دید نزدیکشان بد است. مثلا؛ گل سر خانوم را، یا حتی مدل موی خانوم که تازه عوض شده. 👈 پس خانوم عزیز؛ اگر تغییری ایجاد کردی و همسرت متوجه نشد؛ ناراحت نشو در عوض به همسرت بگو. مثلا؛ ابروهایم را اینگونه برداشتم قشنگه؟ 👈 اینجوری می‌تونی توجه همسرت رو جلب کنی و او هم یاد می‌گیره و کم کم توجهش بیشتر میشه. 👈 اگر توقع دارید همسرتان در کارهای منزل یا موقع مهمانداری به شما کمک کند؛ باید کارها را ریز ریز از او بخواهید. 👈 مثلا هیچوقت نگویید؛ وقتی مهمان اومد کمکم کن! بگویید عزیزم میشه خواهش کنم وقتی مهمون اومد شما چایی و میوه را بیاری.... ✅ اگر کاری از او نخواهید، انجام نمی‌دهد چون جزییات را نمی‌بیند. ❤️کانال زوجهای بهشتی❤️ ╔ ✾ ✾ ✾ ════╗ @zoje_beheshti ╚════ ✾ ✾ ✾ ╝

عشق در مکتب عاشورا . استاد الهی قمشه ای کاش همه مداحا و کسایی که میخوان از امام حسین حرف بزنن از شما یاد میگرفتن آقای دکتر قمشه ای @zoje_beheshti