بیان امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا: «ألا وَإنَّ الدَّعيَّ ابنَ الدَّعيِّ قَد رَكَّزَ بَينَ اثنَتينِ: بَينَ السّلَّةِ وَالذِّلَّةِ! وَهَيهاتَ مِنّا الذِّلَّةُ!» 🚩 امروز نیز دشمنان می‌خواهند ملت‌ها ایران را بین دو انتخاب قرار دهند: "تسلیم شدن در برابر زورگویی‌ها" یا "تحمل فشارها و سختی‌ها"... اما درس حسین(ع) به ما می‌گوید: ذلت، هرگز! همان‌طور که امام(ع) در برابر یزید زمانش ایستاد، امروز جمهوری اسلامی در برابر «یزیدهای عصر حاضر» با همان شعار تاریخی می‌ایستد: #هیهات_منّا_الذلّه و اما هوشیار باشیم که در جنگ روایت‌ها نبازیم. شخص ترامپ و اذناب داخلی و خارجیش می‌خواهند روایت شکست اسرائیل را دگرگونه معرفی کنند. باید آنچه را واقعیت است و خواسته مقام معظم رهبری تبیین کنیم. ایران توانست اسرائیل را شکست داده و آمریکا را سر جایش نشانده است. در جنگ روایت‌ها رسانه و فضای مجازی را جدی بگیریم. ایران در حال پیوستن به ده کشور ابرقدرت دنیاست و زخمهایی هم که خورده جای چنگال گرگهای خبیثی است که نمی‌خواهند ایران به باشگاه قدرت‌های جهانی بپیوندد. #قوموا_لله ✍ دکتر مهدی شوشتری #جنگ_روایت‌ها_ادامه_دارد #پویش| #یادداشت‌نویسی_تبیینی 📝 ارسال به 👈 @Maaref_UT #قرارگاه_جهادی_اندیشه‌|عضو شوید👇 🆔@ANGOMANELMI_MODRRESI_MAAREF_UT ⚠️استفاده با ذکر لینک

✍ اعتصام؛ راهی به سوی همدلی بسم الله الرحمن الرحیم وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا قسمت چهارم 💠 ویژه‌نامه هفته وحدت ✍ زهرا صیاد (فیروزه صیادی) هفته وحدت، تنها یک یادآوری تاریخی نیست؛ فرصتی است برای بازکشف حقیقتی فراموش‌شده: اینکه دل‌ها پیش از آنکه به مرزها و نام‌ها گره بخورند، در سرچشمه‌ای واحد به هم پیوند خورده‌اند. اعتصام یعنی بازگشت به همان سرچشمه، به همان ریسمانی که نه ساخته‌ی انسان، بلکه رشته‌ای از نور الهی است. اتحاد، تنها گردآمدن در کنار هم نیست؛ هم‌نفس شدن است. جامعه‌ای که پیوندهایش گسسته باشد، شاید در ظاهر شبیه کاروانی پرشمار حرکت کند، اما هر رهرو تنهاست و در خلأ گام برمی‌دارد. اعتصام، هنر پیوند زدن این تک‌صداهاست تا از دل پراکندگی، سمفونی تازه‌ای برخیزد؛ سمفونی امید، اعتماد و همدلی. ریسمان الهی، همچون پلی است میان دل‌های پراکنده؛ پلی که هرکس با صداقت و مسئولیت‌پذیری، آجر کوچکی بر آن می‌نهد. آنچه این پل را استوار می‌سازد، نه منافع زودگذر، بلکه وفای به عهد و شفافیتی است که روح جمعی را زنده نگاه می‌دارد. اگر وحدت را تنها در سطح شعار نگاه داریم، همچون درختی خواهد بود که بی‌ریشه، در اولین باد فرو می‌افتد. اما اگر وحدت در جان آدمی ریشه بدواند، آنگاه جامعه بدل می‌شود به باغی که شاخه‌هایش در هم تنیده‌اند و هیچ تندبادی توان جداسازی‌شان را ندارد. هفته وحدت، دعوتی است به کنش: هر کدام از ما می‌توانیم در کوچک‌ترین رفتار روزانه، گره‌ای تازه بر این ریسمان ببافیم؛ با سخنی صادقانه، با یاری بی‌منت، با وفاداری به عهد. هر دست که به دست دیگری سپرده می‌شود، هر دلی که با دلی دیگر هم‌صدا می‌شود، پلی تازه بر شکاف‌های کهنه می‌سازد. این روزها فرصتی است تا بیاموزیم وحدت، یک واژه نیست؛ راهی است برای زیستن، برای معنا دادن به حضور خود و دیگری. بیایید این راه را با هم بپیماییم؛ که جهان آینده، چشم به دست‌ها و دل‌های ما دوخته است. ادامه دارد... 🪧|#یادداشت‌نویسی_تبیینی ♨️|#پویش_روز_یک‌شنبه‌ها 📮|ارسال به @Maaref_UT 🌐انجمن علمی معارف دانشگاه تهران 🆔@ANGOMANELMI_MODRRESI_MAAREF_UT ⚠️استفاده از مطالب کانال با ذکر لینک

اعتمادسازی؛ تار و پود ریسمان الهی بسم الله الرحمن الرحیم وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا 💠 قسمت پنجم ✍ زهرا صیاد (فیروزه صیادی) اعتماد، سرمایه‌ای است که آرام و آهسته ساخته می‌شود اما در لحظه‌ای کوتاه می‌تواند فروبپاشد. جامعه‌ای که اعتماد در آن آسیب دیده باشد، هرچند ظاهراً در کنار هم زندگی کند، در حقیقت رشته‌های پنهان پیوندش گسسته است. اعتصام، دعوت به بازتنیدن این رشته‌هاست؛ بازتنیدنی که بر شالوده‌ی صداقت، وفای به عهد و شفافیت شکل می‌گیرد. ریسمان الهی، خود تار و پود اعتماد را در بر دارد؛ تاروپودی که هر فرد، با عمل صالح و رفتار مسئولانه، سهمی در استحکام آن دارد. اعتمادسازی در این چارچوب، یعنی هم توانایی پذیرش مسئولیت در برابر دیگران، و هم پرهیز از خیانت به این مسئولیت، حتی در جزئی‌ترین روابط. وقتی جامعه‌ای به ریسمان خدا چنگ می‌زند، معیار اعتماد دیگر صرفاً منافع زودگذر یا وابستگی‌های شخصی نیست، بلکه بر اصولی استوار است که فراتر از نفع فردی، خیر جمع را تضمین می‌کند. اعتماد، همچون نخ ناپیدایی است که هویت جمعی را در کنار هم نگاه می‌دارد. بدون آن، حتی زیباترین ساختارها فرو می‌ریزند. اعتصام به ما می‌آموزد که اعتمادسازی نه یک انتخاب لوکس، بلکه ضرورت حیاتی برای پایداری هر پیوند انسانی و اجتماعی است؛ ضرورتی که اگر در تار و پود جامعه تنیده شود، ریسمان الهی را به ریسمانی گسست‌ناپذیر بدل می‌کند. ادامه دارد... 🪧|#یادداشت‌نویسی_تبیینی ♨️|#پویش_روز_یک‌شنبه‌ها 📮|ارسال به @Maaref_UT 🌐انجمن علمی معارف دانشگاه تهران 🆔@ANGOMANELMI_MODRRESI_MAAREF_UT ⚠️استفاده از مطالب کانال با ذکر لینک

✍ ریسمان خدا در زیست خانوادگی بسم الله الرحمن الرحیم وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِیعًا 💠 قسمت ششم ✍ زهرا صیاد (فیروزه صیادی) خانواده، نخستین سرزمین زیست انسان است؛ جایی که انسان، معنای محبت را می‌چشد، مفهوم امنیت را می‌آموزد و هویت خویش را در آینه‌ی دیگران بازمی‌یابد. این سرزمین، اگرچه کوچک به نظر می‌آید، اما آینده‌ی جامعه را در خود می‌پرورد. هر ترک در دیوار خانواده، روزی بر دیوارهای شهر و امت ، آشکار می‌شود. خانواده تنها با پیوند خونی استوار نمی‌ماند؛ خون، آغازگر است نه نگه‌دارنده. آنچه دوام می‌آورد، ریسمانی است که از محبت، گذشت، احترام و وفاداری بافته می‌شود. اعتصام، در بطن خانواده، یعنی آنکه همه‌ی اعضا به یک رشته‌ی معنوی و اخلاقی مشترک چنگ بزنند؛ رشته‌ای که نه بر زور و ترس، بلکه بر اعتماد و ایمان استوار است. این ریسمان الهی، چارچوبی می‌سازد که در آن، هر صدابی شنیده می‌شود، هر درد مجال بیان می‌یابد و هر اختلاف فرصتی می‌شود برای رشد. گفت‌وگو در چنین فضایی، میدان جدال نیست؛ پلی است برای فهمیدن و نزدیک‌تر شدن. خانواده‌ای که این هنر را بیاموزد، از دل سخت‌ترین طوفان‌ها نیز سربلند بیرون می‌آید، زیرا رشته‌ی میان دل‌ها، محکم‌تر از بادهای تند و طوفان های مخرب است. در نگاه اعتصام، هیچ‌یک از اعضای خانواده رقیب یا مزاحم دیگری نیست؛ هرکدام حلقه‌ای ضروری از زنجیره‌ی حیات مشترک‌اند. این نگاه، خانه را به شبکه‌ای زنده و تاب‌آور بدل می‌سازد: اگر یکی بلغزد، دیگری دستش را می‌گیرد؛ اگر یکی خسته شود، دیگری بارش را سبک می‌کند. و این همان معنای حقیقی «سکینه» است؛ آرامشی که نه از رفاه بیرونی، بلکه از پیوند درونی می‌جوشد. خانواده‌ای که چنین ریسمانی را در دست دارد، تنها خانه‌ای معمولی نیست؛ مدرسه‌ای از ایمان و همدلی است. در آن، کودک می‌آموزد چگونه عشق را بی‌منت ببخشد، جوان می‌آموزد چگونه در اختلاف، به جای شکستن، بسازد، و والدین درمی‌یابند که رسالتشان تنها تأمین معاش نیست، بلکه روشن نگه‌داشتن چراغی است که همه را در تاریکی‌ها رهنمون می شود. بیاییم بیندیشیم: خانه‌ی ما به کدام ریسمان استوار است؟ به رشته‌های سست عادت‌ها و قضاوت‌ها یا به حبل‌اللهی که همواره پابرجاست؟ هر روز، با انتخابی کوچک ـ، سخنی آرام بخش و گوش نواز، گذشتی کریمانه، یاری بی‌منت و... می‌توانیم گره‌ای تازه بر این ریسمان ببافیم و دیواری استوار برای آینده‌ی خویش و فرزندانمان بنا کنیم. ادامه دارد... 🪧|#یادداشت‌نویسی_تبیینی ♨️|#پویش_روز_یک‌شنبه‌ها 📮|ارسال به @Maaref_UT 🌐انجمن علمی معارف دانشگاه تهران 🆔@ANGOMANELMI_MODRRESI_MAAREF_UT ⚠️استفاده از مطالب کانال با ذکر لینک