🔴درسهايي که بايد از علامه مصباح آموخت
🔸درس دهم: تفکر انضمامی
🖊احمدحسين شريفي
🔸از ديگر ويژگيهاي علمي آيتالله مصباح نگاه کاربستي ايشان به مباني نظري و همچنين علوم ديني بود؛ به تعبير ديگر، ايشان دنبال اقامة دين بود؛ و اقامه دين صرفاً به طرح و رواج بحثهاي فلسفي و کلامي و فقهي و اصولي و امثال آن نيست.
🔸شيوة آموزشي و تعليمي آيتالله مصباح در اين عرصه بدين شکل بود که تلاشي مجاهدانه و خستگيناپذير کردند که بر پاية بنيانهاي معرفتشناختي، هستيشناختي و انسانشناختي ديني و اسلامي، فلسفههاي مضافي مثل فلسفه علوم انساني، فلسفه اخلاق، فلسفه حقوق، فلسفه سياست و فلسفه تعليم و تربيت را استوار کنند. و به تعبير ديگر، فلسفههاي مضاف را در زمين معرفتشناسي و هستيشناسي اسلامي و بر پايه انسانشناسي اسلامي استوار کردند.
🔸اين اندازه از کاربست بنيانهاي نظري اسلامي در علوم انساني، هر چند در نوع خود بيسابقه بود؛ اما ايشان هرگز به اين حد راضي نبودند بلکه تلاش کردند بر پايه همين فلسفههاي مضاف، علوم انساني اسلامي هم توليد شود و خود ايشان نيز در پارهاي از مسائل از جمله در حوزة تعليم و تربيت عملاً به اين کار اقدام کردند. در کتاب فلسفه تعليم و تربيت در اسلام، ضمن بيان مباني هستيشناسي، معرفتشناسي، انسانشناسي و ارزششناسي اسلامي، از دل آنها به استخراج (1) اهداف تعليم و تربيت؛ (2) اصول تعليم و تربيت، (3) ساحتهاي تعليم و تربيت (ساحتهاي بينشي، گرايشي و کنشي؛ فردي، اجتماعي، سياسي، اقتصادي، ديني، اخلاقي ...)، (4) مراحل تعليم و تربيت (مرحله پيشزادي، سيادت، اطاعت، وزارت، حمايت(بزرگسالي)، (5) عوامل و موانع تعليم و تربيت، و (6) روشهاي تعليم و تربيت (در سه حوزه روشهاي بينشي، گرايشي و کنشي) پرداختند. و يک الگوي بسيار منسجم و دقيقي از فلسفه و #الهيات_کاربردي يا به تعبير ديگر، مدلي عيني براي امتدادبخشي به انديشههاي بنيادين در عرصههاي زيست انساني عرضه کردند.
#علامه_مصباح
🆔 https://eitaa.com/joinchat/1153171503C4349780964
🔷 ارتباط با ادمین:👇
@mjbayat
🌹
🔴علامه مصباح؛ پدر «الهیات کاربردی شیعی» معاصر
🖊احمدحسین شریفی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
علیرغم تأکید منابع اولیه فکر شیعی بر نگاه کاربستی به بنیانهای اعتقادی، مع الاسف باید گفت که نگاه کاربستی به مباحث فلسفی و الهیاتی، از نگاههای مهجور در تاریخ فکر شیعی بوده است. «شرح این هجران و این خون جگر/ این زمان بگذار تا وقت دگر».
به اعتقاد این بنده کسی که برای نخستین بار در دوران معاصر چنین کار بزرگی را برعهده گرفت و به حق میتوان او را «پدر الهیات کاربردی معاصر شیعی» دانست، علامه مصباح یزدی(ره) بود. اگر با این عینک به مجموعه فعالیتهای ایشان نظر کنیم میتوان گفت که ایشان عمر علمی خود را مصروف ارائه یک مدل عالمانه و دقیق از الهیات کاربردی شیعی کرد. ابتدا مهمترین مبانی نظری و الهیاتی فکر شیعی را در قالب معرفتشناسی، هستیشناسی، خداشناسی، انسانشناسی، راه و راهنماشناسی، معادشناسی، و امامتشناسی عرضه کردند. درباره تکتک آنها کتابهای نوآورانهای تدوین و حتی دورههای آموزشی طراحی کردند. اما هرگز در این سطح نماندند؛ معرفتشناسی را صرفاً برای معرفتشناسی و انسانشناسی را صرفاً برای انسانشناسی نمیخواستند؛ حتی خودشناسی را صرفاً برای خودشناسی نمیخواستند بلکه «خودشناسی» را برای «خودسازی» میخواستند.
بلکه در مرحله بعد، دقیقاً با تکیه بر این بنیانهای الهیاتی و نظری فلسفههای مضافِ به رشتههای علوم انسانی را تدوین و طراحی کردند؛ مثل فلسفه اخلاق یا فلسفه ارزشها؛ فلسفه حقوق، فلسفه سیاست، فلسفه مدیریت، فلسفه روانشناسی و فلسفه تعلیم و تربیت. حتی دورههای آموزشی برای پارهای از این فلسفههای مضاف طراحی کرد؛ مثل دوره دکتری فلسفه اخلاق، دوره دکتری فلسفه تعلیم و تربیت؛ دوره دکتری فلسفه علوم اجتماعی و انسانی ، دوره دکتری فلسفه اقتصاد و امثال آن.
اما اقدامات ایشان در امتدادبخشی به مباحث الهیاتی و نظری در این حد باقی نماند؛ بلکه با تکیه بر آن بنیانهای نظری و فلسفههای مضافی مثل فلسفه اخلاق، نظام اخلاقی اسلامی و قرآنی را طراحی و تدوین کردند. یعنی به صورتی کاملاً منسجم و منطقی آن اندیشههای بنیادین را در دانش اخلاق هم امتداد دادند. با مطالعه و دقت در کتاب «اخلاق در قرآن» به جرأت میتوان گفت که ایشان نخستین اندیشمند اخلاقپژوهی است که توانستند بر اساس بنیانهای الهیاتی اسلامی دانش اخلاق اسلامی و قرآنی را پیریزی کنند. ایشان تصریح میکنند که اساساً اخلاق اسلامی هدفش اعتدال و تعدیل قوا نیست. چنین هدفی سازگار با انسانشناسی و اخلاقشناسی ارسطویی است؛ اما بر اساس انسانشناسی و اخلاقشناسی اسلامی هدف اخلاق را باید قرب الهی و عبودیت و خدایی شدن دانست.
#علامه_مصباح
#الهیات_کاربردی
@Ahmadhoseinsharifi
🌹
🟡الهیات ورزش (۲)
◻️رابطهی جهانبينی و ايدئولوژی با ورزش؟
🖊احمدحسین شریفی
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
میدانم که در میان هیجانات ورزشی و نیازمندیهای سختافزاری برای توسعه ورزشهای قهرمانی و همگانی و دهها مسأله مربوط به مدیریت امور روزمره ورزش، کمتر کسی حوصله و البته توان تأمل بر روی مبانی انسانشناختی و الهیاتی ورزش را دارد، و حتی بسیاری از مدیران ورزشی کشور اساساً توانایی فهم چنین مسائلی را ندارند! اما از جامعه علمی و نخبگانی کشور انتظار میرود که نسبت به بنیانهای الهیاتی ورزش بیتفاوت نباشند.
به همین دلیل، به مناسبت هفته تربیت بدنی وظیفه خود دانستم که برخی از پرسشهای الهیاتی ناظر به ورزش را با خوانندگان در میان بگذارم به این امید که کس یا کسان دغدغهمندی پیدا شوند و چنین موضوعاتی را به تحقیق بگیرند.
در ادامه پرسشهایی که قبلا مطرح کردم (👈https://eitaa.com/ahmadhoseinsharifi/2987 )، برخی دیگر از پرسشهای پژوهشی را به اشتراک میگذارم.
✔️آيا ميان نوع جهانبينی و نظام ارزشی حاکم بر يک جامعه و ورزشهايی که در آن جريان دارد، ارتباطی برقرار است؟
✔️آيا میان ورزشهايی مثل ورزشهای زورخانهای در ايران، که روح حاکم بر آنها روح جوانمردی و ولايت و امامت و محبت اهل بيت علیهم السلام است با گرايشهای دينی مردم تناسبی هست؟
✔️آيا رواج ورزشی مثل يوگا در هند و کشورهايی که آيينهای هندی و بودايی در آن رواج دارد با اعتقادات آنها ارتباطی دارد؟
✔️آيا میتوان رواج ورزشهای رزمی در کشورهايی با آيين کنفوسيوسی را معلول و محصول اين آيين دانست؟
✔️به راستی چرا اسلام به يکسری ورزشهای خاص، مثل شنا، اسبسواری و تيراندازی، تأکيد کرده است؟ آيا صرفاً ضرورتها و امکانات زمان موجب چنين توصيههايی بوده است يا آنکه اين نوع ورزشها متناسب با جهانبينی و ايدئولوژی اسلام بودهاند؟
✔️و ....
#ورزش
#پژوهش
#الهیات_کاربردی
🆔https://eitaa.com/joinchat/1153171503C4349780964
🌹