◀️ به مرحله یقین رسیدم! مرحله یقین یعنی انقطاع از دنیا قبل از آمدن عزرائیل. شاگرد سلوکی علامه طباطبایی مرحوم آیت‌الحق سید عبدالله جعفری تهرانی 👁‍🗨 برای مشاهده مشروح جلسات مرحوم آیت‌الله جعفری تهرانی رحمت‌الله‌علیه صفحه آپارات «مدرسه معارف علامه‌ طباطبایی» را دنبال کنید.

هر روز خلق را سر یاری و صاحبی‌ست ما را همین سر است که بر آستان توست.... @Allaamehwisdom

⚡ زندگى با قرآن ٨ خرداد ۱۴٠۲ «الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَٰذَا بَاطِلًا سُبْحَانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ» (۱۹۱ آل‌عمران) نگاه انسان به جهان، به عنوان مجموعه اى باطل و بى نتيجه، هميشه اينگونه نيست كه مستقيما آن را باطل و بى حساب و بى ارزش بداند. بلكه بيشتر نگاه باطل به جهان، از اين طريق حاصل ميشود كه انسان، دچار نگاهى نسبت به خود و زندگى مى شود كه معنى آن، باطل بودن اين جهان است. وقتى ما دچار ياسهاى مفرط مى شويم و در مسير زندگى دچار ترديدهايى مى شويم كه به نوعى به جهان بر مى گردد؛ همه ى اينها همراه با نوعى نگاه التزامى است كه جهان باطل است و خلقت اين جهان از روى بطلان بوده و اين جهان مهندسى، نظم و حسابى ندارد؛ نظم و حسابى كه انسان را در مسير انسانيتش يارى كند. هر نگاهى به خود و زندگيمان كه به همه ى اين جهان و زندگى مفهوم دهد، نگاه درستى است و بر خلاف آن نگاهى است كه جهان را باطل مى داند. اين جهان با عظمتش بايد اين مفهوم را داشته باشد كه براى انسان ساخته شده و زندگى ما را سامان مى دهد. جهانى با اين عظمت؛ گلكسى هايى كه ميليارها سال نورى با ما فاصله دارند و همه ى آنچه كشف نشده، تنها زمانى مفهوم دارند كه زندگى ما انقدر امكان انسانى شدن داشته باشد كه همه ى اينها توجيه عقلايى در خدمت انسان داشته باشند. ما اكثرا گرفتار اين هستيم كه جهان را باطل مى دانيم اما خودمان متوجه نيستيم؛ هرگز نمى گوييم جهان باطل است و هزاران توجيه و تفسير فكرى، نظرى، كلامى و روانى براى توضيح جهان ممكن است داشته باشيم، اما وقتى به زندگى عملى مان مى رسيم بنوعى به آن نگاه مى كنيم كه مفهومش بطلان اين جهان است. در صورتيكه بايد انتظار چنان زندگى براى خود داشته باشيم و طورى به انسانيتمان و احيايش نگاه كنيم (حتى اگر به آن نرسيم!) كه درست و معقول باشد جهان به اين بزرگى و عظمت، در خدمت اين زندگى باشد. دليل اينكه انسان به چنين مفهومى از زندگى مى رسد كه جهان را باطل مى داند اين است كه زندگى انسانى را فراموش كرده است. وقتى انسان از انسانيت خودش فاصله مى گيرد، در ابتدا فاصله عملى است، اما بعد از مدتى تحت تاثير اضطرابهاى اجتماعى، فشارهاى بيرونى، القائات جامعه و تقليدهاى كور و نادرست و هزاران مشكل ديگر، انسان اصولا در مفهوم زندگى اش ترديد مى كند. وقتى اين ترديد برايش پيدا شد، اين ترديد به آسمان و زمين سرايت خواهد كرد. در مقابل اين نوع نگاه، رجوع به زندگى انسانى يعنى تسليم نشدن به زندانها و محدوديتها ست. كسى كه مى خواهد انسانى زندگى كند، انسانيتش به اين نيست كه موفق شود و سلمان و ابوذر شود. بعنوان يك انسان در مقابل محدوديت ها، مشكلات و ضعفها تسليم نشود و آنها را تاييد نكند و آنها را واقعيت اين جهان و زندگى نداند؛ حتى اگر كارى نمى كند و در عمل موفق نمى شود. صرف اينكه بداند اينها زندانهايى برايش هستند و پيوسته ذكر بگويد؛ ذكر به اين است كه انسان تسليم به محدوديتها نمى شود؛ الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ در ذهن و انديشه و طلب و درخواست خود پيوسته محدوديت ها و زندانها را كنار زند، حتى اگر در عمل موفق نشود. ذكر به معناى نامتناهيگرى و انكار اين زندان و تسليم نشدن در همه ى حالات است؛ «قياما و قعودا» در حال ايستاده و اقدام يا هنگام نشستن و كارى نداشتن و "على جنوبهم" در حالت خوابيده و دراز كشيده، شب ... بيدارى انسان اهميتى بيش از خوابش ندارد، در تفسير اين جهان، شب به اندازه ى روز بايد به زندگى اش معنى و مفهوم دهد. همه ى اين مفهوم، تسليم نشدن به اين زندانهاست؛ اينكه وراى اين زندان چيزى است كه انسان قدرت رسيدن به آن را دارد و اين كرامت انسانى و تاييد حقيقت وجودى خودش است و نياز به هيچ چيز ديگرى ندارد. وقتى اينچنين شد جهان را باطل نمى داند. انسانيت ما حقيقت نامتناهى و استعداد بی‌نهايت‌مان است، در عمل، در جزء جزء زندگى و روز و شب‌مان، كه ما اين را فراموش كرده ايم... #زندگی_با_قرآن_سه #در_مکتب_علامه_طباطبایی #محمد_حسین_قدوسی @AllaamehWisdom

انسانيت ما حقيقت نامتناهى و استعداد بی‌نهايت‌مان است، در عمل، در جزء جزء زندگى و روز و شب‌مان، كه ما اين را فراموش کرده ایم... #محمدحسین‌_قدوسی @AllaamehWisdom

⚡️ زندگی با قرآن ١٥ خرداد ۱۴٠۲ «وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَٰذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الظَّالِمِينَ...» در مورد آن چيزى كه به آدم (ع) در قرآن نسبت داده مى شود، اختلاف نظر هست كه آيا اين حركت فردى بوده يا كارى است كه نوع انسان در هبوط به اين عالم انجام مى دهد؛ اگر نوعى باشد؛ معنايش اين است كه همه ى انسانها بدون استثناء چنين هبوطى را با انتخاب شجره ى منهيه تجربه مى كنند. گرچه اين قول، قول مشهورى نيست و چه اين قول را بپذيريم يا نه، انسان در زندگى خود، پيوسته و پيوسته در چنين شرايطى قرار دارد؛ در شرايطى كه بهشت نسبى برايش فراهم هست و او با توجه كردن به شجره ى منهيه ى او، كه مربوط به ظرف اوست، خود را از آن بهشت محروم مى كند و اين همان عمل روزمره و هميشگى ماست! وقتى كه انسان در شرايطى قرار مى گيرد كه امكانات و توجهات و نعمتهاى مادى و معنوى، در تعادلى نسبى برايش فراهم مى شود، اين امر مانند جنتى نسبى است كه دنيا و آخرت انسان، در محدوده اى برايش تامين است. اگر از اين جنت استفاده صحيح كند، توسعه پيدا مى كند تا جاييكه به جنتى مى رسد كه "جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ". وقتى انسان به اين جنت مى رسد، با تمام كائنات به او خطاب مي شود كه "يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنْتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ" تو و همراهانت كه در اين جنت قرار داريد، در اين جهان، در اين نعمت مادى و معنوى كه به شما داده شده و برايتان تكميل (تكميل به تناسب فضايى كه اگر استفاده كند برايش مانند جنت است) نسبى شده است، سكونت بورزيد. به انسان توصيه مى شود كه در اين بهشت كه براى توست، آرام بگير و به اين درخت منهيه نزديك نشو! درخت منهيه آن چيزهايى است كه انسان در مقابل اين فضاى عمومى، براى خود طلب و عمل مى كند؛ عواطف، احساسات، اعتقادات، سوالات و ترديدها، ميل به اينكه اين را كامل كند، طلبكارى از كائنات براى چيز ديگرى، رها كردن احساسات براى اينكه نسبت به موضوعى داراى خشم و نفرت يا حب و دوست داشتن است؛ همچون حيوانى چموش كه سر بلند مى كند و اين بهشت را ويران مى كند ... شجره چيز بدى نيست، درختى است كه در اين بهشتِ كلى قرار دارد، بلكه اين انسان است كه با تمركز بيش از حد نسبت به آن و با قرار دادن نيرويى كه بايد با آن در اين بهشت سكونت كند، بر يك جنبه ى خاص، اين درخت را به درخت منهيه تبديل مى كند. با نزديك شدن به اين فضايى كه او را از بهشتش دور مى كند، "فتكونا من الظالمين" ظلم به خود مى كند. اين خود اوست كه از طريق تمركز، توجه، اختصاص، نزديك شدن و رها كردن آرامش كلانى كه در آن بهشتِ ظرفيتى برايش قرار دارد، بر خود ظلم كرده و آن بهشت را بر خود حرام مى كند. كسى در جهان از اين ظلم او آسيب نمى بيند، مگر خودش.وقتى در اين شرايط قرار مى گيرد، آنجاست كه اين روح بزرگى كه بايد در اين بهشت آرام بگيرد و به زندگى مادى و معنوى اش برسد و بايد اين رهايى و سكونت الهى را كه برايش اختصاص داده شده است تجربه كند، به نزول و افول و سقوط مى رسد. اين نازپرورده اى كه آفريده شده است تا خليفه ى الهى در زمين باشد، ملائك با تمام مقامشان بر او سجده كردند، اين موجود برتر و انسان نامتناهى، از طريق شجره به يك محدوده ى كوچك، به يك حقيقت محدود، امر سخيف (به نسبت آن فضاى بزرگ و به تناسب بهشت) افول مى كند. از طريق گرفتار شدن در آن، اين سقوط، نزول و هبوط و پايين آمدن رخ مى دهد. وقتى پايين مى آيد، به نسبت آن حقيقت بزرگ و كلانى كه از طريق سكونت در بهشت خودش مى توانسته حاصل شود، دچار حقايق اندك و كوچك و سخيفى مى شود. وقتى چنين شود، وقتى "ذاقا الشجره" مى روند بسمت چشيدن اين شجره، عواطف، احساس ها، انقلت ها و بگو مگوها، نگاهها، حسادت، حساسيت، اينچنان و آنچنين؛  "بدت لهما سواتهما" اين عورتها، عيبها، حقايق سطح پايين و گرفتاريها، آنها را مشغول و گرفتار مى كند. ادامه دارد👇

و اينجاست كه  "ناداهما ربها الم انهكما..."  وقتى شما را در اين جنت و وضعيت خوب سكونت داديم به شما نگفتيم كه در آنجا سكونت ورزيد و از اين شرايط استفاده كنيد و نزديك اين محيط سخيف نشويد؟ حال كه در اين سخافت گرفتار شديد، معايبتان را كه حقيقتى نيستند جز اينكه شما از اون بهشت كلان، پايين آمديد و گرفتار كوچك ها شديد! برايتان آشكار مى شود. به شما نگفتم كه اين وسوسه شيطانى، وسوسه ى دشمن شماست؟! انسانى كه مرغ باغ ملكوت است و با اين جنت عجين و سازگار بوده است و خداوند او را در آن سكونت داده بوده، به پايين مى آيد و در اين زمين خاكى، خود نيز خاكى مى شود و با اين جهانى كه عوراتش پيداست عجين مى شود. حال بايد زحمت بكشد و توبه (بازگشت به خود حقيقى اش) كند تا بتواند مجددا قوس صعود را طى كند و به حقيقت خود برسد. همه ى وسوسه ى شيطان و تمام آنچه شيطان و دشمن درونى و بيرونى براى انسان وسوسه ايجاد مى كند، "ليبدى لهما ...   " انچه كه براى او پنهان بود، آشكار مى شود. پنهان بوده است به اين دليل كه انسان در اوجى بود كه همه را در آن اوج مى ديد و چيزى در آنجا بعنوان عيب وجود نداشت، چراكه در آن حقيقت بالاتر، عيبى نيست و اين ما هستيم كه پايين مى آييم و از آن حقيقت بالاتر يك تكه ى كوچك مى بينيم كه عيب و عورت مى شود برايمان! شيطان همين كار را مى خواست انجام دهد؛ اما از چه طريقى؟ در عين اينكه هدفش اين است كه انسان از نگاه كلان پايين بيايد و عيبها را ببيند و در اين عيب و خاكى بودن بتواند انسان را خاكى كند و از سكونت برتر به سقوط و هبوط او را بكشاند، اما او هرگز اين مقصدش را بيان نمى كند، بلكه به انسان مى گويد: آن چيزى كه شما از آن نهى شديد، اين تكه اى كه در آن مى توانيد گرفتار شويد، آن جايى كه شما را از بهشت كلانتان پايينتر مى آورد، چيزهاى ارزشمند و عالى براى شما بوده كه شما را مَلَك و پاك، يا خالد و جاودان مى كند. در اين بهشت نسبى كه هر روز براى شما فراهم است، هرگز وسوسه انسانى بدين صورت نيست كه فرد متوجه شود هبوط و سقوط و افول است، بلكه برعكس فكر مى كند كه در اينجا نعمت، عاطفه، حقيقت و دركى نهفته است... اين وسوسه براى انسان، براى خوردن شجره ى منهيه هر روز برايش هست و ما هر روز در حال از دست دادن بهشتهايمان هستيم. ما در اين بهشت ها سكونت داريم اما خود ما هستيم كه از طريق قرار گرفتن قواى بينهايت روحى، اين حقيقت نامتناهى خويشتن، اين را در جايى كوچك، در يك شجره ى منهيه، در بخشى از يك حقيقت عظيم، در تكه ى محدودى از اين نامتناهى، چنان گرفتار مى كنيم كه خودمان با همه ى وجود، افول، سقوط و هبوط مى كنيم. هبوط زمانى است كه مجدد بلند شويم و قوس نزول با قوس صعود همراه شود. اما افول زمانيست كه پايينتر آييم و دچار ترديد شويم كه چه كنيم؟! و سقوط زمانيست كه چنان در آنجا گير افتيم كه ديگر راه برگشتى نداشته باشيم. ادامه دارد👇

لذا روزانه به ما توصيه مى شود كه "وقلنا يا آدم اسكن انت و زوجك الجنة" در اين بهشتى كه پيوسته، هر لحظه و هر زمان و هر ساعت و هر روز، شما را در آن سكونت داديم به اين سكونت راضى شويد  و آرام بگيريد. "وكلا منها رغدا حيث شئتما" از آنچه برايتان فراهم است استفاده كنيد.  اگر چه ظاهر اين امر مثل اجازه اى است كه "هرجا خواستيد استفاده كنيد"، اما حقيقت اين امر همچون توصيه اى سلوكى است كه اگر از اين بهشت استفاده نكنيد، به معناى برترى شما نيست، بلكه ببينيد و استفاده كنيد. در غير اينصورت گويا آن را نديديد در حاليكه اين هويت شماست. وقتى نعمتى مادى و معنوى براى انسان هست و او مى بيند كه به چيزى اختصاص داده شده و ارزشى برايش فراهم شده است، فكر مى كند تواضع در اين است كه بگويد من فاقد آن هستم! در صورتيكه برعكس، اين هويت و بهشتى است كه خداوند به او داده است و بايد با چشم باز به آن بنگرد و آن را ارج نهد و در آن سكونت كند و كار و رسالتش را از اين طريق پيدا كند. اين مسئوليتى است كه بر دوش او گذاشته شده است كه اگه به آن توجه نكند و نعمت را نبيند، برايش برترى، تواضع و بالاتر رفتن نيست، بلكه سردرگمى است و زمينه سازى براى اين است كه توجهش به شجره هاى منهيه بيشتر شود. انسان در هر شرايطى بايد اين بهشتى را كه خداوند برايش فراهم كرده؛ از نعمات مادى و معنوى، ارتباطات، استعدادها و تواناييها، آنچه كه مى تواند براى خود و جهانش و انسانها انجام دهد، ببيند. اين ديدن وقتى همراه با مسئوليت باشد، هرگز براى انسان غرور نمى آورد و نديدنش تواضع نيست! انسانى كه اين جنت را مى بيند، اگر درست درك كند و بفهمد كه چه نعمتى در اختيارش هست، گويى بخش عمده اى از راهش را طى كرده است. بشرطى كه با نميدانم و چه كنم و شك و ترديد اين نعمت را خراب نكند. آن هنگام كه اين آگاهى كه به او داده شده است را انكار كند و به آن بى توجهى كند و برايش ارزش كافى قائل نشود، زمينه براى شجره ى منهيه و وسوسه شيطان برايش فراهم مى شود. وقتى وسوسه بر روح او حاكم شد و دچار اين جهان خاكى شد و هبوط انجام شد، كار كمى سخت مى شود! براى همه ى ما اين بهشت حاضر است، تنها بايد ببينيم. اين بهشت براى نوع انسان است، نه براى يك نفر. حقيقت بهشت همين جايى است كه ما هستيم كه بايد اين را ببينيم و بهش توجه كنيم و هرچه بيشتر و با تمام قدرت "كلا منها رغدا حيث شئتما" ازش استفاده كنيم، اينگونه است كه شكرش را بهتر انجام داديم. شكر نعمت به اين نيست كه پيوسته زبانى شكر كند، اين ارزش چندانى ندارد، شكر موقعى است كه نعمت را در جاى خود قرار دهيم و بالاترين نعمت تواناييهاييست كه ما در جهت سلوك خويشتن، انجام رسالت الهى و در جهت آن كار حقيقى و شانى كه برايش به اين جهان آمديم، داريم. اين توانايى،نتيجه ى انتخاب و ثمره ى تقديرى است كه ناشى از انتخاب ماست. اگرچه اين افول براى ما رخ داده، اما اميد هست كه به سقوط نرسد، بلكه به طى قوس صعودى برسد؛ قوس صعودى يعنى درك همين چيزى كه الان دارا هستيم و استفاده از آن.  به محض ديدن، نياز به فشار و زحمت زيادى نيست، بلكه حركت انسان خود بخود آغاز مى شود؛ همچون جسم سنگينى كه در سرازيرى قرار داده شده است. اين حركت آغاز مى شود، با سرعت طى مى شود و پيوسته سرعتش بيشتر و بيشتر مى گردد و موانعى كه در مقابلش ظاهر مى شود، نه تنها نگهش نمى دارد بلكه حركتش را تسريع مى كند و در جهت فناى وجودى كه سرتاسر لذت است، بيشتر راهنمايى مى كند. #زندگی‌باقرآن_چهار #محمد_حسین_قدوسی #درمکتب‌علامه‌طباطبایی @AllaamehWisdom

در نماز؛نفی غیر اولین راه مسیر حضور قلب است. یعنی رسیدن به یک خویشتن اصیل، فارغ از توجه حتی به معنی کلمات نماز. یعنی لایه لایه، رده به رده کنار بزنی هرآنچه که تحت عنوان خطورات، به ذهنت می آید. در ابتدای راه خطورات خیلی واضح است مثلا صدای شیر آبی که فرزندت باز می کند را متوجه میشوی و باید دوباره تمرکز کنی و این صدارا از ذهنت کنار بزنی. ‏و کم کم خطورات شکل محوتری در ذهن پیدا میکنند که این خطورات را هم به مرور از ذهن رد میکنی. ‏ ولی در همین حین دوباره میتواند یک خطور واضح بیاید و تمرکز را بهم زند و دوباره باید آن را کنار بزنیم. این رده ها را انقدر ادامه میدهید تا میبینید انگار لحظاتی هیچ چیز در نماز نیست!!! که وقتی به آن فکر کنید میبینید شما در این مرحله هم  هنوز اسیر خیالات هستید و هنوز اسیر چیزی هستید که نمیدانید چیست. ولی... این لحظات سکوت ؛ که از کنار زدن رده ها آمده است. شروع لحظات ناب حضور در نماز است. علمای بزرگ در نفی غیر، رده های بیشتری را کنار میزنند. یعنی آنها تنها تفاوت نمازشان با ما همین است. ما اگر پنج لایه بتوانیم کنار بزنیم، کسی مانند علامه طباطبایی نمازش به رده ده رسیده است یعنی ده لایه کنار زده. یا معصومین به رده های بالایی دست پیدا کردند مثلا به رده صد رسیده اند در نفی غیر. #محمد_حسین_قدوسی #رساله_عملیه #درمکتب‌علامه‌طباطبایی @AllaamehWisdom

زندگى با قرآن ٢٢خرداد ١٤٠٢ «إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ، فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ، إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ» كوثر به معناى خير كثير، نتايج فراوان زندگى و آن چيزى است كه دستاورد انسان در زندگى دنيايى و آخرتى ست. گرچه در تفسير و تعيين مصداق كوثر، بين مفسرين اختلاف است و بسيارى از آنها اين لغت را به حضرت صديقه(س) تعبير كردند و در معانى ديگرى مصداق خير كثير و دستاورد فراوان، را بر كوثرى در بهشت و قيامت تعيين كردند، اما نمى توان به اين موضوع توجه نكرد كه آنچه از خير كثير براى پيامبر(ص) در ذريه اش يا در دردانه ش، مصداق دارد، به معناى مصداق اتم و اكمل آن است كه براى اكمل اولاد آدم يعنى پيامبر(ص) حاصل شده است. اما براى هر انسانى، به مقدارى كه ارتباط با توحيد و ولايت دارد، اين دستاورد و خير كثير بصورت فعلى برايش حاصل، ظاهر، عيان و آشكار است! در مورد ما نيز كه در حد خودمان، برايمان، اين توجه كه نعمت توحيد و ولايت است، حاصل شده و توانستيم در حد معمول خود، زندگى متعارفى داشته باشيم، اين خير همين الان وجود دارد. بر خلاف نگاه منفى ما و بر خلاف ياس و نااميدى كه شيطان بر روح ما مستولى مى كند و بهترين ابزار شيطان براى انسانهاى متوسطى چون ماست؛ منصرف كردنِ انسان از توجه به نعمت معنويت و نعمت مرتبه اى از كوثر كه براى ما حاصل است. اگر ما بتوانيم به اين امر توجه كنيم، هرگز دست شيطان به ما نخواهد رسيد و حركت، اقدام، اراده و اقتدار ما ده ها و صدها برابر چيزى مى شود كه اكنون داريم. آنچه كه باعث مى شود ما اراده ى ضعيف داشته باشيم، اقدام نكنيم، اقتدار نداشته باشيم و احساس ناتوانى، جهل و بى همتى كنيم -كه در عمل همين احساس اراده ى ما را نابود مى كند- ناشى از اين است كه اين مقدار خير را كه برايمان حاصل است، نمى بينيم! بعد از توجه و ديدن اين كوثر، بعد از مخاطبه و تمركز در اين آيه، انسان نياز دارد به آيه ى دوم توجه كند؛  "فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ" صلوة و نحر، دو اقدام اثباتى و نفيى انسان هستند كه در مرتبه ى بالاتر به پيامبر(ص) دستور داده شده و مصداق خاصش را بر ايشان ذكر كرده. انسان براى درك كوثر و اين نعمتى كه در زندگى اش دارد، نيازمند اين معنى است كه به تناسب خود و زندگى اش، به تناسب توانش و به تناسب كارى كه در شان اوست و براى آن در اين جهان تخصص پيدا كرده، به صلوة و نحر بپردازد؛ اقدام اثباتى يعنى آن كوثرى كه براى همه ى انسان ها حتما حاصل مى شود و هيچكس نمى تواند بگويد من نميتوانم و ندارم. بايد در جهت درست و صحيح و در راستاى انسانيت و كار شانى مان، عمل اثباتى كه جلوه ى شانيت ما در جهان بيرونى است، داشته باشيم. صلوة؛ به معناى خاص خودش اكمل و اتم اين كار اثباتى است؛  چكيده ى آن در دقايقى براى انسان بصورت نماز عادى ظاهر مى شود. اما در مورد انسانى كه در طول روز اين توانش را به كار نبرده است و صرفا از توانش در جهت زندگى روزمره، خوشى، گذران دور قمرى، اشتغال ظاهرى و اشتغالى كه معنى و مفهوم خاصى در جهت انسانيتش و كار شانى اش ندارد، استفاده كرده، اين صلوة حقيقى و چكيده ى آن كه در نماز ظاهرى ست، برايش نمودار نمی شود. به همين دليل، او رايحه اى از اين كوثر، استشمام نمى كند و سپس دست به انكار مى زند... "و انحر"؛ اما تنها كار اثباتى كافى نيست؛ فديه ، ذبح، فداكارى و فدا كردن، صدقه دادن، زكات، پرداختن چيزى كه از زندگى روزمره و هستى اش مى كاهد بعنوان نحر، نفى كردن و در راه خدا دادن بخشى از زندگى روزمره كه همين زندگى روزمره را نجات ميدهد، لازم است. اقدام اثباتى بدون اين اقدام،نفى همچون دستاوردى است كه از آفت مصون نشده است. ادامه دارد... 👇

ادامه... وقتى اين دو انجام شد، نه تنها رائحه ى كوثر را استشمام مى كند، بلكه متوجه مى شود كه "إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ"؛ شانئ؛ كسى است كه شماتت مى كند و انسان اكمل، پيامبر(ص) را با مدعاى بى حاصل بودن و دستاورد و نهايت نداشتن شماتت مى كند. آن فرد خاص در آن زمان، مصداق اكمل و اتم شانِئ هست، اما درون انسان پر از شانئ است؛ پيوسته درون انسان، نيروها، افكار و انديشه هايى هستند كه او را شماتت مى كنند، به او سركوفت مى زنند، وسوسه و نااميدش مى كنند و طورى تحريكش مى كنند كه انسان در مقابل آن مرتبه ى خير كثير كه بهش دست يافته است؛ مانند دوستى كه مى تواند همراهش باشد، فضايى كه مى تواند همراهش باشد، خانواده اى كه مى تواند همراه اين خير باشد و هر چيزى كه اين خير را كمك مى كند، شانئ درونىِ  هميشه ى همگانى، سعى در قطع ارتباط انسان با آن خير كثير، اسباب، ارتباطات و هرچه عاملش هست مى كند. راه توجه به اين خير، عمل اثباتى است كه چكيده ش در صلوة است و عمل نفيى كه چكيده و نهايتش در اقدامى ست كه انسان بصورت روزمره در فدا كردن بخشى از زندگيش، كه زندگى روزمره اش را روشن مى كند، انجام مى دهد و در نهايت ديدن اين شانئ و اين جواب به او كه خودش ابتر است؛ اين نوع وسوسه ها و افكار هستند كه به نتيجه نمى رسند. در مقابل، اين انسانيت، اين بخشى از جهان كه به من رسيده و اين مقدار از هدايت كه براى من حاصل شده و هر مقدار نعمت مادى كه برايم وجود دارد، مرتبه اى از خير كثير است كه انسان مى تواند مرتبه به مرتبه آن را فراتر، بالاتر و كاملتر كند و به سمت نامتناهى حركت كند... #زندگی‌باقرآن #محمدحسین‌قدوسی #درمکتب‌علامه‌طباطبایی @AllaamehWisdom

شناخت من‌ها در برابر خودِ نامتناهی چهارشنبه ۷ تیر ۱۴۰۲ روز عرفه عرفه، روز شناخت و درك مسير و جايگاه و تكليف خود است. روز نجات از اضطرابى كه انسان از سرگردانى در اين جهان دارد. اين درك اگر حاصل شود، گويا انسان احيا شده است، لذا گفته مى‌شود در شب‌هاى قدر اگر انسان به اين درك نرسيد در عرفه امكان حصول دارد. اهميت اصلى، درك و شناخت خود حقيقى و بی‌نهايت انسان است، و درك و شعور حقيقى، درك انسان از خودش هست. اما درك خود انسان نسبت به خودش، مثل ديدن آفتاب در روز روشن هست! بديهى است درحاليكه اين خود نامتناهى بدليل مشغوليت ما به زندگى روزمره مخفى شده است. بنيان اين شناخت را در همين عرفه مى‌توانيم ايجاد كنيم؛ با برنامه‌ى مستمر و منظم، توجه به خود را انجام دهيم. اين شناخت مبدأ الوهيت و مقام ولايت است. مانع ديگر، بجز غرق در زندگى روزمره بودن، وحشت انسان از خود است؛ بهانه‌هايى كه براى خود مى آورد. بايد اين بهانه‌ها را كنار بگذارد؛ حجاب‌هاى ظلماتى و نورانى را كنار گذارد؛ حجاب ظلمانى مثل حب و بغض‌ها... نيازی به سختى كشيدن زیاد نيست، بشرط كنار گذاشتن اين حجاب‌ها راه نزديك است. عادات و رسوبات، موجب وحشت ما از زندگى مستقيم مى‌شود؛ بهانه‌ها، حجاب‌هاى نورانى هستند. اينكه سختى تحمل كنم اما يك حركت نكنم! حجاب نورانى چه بسا مشغول بودن به استادى ارزشمند است كه مى‌تواند مبدأ كمالات براى انسان شود، اما مشغوليتى مى‌شود كه او كار اصلی و توجه به حقيقتش را كنار گذارد. «يا من هو أخفى لفرط نوره» همان خدايى كه از رگ گردن نزديكتر است، از طريق خود واصل مى شود. «لااله الا الله الملك الحق المبين» فرار از مسير صحيح را انسان برمى‌گزيند، در حاليكه مسیر اصلى، خلوت با خود و كنار زدن لايه هايى است که دور خود پيچيده، و تمرين تنهايى و تمركز، و بعد از اين توجه قدرى پيش رفتن است... «إن الراحل اليك قريب المسافة» نيازى به فاصله گرفتن و اذيت و زحمت نيست؛ زحمت انسان، از بازگشت به مسيرهاى انحرافى است كه خودش ايجاد كرده! به محض كنار گذاشتن اضطراب‌هاى روزمره، و حب و بغض‌ها و اهداف و كارهاى خاصى كه روی آن اصرار داريم و بدست نمى‌آوريم؛ به محض لحظاتى تنهايى و حركت به سمت گرفتار نبودن؛ آثار معنويت، مثل چشمه از وجود انسان بيرون مى‌زند. تجربه‌ی خلوتِ با اختيار و به دست خود، تجربه‌اى ناب است. گاهى در اثر مصيبت و توجه بيرونى، اتصال انسان صورت مى گيرد كه اين اتصال عموما بعد از تمام شدن آن شرايط قطع مى‌شود! انسان بايستى تناسبش با زندگى روزمره به نوعى باشد كه بتواند لحظاتى و دقايقى واقعى از جهان اطراف خلاص شود، در اين صورت، كلِ اربعين(چله) انسان حقيقت مى‌يابد. بعد از ديدن اين حقيقت و نقطه‌ی وجودى، عموما نوعى ترس ايجاد مى‌شود و اينكه من هيچ ندارم، و اضطراب... و گاهی معنويت را فقط حال خاص می‌داند.  درحاليكه ديدن خود انسان، داراى ارزشى اصلى است؛ و به مراتب از آن حالات معنوی بزرگ مهم‌تر است. هدف ذاتى، تنهايى يك لحظه‌ى انسان با خود است، و بعد از اين استشمام، پناه بردن او به حجاب‌هاى نورانى آغاز مى‌شود؛ رفتن دنبال آقاى قاضى شدن، حالات خاص داشتن ...اين تنهايى را بى‌ارزش مى‌داند و در توسعه‌ى اين نقطه‌ى ذات دچار مشكل مى‌شود. وحشت، براى انسان، بازگشت به حجاب‌هاى نورانى را سبب مى‌شود؛ اما اگر روى اين نقطه، استقامت بورزد، توسعه رخ مى‌دهد؛ مانند شب تاريكى كه در آن نقطه‌اى سفيد، بتدريج بزرگ و بزرگتر مى‌شود و زندگى‌اش را فرا مى‌گيرد. نگاهش به جهان تغيير مى‌كند، چشمه و آب زلال از زير پايش مى‌جوشد و چشيدن از اين اب زلال نمى‌گذارد ديگر چشم از اين مسير بر دارد. بنيان اين معرفت، اين توجه حقيقى به حقيقت وجودى را، همه‌ى ما در اين عرفه مى‌توانيم حاصل كنيم. توجه داشته باشيم كه «من نمى‌توانم» ها، حجاب‌هاى نورانى هستند؛ در حاليكه خدا خواسته و ابزار را فراهم كرده است. نقطه‌ى كوچك، قدمى است كه ما بايد برداريم. آنقدر در عرفه مى‌فرستند که انسان يك قدم در اين عرفه براى رهايى از گرفتارى‌هاى اين زندگى بردارد‌. استیصال‌ها، آدم را گاهی به حالت خوشی می‌رساند، ولی این هم مقصد نیست؛ اینکه انسان با تنهايى خود و حقيقت خود و در برنامه‌اى منظم قرار بگیرد، و مستمر ادامه دادن آن مهم است؛ و تا سال بعد انسان به نتايجى مى‌رسد كه الان در خواب هم نمى‌بيند... #محمد_حسین_قدوسی #در_مکتب_علامه_طباطبایی #عرفه_۱۴۰۲ @AllaamehWisdom

⚡زندگی با قرآن ۱۲تیر ۱۴۰۲ «أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَياتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ فَإِلَّمْ يَسْتَجِيبُوا لَكُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا أُنْزِلَ بِعِلْمِ اللَّهِ وَأَنْ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۖ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ» سوره هود، آيه ١٣-١٤ اگرچه این آيه مربوط به قرآن هست و احتجاجی که با مشرکین و کفار مى شود و در مورد آیات الهی است، اما آیات و آن چیزی که از خدا برای انسان نازل مى شود، همیشه وحى رسمی که توسط پیامبر عظیم الشان (ص) نازل شده نيست. انسان پيوسته در طول زندگیش و در لحظات و آناتش از این نزولات الهی در حال استفاده است. پیوسته، انواع کمک‌ها و افکار و اندیشه‌ها و آن چیزی که لطیف و ظریف و راهبردى و تعیین کننده‌ست برای انسان، صادر مى شود. بعضی از آن‌ها را انسان درک می‌کند و اکثرش را درك نمی‌کند! اما همان مقداری که برای انسان درک مى شود، همان چیزهایی که او را از درون راهنمایی می‌کند؛ آن آتشی که از درون روشن مى شود و برای او مسیر را آشکار می‌کند؛ آن چیزهایی که انگیزه‌های او را کامل می‌کند؛ آن نوری که برايش هویدا می شود و درون و بیرون را و مسیر و قله هاى رو در رو را می‌بیند، و می‌فهمد که چگونه باید حرکت کند و کجا باید بایستد، کجا باید حرکت کند، با آن دره‌ها را می‌بیند، قله‌ها را می‌بیند، پرتگاه‌ها را می‌بیند. از طریق آن نور، می‌بیند که چگونه باید زندگی خود، دنیا و آخرتش را نجات بدهد و انسانیتش را احيا كند. این نور برا‌ی ما در حالات مختلف روشن و آشکار مى شود و مى توانیم از آن طریق، زندگیمان را تغییر دهيم، به خواسته‌هایمان برسیم، هدف‌هایی را که سال‌های سال برای آن تلاش کردیم و نرسیدیم، بدست بياوريم. نيروهايمان را به کار بگیریم و آن چیزی را که درونمان خفته است، بیدار کنیم؛ نِشَسته ها را بایستیم و قیام کنیم و برپا داريم. ادامه👇